Sztandar Biblijny nr 79 – 1994 – str. 69

nielegalne i niebawem Królestwo Boże przejmie berło.

      Pragniemy podać biblijne dowody na to, że od obalenia Sedekiasza w październiku 607 r. p. n. e. aż do wygaśnięcia dzierżawy pogan miało być 2520 lat, to znaczy, że w 1914 roku miał dobiec końca ich przywilej panowania nad ziemią. Nazwa „Czasy pogan” jest biblijną nazwą dla okresu Boskiej dzierżawy pozwalającej na panowanie pogan na ziemi. Czasy pogan są przez naszego Pana łączone z karaniem Izraela za pogwałcenie Przymierza Zakonu, po czym wszelkie spotykające ich cierpienia już nie miały być wynikiem ich narodowych grzechów wobec Przymierza Zakonu; bowiem Jezus powiada: „Jeruzalem [stolica Izraelitów oznaczająca naród] będzie deptane od pogan aż się wypełnią czasy pogan” (Łuk. 21:24). W 3Moj. 26:18, 21, 24, 28 po wskazaniu, iż mniejsze kary ich nie zreformują, Jehowa grozi i zapowiada jako ostateczną karę – karę siedmiu czasów dla Izraela, z rąk pogan, za ich narodowe grzechy wobec Przymierza Zakonu. Rozumiemy, że Jezus miał na myśli te siedem czasów karania, kiedy mówił o „czasach pogan” wypełnionych cierpieniem Izraela, doznanym ze strony pogan. Kary te rozpoczęły się od podeptania Żydów w ich królewskim domu, stołecznym mieście, i ich ziemi przez Nabuchodonozora, gdy pustoszył Jerozolimę i Palestynę, biorąc Izraela do niewoli do Babilonu w październiku 607 r. p. n. e. Związek z Łuk. 21:24 wskazuje, że Jezus rozumiał, iż „czasy pogan” rozpoczęły się przed Jego dniem i miało jeszcze upłynąć wiele lat. Ich koniec Pan łączy z okresem swego drugiego adwentu, wyzwoleniem Kościoła oraz ustanowieniem królestwa (Łuk. 21:24-31).

      Czas w Piśmie Świętym przedstawia rok proroczy zarówno literalny, jak i symboliczny. Literalny rok proroczy był oczywiście naturalnym, zwykłym rokiem. Symboliczny rok proroczy jest ściśle oparty na roku, dokładnie w połowie między długością roku słonecznego i księżycowego (360 dni), i każdy dzień traktuje jako rok (4Moj. 14:33, 34; Ezech. 4:1-8; Dan. 9:24-27); tak więc symboliczny rok proroczy będzie liczył 360 literalnych lat (Dan. 7:25; 12:7 [360×3½=1260]; Obj. 12:14; 13:5; 12:6). Z faktu, iż Izrael często doznawał kar trwających dłużej niż siedem literalnych lat doznawanych z rąk sąsiednich narodów, zanim przyszła ostatnia kara siedmiu czasów i z faktu, że kara siedmiu czasów jest pokazana jako dłuższa i surowsza, niż którakolwiek we wcześniejszych okresach karania oraz z uwagi na to, że Jezus łączy postęp tych czasów z upadkiem Jerozolimy w roku 70 n. e. , a ich koniec z końcem tego wieku – wnioskujemy, że te siedem czasów były symbolicznymi czasami, latami, tzn. 7×360 literalnych lat, czyli 2520 lat. A zatem „czasy pogan” (okres pełnej dzierżawy władzy pogan) dobiegły końca 2520 lat po swym początku w październiku 607 r. p. n. e. , tzn. w 1914 roku. Wojna światowa, jaka wybuchła na jesieni 1914 roku, jest zewnętrznym dowodem faktu, że ich dzierżawa się skończyła. Władza, jaką od tego czasu sprawowały pogańskie rządy, nie jest przed Bogiem legalna. Dlatego z Jego polecenia przez I wojnę światową zapoczątkowane zostały procesy jej usuwania, które trwają nadal i będą trwały tak długo, dopóki pogańskie rządy nie zostaną całkowicie zastąpione przez królestwo Boże.

      Lecz czujny stróż z łatwością zauważy, że jedną rzeczą jest znać czas legalnego końca ziemskiego panowania pogańskich narodów, w celu ustąpienia miejsca zakończonemu Królestwu Bożemu, a zupełnie inną sprawą jest dowiedzenie się, kiedy „kamień” Królestwa zacznie uderzać w stopy posągu przygotowując jego zniszczenie. Czas uderzania posągu, które poprzedza jego zniszczenie, musi także poprzedzać pełne ustanowienie królestwa Bożego, które ma napełnić całą ziemię. Okresem uderzania jest czas paruzji i epifanii, w których to okresach Chrystus jest obecny, zbierając i wyzwalając swoje „klejnoty”, swoich „wybrańców” i w których również uderza narody obosiecznym mieczem swoich ust oraz laską żelazną, rozbiając je na kawałki jak naczynie garncarskie i przygotowując ludzkość na królewski majestat niebios. Niechaj stróżowie zwrócą krytyczną uwagę na wyjaśnienie proroka Daniela, który mówi, że to „za dni tych królów” (królestw, pokazanych w stopach i palcach posągu, podziałach papieskiego Rzymu) Bóg z nieba miał ustanowić swoje królestwo. Bóg rozpoczął wybieranie klasy królestwa za dni świeckiego Rzymu, pokazanego w nogach z żelaza (prowadził ten wybór aż do 1914 roku), ustanowienie zaś lub doprowadzenie swego Kościoła (królestwa) do objęcia władzy następuje przy końcu rządów pogan, lecz zanim one się skończą, ponieważ niewidzialna faza królestwa Bożego jest ustanawiana „za dni tych królów”, a nie po ich dniach. Tak więc nim w 1914 roku wygasła dzierżawa władzy pogan, Syn Człowieczy był obecny, aby „wzbudzić” swoje królestwo, nie królestwo widzialnie, lecz w mocy. Od 1914 roku niszczy ono wszystkie królestwa pogańskie. A zatem ustanowienie niewidzialnej fazy królestwa poprzedziło tę datę i stało się faktem około października 1874 roku.

DOŚWIADCZENIA IZRAELA BYŁY PROROCZYMI

      (3) Weźmy inny proroczy ślad, ukryty, lecz jednak bardzo łatwy do ocenienia, gdy umysł już go zrozumie. Pismo Święte pokazuje nam, że dom cielesnego Izraela, jego wszystkie instytucje i sprawy były typicznymi zapowiedziami domu duchowego Izraela i jego wyższych instytucji, lepszych ofiar itp. Dlatego nie powinno nas dziwić odkrycie, że długość wieku Żydowskiego, długość trwania Boskiej łaski dla Izraela cielesnego, była również typiczna i że daje nam ona dokładny wymiar wieku Ewangelii – Boskiego postępowania i łaski wobec Izraela duchowego. Potwierdzą to niektóre fakty. Imię Jakub zostało zmienione na Izrael, co znaczy „książę, czyli wojownik, u Boga”, a następnie jego potomkowie zostali nazwani Izraelitami, narodem księcia u Boga. Lecz antytypem Jakuba jest Chrystus, prawdziwy książę u Boga, nie według ciała, lecz według ducha; Jego domem jest Izrael duchowy. Najpierw dwunastu synów Jakuba odziedziczyło jego imię i błogosławieństwo, a przez nich przeszło ono na cały dom cielesnego Izraela. Dwunastu Apostołów Chrystusa odziedziczyło Jego imię i błogosławieństwa, a przez nich przeszły one na cały dom duchowego Izraela. Tak jak dom typiczny miał najwyższego kapłana Aarona, tak dom antytypiczny ma większego Najwyższego Kapłana – Jezusa Chrystusa, naszego Pana, „najwyższego kapłana naszego wyznania”. Tak jak dom cielesnego miał kapłaństwo Aaronowe, tak dom duchowego ma członków „królewskiego kapłaństwa” pod zwierzchnictwem Chrystusa, którym uczyniono obietnicę, że staną się królami i kapłanami Boga, a gdy ich ofiarowanie sią dobiegnie końca, będą panować na ziemi.