Sztandar Biblijny nr 76 – 1994 – str. 47
pozornie z naruszeniem swego przymierza z Dawidem, nawet całkowicie profanując królewską koronę, sprawiając radość wszystkim wrogom Izraela i okrywając go hańbą. Wszystko to w szerszym znaczeniu wypełniło się, gdy Sedekiasz – ostatni król z linii Dawidowej – został zdetronizowany przez Nabuchodonozora w 607 r. p. n. e. W czasie panowania Nabuchodonozora suwerenność Izraela nie była już taką samą, jak przedtem, nastąpiły trzy kolejne spustoszenia, przewroty (za imperiów MedoPersów, Greków i Rzymian), a jego suwerenność nie miała być przywrócona rodowi Dawida „aż [przez innego syna niż Salomon] przyjdzie ten [Mesjasz Izraela], co do niej ma prawo, którem mu dał” (zob i por. Ezech. 21:24-27, 2-4, 20-32; Miche. 5:2-4).
Długie lata „dwójnasobu” Izraela jako zapłaty „za nieprawości ich i za grzechy ich” (Jer. 16:18) były bardzo bolesne i wydawały się nie mieć końca. W Ps. 89:47-52 Psalmista wstawiający się za Izraelem w jego uciśnieniu, woła: „Dokądże, Panie! na wieki się kryć będziesz? także będzie jako ogień pałać zapalczywość twoja?” Odwołując się do krótkości życia swego i ogółu ludzkości pyta o poprzednie miłosierdzie Pana i Jego obietnicę daną Dawidowi, ponieważ cierpienia jego ludu były wielkim ciężarem dla jego serca. Pomimo to wyraża swe wewnętrzne, niezmienne przekonanie o Pańskiej wierności.
OSTATECZNY CHWALEBNY JUBILEUSZ ZIEMI
Z biblijnego wyliczenia cyklu jubileuszowego, wypełnień historycznych, danych chronologicznych (szczegóły w Nadszedł czas, rozdz. 4 i 6) itp. wyraźnie widzimy, że wkrótce ma nastąpić Wielki Jubileusz ziemi. Dzięki niemu Bóg przyniesie Żydom uwolnienie od klątwy i grzechu, gdy z nimi zostanie zawarte Przymierze Nowe (Jer. 31:31-34; 32:40), i również poganom, gdy będą błogosławieni i otrzymają z rąk Pana oraz Żydów przywilej wejścia w przymierze łaski (1Moj. 22:15-18; 28:14; Ps. 107:22). Wszyscy, którzy śpią w prochu ziemi zostaną obudzeni, rodziny się połączą; to wszystko, co zostało utracone w ojcu Adamie – doskonałe ludzkie życie i związane z nim prawa życiowe – zostanie przywrócone ludzkości, a zupełne posłuszeństwo i wierność PANU zostaną nagrodzone wiecznym życiem i radością w udoskonalonych na całej ziemi rajskich warunkach: „sprawiedliwi odziedziczą ziemię i zamieszkają w niej na wieki”, natomiast (dobrowolnie) źli zostaną odcięci, zniszczeni, unicestwieni (Hiob 14:13-15; Ps. 37:9, 10, 22, 29, 34, 38; 145:20; Izaj. 11; 25:6-9; 33:24; 35; Jer. 31:15-17; Ezech. 36:35; Dan. 12:2; Oz. 13:14; Amos 9:11, 12; Miche. 4:1-7; Zach. 12:9, 10; 14:16-21).
WIELKA JUBILEUSZOWA TRĄBA
„Stanie się też dnia tego, że zatrąbią w trąbę wielką”, kiedy to wielu z diaspory ponownie zostanie zgromadzonych w swojej ziemi ojczystej i będzie czcić PANA w Jeruzalem (Izaj. 27:12, 13). „Pan (BÓG) zatrąbi w trąbę, a pójdzie w wichrach południowych” (symbolizujących rewolucję i anarchię obecnego czasu wielkiego ucisku – Dan. 12:1, 4), „a tak wybawi ich dnia onego [dnia Mesjaszowego] Pan, Bóg ich” (Zach. 9:14-16).
Tę wielką trąbę jubileuszową – szofar – słychać już teraz, gdy na całym świecie rozlegają się krzyki zachęcające ludzi do uświadomienia sobie nierówności i nadużyć w obecnym porządku rzeczy oraz ich praw i przywilejów jako istot ludzkich, a także do rozważenia wzajemnych związków, prawdziwych zasad, na jakich powinny się one opierać oraz dobrych celów, do jakich powinny zmierzać. Ten krzyk ludzi jest mniej lub bardziej powszechny. Jak nigdy dotąd – agitują i domagają się swych prawdziwych i urojonych praw i swobód. W miarę jak przybywają i mnożą się narodowe oraz międzynarodowe konsorcja, kartele, unie i organizacje – krzyk ten staje się coraz głośniejszy i dłuższy, i, jak zapowiada Pismo Święte, doprowadzi do powszechnego zamieszania i wrzawy rozgniewanych narodów. Efekt wielkiego ucisku (Dan. 12:1), w jaki już wkroczyliśmy, jest obrazowo opisany przez proroka: „Głos zgrai na górach [królestwach] jako ludu gęstego, głos i dźwięk królestw i narodów zgromadzonych: Pan zastępów spisuje wojsko na wojnę” (Izaj. 13:4).
DZIEŃ STRAPIENIA IZRAELA
W Ps. 102:2-13 Psalmista mówi w imieniu Izraela, opisując jego cierpienia w czasie „dnia -jego – ucisku”, diaspory, z powodu „zapalczywości” i „gniewu” Pańskiego. Izrael został „wywyższony”, wyniesiony i od chwili śmierci Jakuba jako naród przez 1845 lat obdarzany szczególną łaską Boga, dopóki nie został „porzucony”, a jego dom spustoszony w 33 r. n. e. Wtedy właśnie rozpoczął się jego „dwójnasób” Boskiej niełaski (Jer. 16:18), jego tnishneh, jego druga część, powtarzanie lub odliczanie, powtórzenie okresu, które dobiegło końca 1845 lat później – w 1878, kiedy to Boska łaska zaczęła być przywracana Izraelowi.
To właśnie w tym roku, w czerwcu 1878 roku miał miejsce Berliński Kongres Narodów, w czasie którego czołową postacią był Benjamin Disraeli, Żyd, ówczesny premier Anglii, który odgrywał pierwszoplanową rolę. Wtedy to Anglia przejęła ogólny protektorat nad azjatyckimi prowincjami Turcji, a turecki rząd zmienił swe prawa dotyczące obcych, co złagodziło warunki życia mieszkających wówczas w Palestynie Żydów i częściowo otworzyło drogę innym do osiedlania się wraz z przywilejem nabywania nieruchomości.
Także w czerwcu 1878 roku Franz Delitzsch rozpoczął powszechne rozprowadzanie żydowskiego Nowego Testamentu, który w wielkim stopniu przyczynił się do częściowego usunięcia zaślepienia, zatwardziałości, jaka panowała w okresie „dwójnasobu” Boskiej niełaski, kiedy dzieci Izraela przez wiele