Sztandar Biblijny nr 77 – 1994 – str. 54

oni wierzyli, że nasz Pan w swoim powrocie będzie niewidzialny dla ludzkich oczu, w przeciwnym razie, nie widząc Go, jak mogliby uwierzyć w to, że już przyszedł?

OBECNIE JEZUS JEST ISTOTĄ DUCHOWĄ

      Podamy teraz zasadniczy powód, nasz dziesiąty dowód biblijny, potwierdzający, że powrót naszego Pana jest niewidoczny dla fizycznego wzroku ludzi, choć widoczny dla ich wzroku umysłowego. Tym zasadniczym powodem jest, że nasz Pan od czasu zmartwychwstania nie jest już istotą ludzka, lecz duchową i jako taki z konieczności ma ciało niewidzialne dla fizycznego wzroku ludzkiego. A zatem sposób Jego przyjścia musi być niedostrzegalny.

      Przechodzimy obecnie do przedstawienia z Biblii dwunastu dowodów tego faktu, proponując teksty i doktryny biblijne potwierdzające tę prawdę.

BEZPOŚREDNIE ŚWIADECTWA BIBLII

      (a) Bóg wprost mówi, że Jezus jest obecnie istotą duchowa. Jest to między innymi podane w 1Kor. 15:45: „Stał się pierwszy człowiek Adam [1Moj. 2:7] w duszę żywą [ludzką istotą z ludzkim ciałem], ale pośledni Adam [Jezus, ten drugi człowiek (w.  47)] w ducha ożywiającego [udzielającego życie]”. Dlatego tak jak Adam z ogrodu Eden stał się ludzką istotą, tak Adam z nieba [Jezus w swoim zmartwychwstaniu] stał się istotą duchową.

      W w.  46 Paweł wyraźnie mówi nam, że Adam z ogrodu Eden nie był istotą duchową, lecz ludzką, i że drugi Adam, nasz Pan, jest istotą duchową. Apostoł potwierdza to przez wykazanie w w.  47, że pierwszy Adam miał ciało uczynione „z ziemi” – z substancji materialnych, podczas gdy drugi Adam, nasz Pan, ma ciało „z nieba” – z substancji duchowych.

      W języku greckim słowo przetłumaczone „z” w wyrażeniu w.  47 „z ziemi” jest tym samym, co słowo „z” w wyrażeniu „z nieba”. W obydwóch przypadkach chodzi o substancje, z których utworzone zostały ciała. Te trzy wersety (1Kor. 15:45-47) swymi bezpośrednimi odniesieniami i kontrastami dotyczącymi obu Adamów, jak również ich ciał i substancji, z których zostały utworzone dowodzą, że nasz Pan został wzbudzony z martwych jako istota duchowa w duchowym ciele, nie jako istota ludzka w ludzkim ciele.

      Ponadto nasz Pan Jezus w 2Kor. 3:17 ponownie wprost nazwany jest duchem: „Aleć Pan jest tym Duchem”.

     Apostoł Paweł w 2Kor. 5:16 pisze: „chociaż znaliśmy Chrystusa według ciała, lecz już [od] teraz więcej nie znamy [Go takim]”. Nie znał już Chrystusa jako ludzką istotę, „według ciała”, choć uczniowie znali Go jako człowieka przed śmiercią naszego Pana. Dlatego werset ten oznacza, że gdy Paweł mówił o Nim te słowa, Jezus nie był już ludzką istotą, choć poprzednio był człowiekiem. Powodem zmiany był fakt, że gdy nasz Pan zmartwychwstał, został wzbudzony z martwych jako istota duchowa, nie ludzka.

      1Piotra 3:18 bardzo trafnie określa istotę rzeczy, gdy mówi o śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa jako o „umartwionym ciałem, ale ożywionym [zauważmy: nie „ciałem”, lecz] duchem”. Niech czytelnik szczególnie zauważy kontrast, tak jak podaje go ten werset: między tym, w czym został umartwiony, a tym w czym został ożywiony. Według wyznaniowej teologii, która uczy, że nasz Pan został wzbudzony z martwych jako istota ludzka, nie duchowa, wiersz ten powinien brzmieć: „Umartwiony będąc w ciele i ożywiony w ciele”. Lecz Bóg, który nie może kłamać, mówi coś dokładnie przeciwnego: „Umartwiony będąc ciałem, ale ożywiony duchem”. A zatem nasz Pan jest obecnie duchem.

      Te cztery właśnie zacytowane i krótko wyjaśnione wersety potwierdzają, że nasz Pan od swego zmartwychwstania nie jest już istotą ludzką, lecz duchową, a według innych wersetów istotą w Boskiej naturze, najwyższej ze wszystkich natur duchowych. Jeśli jest istotą duchową, z konieczności musi być niewidzialny dla fizycznego wzroku ludzkości, a zatem Jego drugie przyjście w swym sposobie musi być niewidzialne dla fizycznego wzroku.

WSPÓŁDZIEDZICE JEZUSA SĄ ISTOTAMI DUCHOWYMI

      (b) Pismo Święte nie tylko bezpośrednio uczy, że nasz Pan od chwili zmartwychwstania nie jest już człowiekiem, lecz istotą duchową; uczy ono o tym także przez konieczne wnioskowanie, oświadczając, iż członkowie Ciała w zmartwychwstaniu bada mieli duchowe ciała, przez co będą mieć takie ciała, jakie ma On. A zatem Jego ciało musi być ciałem duchowym. Obietnicę duchowych ciał dla członków Ciała widzimy w 1Kor. 15:42-44: „Takci będzie i powstanie umarłych [w jęz. greckim obecny przedimek określony przed „powstanie” i „umarłych” sugeruje szczególne zmartwychwstanie, pierwsze zmartwychwstanie (Obj. 20:4, 6)]. Bywa wsiane ciało w skazitelności [istoty materialne z ciała, krwi, kości itp. ulegają rozkładowi], a będzie wzbudzone w nieskazitelności [istoty duchowe nie ulegają rozkładowi, gdyż utworzone są z substancji duchowych, takich jak ogień, błyskawica itp. ]. „. . . bywa wsiane ciało cielesne [materialne, ziemskie], a będzie wzbudzone ciało duchowe [niematerialne, niebiańskie]”. Werset ten dowodzi, że duchowi wybrańcy otrzymują ciała duchowe i w ten sposób w zmartwychwstaniu stają się istotami duchowymi, tak jak w czasie ziemskiego życia mieli ciała ludzkie i dlatego byli ludźmi.