POSŁANNICTWO RADOŚCI DLA CAŁEJ LUDZKOŚCI

„Nie bójcie się, bo oto zwiastują wam radość wielka, która będzie wszystkiemu ludowi. Iż się wam dziś narodził zbawiciel, który jest Chrystus Pan, w mieście Dawidowym” (Łuk. 2:10, 11)

      SKŁONNOŚĆ do lęku przed tym, co wydaje się nadprzyrodzone, jest powszechna u człowieka. Być może wynika to z faktu, iż w jakiś sposób zdajemy sobie sprawę z tego, że z natury jesteśmy grzesznikami, na których spoczywa wyrok, i że sprawiedliwie należy nam się jakaś kara. Niewątpliwie także i szatan oddziałuje na tę naturalną skłonność, powstrzymując nas przed dowiedzeniem się, że nasz Bóg jest Bogiem miłości, miłosierdzia i dobroci. Wydaje się czymś naturalnym, że ludzkość w niezwykłych sytuacjach odczuwa strach. Usposobienie to dostrzegamy wszędzie. We wszystkich religiach pogańskich strach jest głównym napędowym motywem. Nasz niebiański Ojciec jest źle rozumiany nawet w tak zwanych chrześcijańskich krajach. Wielu nadal sądzi, że Bóg od początku zaplanował torturowanie przez wieczność większości naszego rodzaju i że jedynie kilku wybranych może uniknąć tego potępienia.

      Tak więc nie dziwimy się, gdy czytamy, że pasterze na równinie betlejemskiej bali się, gdy zobaczyli wizję ukazujących się aniołów. Widok był taki niezwykły, że w naturalny sposób byli przestraszeni. Gdybyśmy tam byli, prawdopodobnie odczulibyśmy strach na tak niezwykły widok. Lecz anioł pospiesznie uspokoił ich mówiąc: „Nie bójcie się”. Nie przybyłem, by wyrządzić wam coś złego, lecz dobrego – „bo oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie wszystkiemu ludowi”. Słowa oddane tutaj jako „radość wielką”, gdzie indziej są zwykle tłumaczone jako ewangelia. To co anioł