Sztandar Biblijny nr 79 – 1994 – str. 70

      Podobnie moglibyśmy postąpić ze wszystkim, co miał Izrael cielesny, i znaleźć stosowne odpowiedniki na wyższym poziomie w Izraelu duchowym, lecz nie będziemy tutaj wchodzić w szczegóły, niech wystarczy uwaga, że wiek Żydowski, czas łaski cielesnego Izraela, zakończył się „żniwem”, czterdziestoletnim okresem. Zaczęło się to chrztem naszego Pana, trwało przez trzy i pół roku jako próba narodowa, a gdy z chwilą ukrzyżowania naszego Pana naród ten został odrzucony, rozpoczęła się praca żniwa na większą skalę (oddzielanie pszenicy od plew) – czas wybierania z odrzuconego narodu tych, którzy byli „prawdziwymi Izraelitami”. Potem nadszedł czas wielkiego ucisku tego narodu, który w 69 r. n. e. zaczął przygotowywać całkowite zniszczenie ich narodowej stolicy. Wszystko to jest porównane z okresem „żniwa” wraz z jego zbiorami pszenicy i późniejszym paleniem plew. Nasz Pan podaje nam instrukcje (Mat. 13), że wiek Ewangelii, wiek łaski dla duchowego Izraela także zakończy się żniwem, zebraniem pszenicy i ostatecznym zniszczeniem plew. Podczas żniwowania cielesnego domu, nasz Pan w ciele był Głównym Żniwiarzem, a Jego Apostołowie współpracownikami. Podczas żniwowania duchowego domu, nasz Pan – istota duchowa – musiał być obecny jako główny żniwiarz, a członkowie zaś duchowego domu również musieli być żniwiarzami.

      A teraz zwróćmy uwagę na równoległości czasowe. Wiek Żydowski od śmierci Jakuba do śmierci Chrystusa trwał 1845 lat; do rozpoczęcia służby naszego Pana minęło l84l1/2 lat, a do początku przygotowań do całkowitego zniszczenia ich stolicy w roku 69 minęło 1881½ lat. Zauważmy jak odpowiada temu w. Ewangelii. Wiek Ewangelii w odniesieniu do Kościoła nie rozpoczął się od narodzin naszego Pana, zaczął się po śmierci i zmartwychwstaniu naszego Pana, gdy polecił swoim uczniom „kazać Ewangelię wszystkiemu stworzeniu” (Mar. 16:15) (poprzednia praca naszego Pana w czasie trzech i pół roku Jego służby była ofiarowaniem królestwa cielesnemu domowi, by ich doświadczyć i potwierdzić, że jako naród nie byli gotowi na przyjęcie prawdziwego królestwa). Stosując powyższe mierniki w. Żydowskiego do w. Ewangelii, poczynając od śmierci i zmartwychwstania naszego Pana oraz błogosławieństwa związanego z zesłaniem Ducha Św. wiosną 33 r. n. e. , stwierdzamy, że okres 1881½ lat od śmierci Jakuba do początku służby naszego Pana biegnie od wiosny 33 r. do jesieni 1874 r. ; zastosowane tutaj 1845 lat wieku Żydowskiego, od śmierci Jakuba do odrzucenia cielesnego Izraela, począwszy od wiosny 33 r. doprowadzają do wiosny 1878 r. , natomiast 1881 ½ lat od śmierci Jakuba do początku przygotowań zniszczenia stolicy Izraela w roku 69 znajdują swój odpowiednik w wieku Ewangelii przez odliczenie 1881½ lat od wiosny 33 r. , prowadząc dokładnie do (jesieni) 1914 roku, właśnie tego samego roku i czasu, na jakie wskazują proroctwa Daniela i Mojżesza jako na zupełny koniec i kres „czasów pogan”. Czy może to być przypadkowe? Nie; to zostało przewidziane. Jakie silniejsze świadectwo może być wymagane przez oko i ucho wiary? Z pewnością coś wyraźniejszego i bardziej oczywistego byłoby widzeniem i nie pozostawiałoby miejsca dla wiary. Pismo Święte pokazuje, że wiek Żydowski i wiek Ewangelii miały mieć tę samą długość, gdy z jednej strony uczy, iż Izrael miał pozostać w zaślepieniu poza łaską Bożą w czasie wybierania Kościoła, tzn. w okresie wieku Ewangelii (Rzym. 11:25); i gdy z drugiej strony uczy, że obecny czas niełaski jest ich „dwójnasobem” (powtórzeniem czasu i wydarzeń) czasu ich łaski z wieku Żydowskiego (Jer. 16:13-16). Ten „dwójnasób” (powtórzenie czasu i wydarzeń) miał się skończyć po upływie postanowionego czasu (Izaj. 40:2) i ten „dwójnasób” (powtórzenie czasu i wydarzeń) rozpoczął się w dniu, gdy Chrystus wjechał do Jerozolimy (Zach. 9:9, 10-12; Mat. 21:4-9, 43; 23:34-39; Jan 12:12-15; Łuk. 19:40-42). W ten sposób potwierdza się biblijność 1845 lat jako wyznacznika równoległych czasów i wydarzeń z wieków Żydowskiego i Ewangelii.

PROROCTWO O JUBILEUSZACH

      (4) Zauważmy inne proroctwo, podobnie ukryte w typie zakonu Mojżeszowego: jubileuszowy rok Izraela. Nikt nie jest przygotowany na zrozumienie tego proroctwa, kto najpierw nie dowiedział się, że drugie przyjście naszego Pana nie ma na celu zniszczenia świata, lecz jego błogosławienie zgodnie z obietnicą daną Abrahamowi – „błogosławione będą w nasieniu twoim wszystkie narody ziemi” łaskami utraconymi w Adamie, stąd restytucja wszystkich utraconych rzeczy. Łaski te będą zaproponowane wszystkim i staną się wiecznymi dla tych, którzy przyjmą je na warunkach Przymierza Nowego. Nikt nie dostrzeże w jubileuszu Izraela żadnego piękna ani typicznego znaczenia, kto nie wie, że Bóg przewidział „czasy naprawienia wszystkich rzeczy”, jakie mają się rozpocząć w związku z drugim adwentem Odkupiciela (zob Dz. 3:19-23). Stwierdzamy, że jubileuszowe lata Izraela, w czasie których każda osoba i rodzina odzyskiwała utracone posiadłości i wszystkie prawa osobiste oraz była zwalniana od wszystkich długów, były zamierzone jako typ zbliżających się czasów restytucji, kiedy to wszystkim zostanie przedstawiona pełna sposobność uzyskania wolności od grzechu i szatana, od długu wobec Boskiej sprawiedliwości oraz dziedzicznych słabości ciała, gdy ziemia ponownie powróci do ogółu ludzkiej rodziny, dla której została stworzona i dla której została odkupiona przez Chrystusa po jej utracie przez grzech Adama. Dowiadujemy się, że w związku z tymi jubileuszami Pismo Święte wskazuje na system liczenia przez podnoszenie do kwadratu; i że jubileusz jubileuszy, czyli pięćdziesiąt razy po pięćdziesiąt lat (2500 lat) stanowi wielki cykl jubileuszowy i że taki cykl zaczai być odliczany po zachowaniu przez cielesnego Izraela swego ostatniego typicznego jubileuszu. Z Pisma Świętego dowiadujemy się, że dziewiętnasty jubileuszowy rok Izraela, od października 627 r. do października 626 r. p. n. e. , był jego ostatnim jubileuszem. Wiedząc, że jubileusz był częścią Zakonu i że żaden zarys Zakonu, ani jedna kreska czy jota, nie może minąć bez wypełnienia się czy antytypu, odliczamy cykl 2500 lat wielkiego jubileuszu od daty zachowania ostatniego typicznego jubileuszu, obchodzonego w październiku 626 r. p. n. e. i stosownie do tego stwierdzamy, że antytypiczny jubileusz, wielki jubileusz jubileuszy powinien się rozpocząć w październiku 1874 roku. I tak 625¼ lat p. n. e. plus 1874% lat n. e. daje 2500 lat. Wskazuje to na październik 1875 roku jako koniec wielkiego cyklu łącznie z rokiem jubileuszowym, który w wyniku tego zacząłby się w październiku 1874, gdyby typ trwał nadal. Dlatego od tego czasu antytyp typu czasowego zaczyna się