Sztandar Biblijny nr 79 – 1994 – str. 68

od stworzenia Adama do października 1872 roku upłynęło 6000 lat. Chociaż Pismo Święte nigdzie wyraźnie nie podaje, jak długo po stworzeniu nastąpiło jego popadniecie w grzech, słusznie można przyjąć, że nie później, jak po roku lub dwóch latach. Dowody pośrednie potwierdzają, iż założenie to jest prawidłowe, gdyż wiele wersetów Pisma Świętego, jakie jeszcze zostaną omówione w tym artykule, wykazuje, iż Jezus powrócił i że wobec tego w czasie jesieni 1874 roku zaczęły się ukazywać pierwsze słabe przebłyski restytucji (Dz. 3:19-24). A zatem upadek Adama miał miejsce 6000 lat wcześniej, czyli rok lub dwa po stworzeniu. Tak więc Izaj. 2:2 razem z tymi wersetami dowodzi, że około października 1874 roku rozpoczęła się druga obecność naszego Pana. Mamy inne jeszcze stosowne dowody Pisma Świętego. Mamy wiele proroctw ogólnych, wskazujących na to, że żyjemy w czasie drugiej obecności Mistrza. Jednym z nich jest świadectwo proroka Daniela, dotyczące „czasu końca”, kiedy to wielu miało biegać tam i z powrotem, umiejętność miała się rozmnożyć, a mądrzy zrozumieć.

„ZA DNI TYCH KRÓLÓW”

      (2) Prawdziwy stróż odniesie błogosławieństwo ze studiowania natchnionego snu Nabuchodonozora oraz jego natchnionej interpretacji danej przez Daniela, ukazującej ziemskie rządy, jakie miały sprawować władzę na ziemi (Dan. 2) w okresie między upadkiem typicznego królestwa Bożego (którego ostatnim królem zasiadającym na tronie Dawida był Sedekiasz) a wprowadzeniem prawdziwego króla – Immanuela – w chwale swego Królestwa Tysiącletniego. Te różne ziemskie rządy są tutaj pokazane jako wielki posąg. Rządy Nabuchodonozora, pierwszego uniwersalnego królestwa na ziemi, przedstawione było przez głowę ze złota; królestwo Medo-Perskie, które według historii było drugim uniwersalnym imperium, jest reprezentowane przez piersi i ramiona ze srebra; królestwo greckie, które obaliło perskie i stało się trzecim uniwersalnym królestwem, jest przedstawione przez brzuch i biodra z brązu; mocarstwo rzymskie, które nastąpiło po greckim i stanowiło czwarte uniwersalne imperium na ziemi, jest reprezentowane w posągu przez nogi z żelaza, bardzo silne; późniejszy rozkwit tego samego rzymskiego imperium wraz z domieszką wpływów papieskich jest pokazany przez stopy, które częściowo były z żelaza (rządy świeckie), a częściowo z gliny (rząd kościelny, papiestwo). Te stopy miały stanowić podsumowanie panowania pogan, i „za dni tych królów” (przedstawionych przez dziesięć palców posągu) sam Bóg Jehowa miał ustanowić swoje Królestwo, to samo Królestwo, o które się modlimy: „Przyjdź królestwo twoje”! Wszyscy jesteśmy świadkami, że niebiańskie Królestwo jeszcze nie nastało, że ludzkość nadal pozostaje pod panowaniem „księcia tego świata”, księcia ciemności. Na nic nie zdadzą się wszelkie wysiłki, aby nam udowodnić, że chciwe i krwawe rządy tak zwanego chrześcijaństwa są tym Królestwem, o które się modliliśmy, i o które uczono nas się modlić; nigdy nie moglibyśmy uznać ich za królestwo Immanuela: są one po prostu królestwami założonymi przez antychrysta, uznawanymi przez antychrysta i nazywanymi przez antychrysta „chrześcijaństwem”. Prawdziwe królestwo czeka na założenie go przez Tego, który ma do tego prawo. A obiecał On, że gdy zasiądzie na swym tronie, wraz z Nim zasiądą Jego wszyscy wierni, „maluczkie stadko”, wieku Ewangelii, i (wraz z Wielką Kompanią oraz Starożytnymi i Młodocianymi Godnymi jako im podległymi) będą Jego towarzyszami w błogosławieniu świata.

UDZIAŁ KOŚCIOŁA W TYM DZIELE

      Kościół nie jest pominięty w obrazie ziemskiego królestwa danego Nabuchodonozorowi i interpretowanym przez proroka Daniela. Jest on pokazany jako kamień wzięty z góry bez udziału rąk (Boską mocą). Kamień ten reprezentuje królestwo Boże (Chrystusa i Kościół), a natchniony sen i jego wyjaśnienie pokazują, że nieszczęście, jakie spadnie na królestwa tego świata, przedstawione w posągu i palcach stóp, przyjdzie na skutek uderzenia tego kamienia w posąg. Daniel podaje, że kamień, który uderzył posąg w stopy odcięty został bez udziału rąk. . . Wtedy żelazo, glina, brąz, srebro i złoto razem rozpadły się na kawałki i stały się niczym plewy bojowiska w lecie, a wiatr je rozniósł, tak, że nie było dla nich miejsca: a kamień, który uderzył w posąg, stał się wielką górą [królestwem] i napełnił całą ziemię.

      Wyjaśnienie jest następujące: „Wielki Bóg oznajmia królowi [a pośrednio bardziej szczegółowo stróżom] co ma być potem”. „Za dni tych królów wzbudzi Bóg niebieski królestwo, które na wieki zepsute nie będzie, a królestwo to na inszy naród nie spadnie [nie będzie miało żadnych następców, ponieważ wszyscy inni zostaną zniszczeni], ale ono połamie i koniec uczyni tym wszystkim królestwom, a samo stać będzie na wieki”. Oto proroctwo, które podaje pełny opis królestw ziemi, którym Bóg zezwolił na panowanie w okresie między zabraniem typicznej korony z Jego typicznego królestwa a nałożeniem korony sprawiedliwości i chwały prawdziwemu Królowi podczas inauguracji Królestwa Niebiańskiego.

„CZASY POGAN”

      Nawet powierzchowne dowody potwierdzają, że panowanie ludzi dobiega kresu i że do uwolnienia świata od własnego samolubstwa potrzebne jest królestwo niebieskie. Lecz „mocne słowo prorockie”, dokładnie badane przez stróżów, ujawnia znacznie więcej. Pokazuje, że następnym uniwersalnym królestwem będzie królestwo drogiego Syna Bożego, a także interesujący fakt, że całkowity okres dzierżawy władzy pogan jest w Piśmie Świętym nazywany „czasami pogan” (Łuk. 21:24) i że te „czasy” są siedmioma czasami, a każdy z tych siedmiu czasów jest okresem 360 lat, co w konsekwencji sprawia, że okres siedmiu czasów wynosi 2520 lat. Stąd stróżowie mogą policzyć, że dzierżawa pogan do panowania skończyła się po 2520 latach od chwili, gdy Pan odebrał Sedekiaszowi diadem, mówiąc: „A ty nieczysty bezbożniku, księciu Izraelski, którego dzień przychodzi . . . Tak mówi panujący Pan: Zdejm tę czapkę, a zrzuć tę koronę . . . W niwecz, w niwecz, w niwecz ją obrócę . . . aż przyjdzie ten, co do niej ma prawo, którem mu dał” (Ezech. 21:25-27). Czas obalenia typicznego królestwa Pańskiego i odebrania korony musi odpowiadać czasowi dzierżawy panowania pogan i być okresem trwającym 2520 lat. Licząc ten okres od października 607 r. p. n. e. (zob. tom 2, Chronologia Biblii), stwierdzamy, że 2520 lat dobiegło końca w październiku 1914 roku, w wyniku czego pogańskie panowanie z Boskiego punktu widzenia jest odtąd