ROK JUBILEUSZOWY

     „I policzysz sobie siedem lat sabatowych, to jest siedem razy siedem lat; i będziesz miał siedem lat sabatowych, czyli czterdzieści dziewięć lat. Dziesiątego dnia, siódmego miesiąca; obwieścisz dęciem w róg [szofar, czyli róg barani] w dniu pojednania oglosisz to rogiem po całej waszej ziemi, l będziecie święcić rok pięćdziesiąty, i w ten sposób ogłosicie wolność wszystkim mieszkańcom całej ziemi; będzie to dla was jubileusz; i  każdy wróci do posiadłości swojej, każdy wróci do rodziny swojej”. (3Moj. 25:8-10 – w tłumaczeniu Żydowskiego Towarzystwa Wydawniczego, którym będziemy się posługiwać w niniejszym artykule).

      Z TEGO tekstu rozumiemy, że trąbienie w szofar – jubileuszową trąbę – i obwieszczenie wolności po całej ziemi Izraela przy końcu czterdziestego dziewiątego roku cyklu jubileuszowego miało miejsce w dniu pojednania. W ciągu tego dnia najwyższy kapłan Izraela składał ofiary za grzech, podczas gdy lud Izraela czekał na błogosławieństwa: „Miesiąca siódmego, dziesiątego dnia tegoż miesiąca, trapić będziecie dusze wasze” (3Moj. 16:11-16, 29). Dęcie w szofar, proklamowanie wolności i okrzyki radości na pewno nie miały miejsca w czasie pojednania za grzech i utrapienia dusz, lecz z pewnością następowały później, przy końcu dnia pojednania.

      Jakże radosne musiały być okrzyki, gdy lud Izraela usłyszał brzmienie szofar ogłaszające wolność! Niebawem miały być umorzone wszystkie długi, słudzy mieli pożegnać swych panów, drzwi więzień miały stanąć otworem, a więźniowie mieli być uwolnieni, utracone posiadłości miały być odzyskane przez tych, którzy je stracili, następowało też ponowne połączenie się rodzin, których radości nie można opisać.

      Wszystko to oczywiście było typiczne i prorocze. Lud Izraela w swych dwunastu pokoleniach razem z pogańskimi narodami czeka obecnie na obiecanego Mesjasza, nasienie Abrahamowe, przez które „błogosławione będą wszystkie narody ziemi” (1Moj. 12:3; 22:15-18). Przez Mesjasza jako Pośrednika PAN „uczyni z domem Izraelskim i z domem Judzkim przymierze nowe”; obiecuje On: „miłościw będę nieprawościom ich, a grzechów ich nie wspomnę więcej” (Jer. 31:31-34). Będą słuchać tego wielkiego Pośrednika, którego PAN wzbudza spośród nich, ich braci (5Moj. 18:15).

      Pomazańcy PAŃSCY (Mesjasz) ogłoszą wolność pojmanym, wypuszczą na wolność tych, którzy będą związani w więzieniu śmierci (Dan. 12:2), zawiążą rany serc skruszonych, pocieszą wszystkich płaczących, dadzą im olejek radości zamiast smutku i szatę ozdobną zamiast ducha ściśnionego, przywrócą im utraconą własność (utraconą w Adamie), ich bliskich i sprawią, że zwycięstwo i chwała ukażą się wszystkim narodom (Iz. 42:7; 49:9; 61:1-11; 25:8). Jakże wspaniały będzie ten antytypiczny Jubileusz!

HISTORIA IZRAELA

      W Psalmie 89:16 czytamy: „Błogosławiony lud, który zna dźwięk [radosny okrzyk] twój, PANIE! w światłości oblicza twego chodzić będą”. W typie okrzyk wydał lud, gdy usłyszał radosne brzmienie rogu jubileuszowego (szofar) ogłaszającego wolność, jaka miała nadejść w roku pięćdziesiątym – Roku jubileuszowym.

      Odnośnie Izraela jako narodu PAN powiedział w wizji (w. 20-30), że położył ratunek w ręku mocarza, swego pomazanego sługi Dawida, który miał Go nazywać „Ojcem” i „Bogiem” i którego „za pierworodnego wystawię i za wyższego nad królami ziemi”, którego nasienie „będzie trwało na wieki, a stolica jego jako dni niebios”.

      W. 31-38 pokazują, iż przymierze PAŃSKIE z Izraelem było uwarunkowane ich posłuszeństwem i że On miał ich karać za nieprawość, miał być w tym miłosierny, a nie niewierny, lecz pewny w zachowaniu swej bezwarunkowej obietnicy ustanowienia stolicy Dawida na wieki.

      W szerszym zastosowaniu w.  39-16 proroczo wskazują, że z powodu nieposłuszeństwa Izraela PAN miał odrzucić i odsunąć królów z rodu Dawida,