Sztandar Biblijny nr 76 – 1994 – str. 44

w czasie pobytu na ziemi byli przykładami takiej doskonałości (Żyd. 2:6-9).

      Podobieństwo Boże oznacza doskonałą ziemię z doskonałymi jej władcami. Lecz, jak stwierdza Paweł (Żyd. 2:8), obraz i podobieństwo Boga (pierwotna doskonałość istoty ludzkiej i panowania) zostały utracone, a zamiast obrazu Boga nastała fizyczna, umysłowa, moralna i religijna degradacja. Zamiast podobieństwa Bożego nastała tyrania przeklętej ziemi (1Moj. 3:17-19) wobec człowieka, która bardzo go uciskając zabiera w końcu jego życie. To wszystko, jak zapewnia Pismo Święte, stało się udziałem człowieka z powodu grzechu Adama – przykładu człowieka w pierwszej próbie (1Moj. 3:1-24; Rzym. 5:12-21; 1Kor. 15:21, 22).

      Dzisiaj rodzina ludzka to jedynie szczątki tego, czym była w Adamie i Ewie. Ten smutny, zniszczony stan naszego rodzaju głęboko przemawia do litości naszego Stwórcy, który wraz z orzeczeniem swego niezadowolenia (wyroku śmierci, a nie wiecznego życia w mękach) nie zapomniał o miłosierdziu wobec upadłego i potępionego człowieka i zesłał na świat swego umiłowanego Syna jako cenę odkupienia człowieka od śmierci (Mat. 20:28; 1Tym. 2:4-15; Jan 3:17; Rzym. 5:7, 8, 16-19). Tak jak celem pierwszego adwentu Jezusa było złożenie ceny okupu (w. Ewangelii, który jest czasem wyboru Jego Oblubienicy pomiędzy obydwoma adwentami, służy udzieleniu błogosławieństw jedynie wybieranej Oblubienicy Jezusa), tak celem drugiego adwentu jest udostępnienie ceny okupu dla uleczenia podczas restytucji nie wybranych, przywrócenia ich do pierwotnego stanu z ruin utraconego obrazu i podobieństwa Bożego sprowadzonego na wszystkich przez dziedziczenie grzechu Adamowego.

      Tak więc śmierć bezgrzesznego Jezusa zapewnia zasługę wystarczającą do uwolnienia wszystkich ludzi z winy grzechu Adama i gwarantuje sposobność pełnego uwolnienia od jego skutków – restytucję do pierwotnej doskonałości Adama. Chrystus powraca na tę ziemię właśnie po to, by przywrócić wspaniały obraz Boga, by zaoferować ludzkości doskonałe ciała, umysły i serca, by odtworzyć chwalebne podobieństwo Boże (tzn. zaoferować ludzkości doskonałą władzę nad ziemią w warunkach Edenu). Wszyscy, którzy będą posłuszni rozsądnym wymogom tysiącletniego Królestwa Chrystusa, otrzymają te błogosławieństwa. By mieć w nich swój udział, wszyscy umarli, którzy nie mieli możliwości stania się Oblubienicą Chrystusa (do której zaproszona została jedynie klasa wiary – ci, którzy potrafią iść wiarą, ufając tam, gdzie nie można znaleźć śladu Boga) zostaną obudzeni i przywróceni na ziemię. Bowiem dlaczego ta część klasy niewierzących, której przypadło żyć w czasie powrotu Chrystusa, miałaby dostąpić szansy restytucji, a ta część klasy niewierzących, która umarła przed tym czasem miałaby być pozbawiona tych błogosławieństw, skoro Boskie drogi są sprawiedliwe i bezstronne (Ezech. 18:29-32) i skoro śmierć sama w sobie nie rozwija charakteru?

CZASY OŻYWIENIA

      Obecnie zacytujemy i wyjaśnimy niektóre teksty, przedstawiające myśl, którą właśnie podsunęliśmy (1) Dz.3:20-21: „Gdyby przyszły czasy ochłody [słowo to oznacza ożywienie życia i pobudzenie wzrostu dokonywane przez deszcz padający na skoszoną i wyschniętą trawę, do której porównana jest upadła ludzka rodzina (Izaj. 40:5-8), co, jak jest wyraźnie powiedziane, ma być skutkiem panowania Chrystusa nad naszym rodzajem, skoszonym przez klątwę i wysuszonym gorącymi promieniami grzechu (Ps. 72:6, 16)] od [z powodu] obliczności Pańskiej [użyte tutaj greckie słowo oznacza „twarz”, tzn. laskę (4Moj. 6:24-26). W czasie panowania grzechu w stronę człowieka zwrócone są Boskie plecy, nie twarz (Jer. 18:17), lecz w czasie Tysiąclecia, jak podaje ten werset, zwróci On do człowieka Swą twarz promieniująca łaską, miłosierdziem i prawdą w celu naprawienia człowieka. Prosimy zauważyć, iż, jak podaje następny wiersz, jest to związane z powrotem Chrystusa], a posłałby onego, który wam opowiedziany [w czasie wieku Ewangelii] jest, Jezusa Chrystusa. Którego [Chrystusa] zaiste niebiosa mają objąć [zatrzymać – jak długo?] AŻ DO CZASU NAPRAWIENIA WSZYSTKICH RZECZY [chętnym i posłusznym wieku Tysiąclecia zostanie przywrócony każdy element obrazu i podobieństwa Boga], co był przepowiedział [obiecał] Bóg przez usta wszystkich świętych swoich proroków od wieków”. Fragment ten wyraźnie uczy, iż Chrystus powraca dopiero w czasach naprawienia, czasach restytucji; a zatem wraca, by przywrócić i odnowić ludzkość do jej pierwotnego stanu. Święty Piotr podaje nam, iż jest to świadectwo wszystkich świętych proroków, co potwierdzają także powyższe cytaty.

ZBADANIE DZ. 15:14-17

      Dz.  15:14-17 to kolejne stosowne wersety: „Szymon [Piotr] powiedział, jako Bóg najpierw [począwszy od domu Korneliusza (Dz. 10)] wejrzał na pogany, aby z nich wziął lud [Kościół, Ciało Chrystusa] imieniowi swemu [Żydzi, spodziewający się jedynie jednego adwentu Mesjasza, mieli trudności w pogodzeniu swych nadziei dotyczących Jego chwalebnego panowania z udzieleniem Ewangelii poganom. Święty Jakub harmonizuje pozorną sprzeczność dowodząc, iż są dwa adwenty, że czas między nimi jest wypełniony wybieraniem Oblubienicy Chrystusa z Żydów oraz pogan i że potem nastąpi wspaniałe panowanie Mesjasza; takie spojrzenie na sprawy godzi te fakty z Pismem Świętym].

      A z tym się zgadzają mowy prorockie, jako jest napisano [Nie ma żadnej sprzeczności między nauką o wyborze Oblubienicy Chrystusa a Jego błogosławieniem ludzkości. Wystarczy jedynie wyraźnie je oddzielić co do czasu ich działania: najpierw wybierana jest Oblubienica, a następnie przychodzi drugi adwent i panowanie błogosławieństw]:

      Potem [po wejrzeniu na pogan w celu wybrania Oblubienicy] się wrócę [zacznie się drugi adwent],