Sztandar Biblijny nr 69 – 1993 – str. 86
Ruda srebra jako mieszanina srebra i towarzyszących mu zanieczyszczeń odpowiednio reprezentuje mieszaninę Prawdy i błędu. Tak więc nasz Pan przedstawiony powyżej jako roztapiający ogniem (zwłaszcza przy końcu wieku) nasuwa myśl, że On przez symboliczny żar wypala żużel błędu z kruszcu srebra – z Prawdy znajdującej się w umysłach ludu Bożego.
Nasz Pan jest także jako „mydło blecharzów”. Podczas gdy poprzednie wyrażenie (o srebrze) dotyczy czynności Pana w oddzielaniu błędów od Prawdy w naszych umysłach, wyrażenie „jak mydło blecharzów” dotyczy uwalniania nas przez Niego od naszych słabości i wad. W Izraelu blecharz czynił trzy rzeczy z powierzonym mu brudnym i poplamionym ubraniem: (1) prał, (2) dekatyzował i (3) wybielał je. Piorąc zabrudzone ubrania używał mydła lub ługu dla usunięcia tłustych plam. Niektóre z nich z łatwością ustępowały przy jego tarciu, inne nie. Z tych drugich jedne były usuwane bez szkody dla odzieży, inne czyniły odzież w tym miejscu nieco cieńszą, jeszcze inne nie mogły być usunięte bez pozostawienia dziur w odzieży.
W symbolice biblijnej woda przedstawia Boskie Słowo, szczególnie w jego działaniu wzmacniającym, gaszącym pragnienie i oczyszczającym (5Moj. 32:2; Ezech. 36:25; Jan 4:10-14; 15:3). Szaty przedstawiają nasze cechy charakterystyczne i charaktery (Kol. 3:10-12; 1Piotra 5:5; Obj. 16:15). Czyste białe szaty przedstawiają dobre cechy i charaktery (Obj. 19:8; 3:4, 5). Brudne i poplamione szaty reprezentują cechy i charaktery splamione błędami i grzechami (2Kor. 7:1;
Jud 23; Jak. 1:27; Efez. 5:27). Krew Jezusa omywa nas z potępienia tych grzechów i błędów (1Jan 1:7; Obj. 1:5), Słowo Boże zaś oczyszcza nas dokładnie uwalniając z ich mocy (Efez. 5:26; Żyd. 10:22; 4Moj. 8:7).
Blecharz piorący zabrudzone szaty w wodzie i oczyszczający je z tłustych plam i brudu przedstawia Pana omywającego i oczyszczającego przez Słowo nasze cechy charakterystyczne i charaktery z grzechów i błędów. Mydło i ług używane przez blecharza odpowiednio reprezentują łagodne i bolesne przejawy opatrzności, jakich Pan używa wraz ze swym Słowem, by oczyścić nasze szaty z brudu i plam. Niektóre z naszych tłustych i brudnych plam nie ustępują pod wpływem jedynie samej wody Prawdy. Dlatego dodawane są czasami łagodne, a czasami bolesne oznaki opatrzności. Uwalniają one lud Boży z jego plam.
WKRÓTCE ROZPOCZNIE SIĘ PANOWANIE SPRAWIEDLIWOŚCI
Od tamtego czasu dzieło wyboru trwa już przez dziewiętnaście stuleci. Bóg wzywa i powołuje ze wszystkich narodów; wielki Rafiner oczyścił tylu, ilu na to wezwanie odpowiedziało, jeśli doznali cierpień dla sprawiedliwości, uczestniczyli w uciskach Mesjaszowych, aby mogli być także uznani godnymi udziału w Jego przyszłej chwale. Jakiś czas po uzupełnieniu liczby „wybranych” krew Przymierza Nowego będzie skuteczna za Izrael i wszystkie rodziny ziemi, i na tej podstawie rozpocznie się panowanie Królestwa Mesjaszowego w sprawiedliwości.
BS’ 91, 84-86.
CZY KTOKOLWIEK MA DRUGĄ SZANSĘ?
W WYNIKU Boskiego wyroku wydanego na Adama, wyroku, który stał się udziałem wszystkich jego potomków, nikt z ludzkiej rodziny nie mógł otrzymać życia wiecznego – ani podjąć próby, aby je zyskać (tę próbę miał Adam i stracił w niej życie) -za wyjątkiem zabezpieczenia ceny okupu zapewniającej Adamowi i jego potomstwu uwolnienie spod pierwotnego wyroku Adamowego. Taki jest oczywisty argument Apostoła Pawła w Liście do Rzymian 5:12, 17-19.
Jedyna sposobność, czyli jedyna szansa na życie dla Adama i jego rodzaju (wtedy jeszcze w jego biodrach) była zabezpieczona przez wielką okupową ofiarę na Kalwarii. Ta ofiara jest całkowicie wystarczająca. Pismo Święte zapewnia nas, że została złożona „za wszystkich, , (1Tym. 2:4, 6; Żyd. 2:9), za „wszystkich ludzi” (1Tym. 4:10) jako „ubłaganie za grzechy nasze; a nie tylko za nasze, ale też za grzechy wszystkiego świata” (1Jan 2:2) i logicznie to znaczy, że „wszyscy”, „wszyscy ludzie”, „wszystek świat” otrzyma szansę skorzystania z tej ofiary i (jeśli zechce) dojścia do harmonii z Bogiem zgodnie z Jego miłosiernymi postanowieniami i w ten sposób otrzymania daru Bożego – wiecznego życia przez Jezusa Chrystusa.
Ta jedyna szansa będzie tak zupełna, tak wystarczająca, że inna nie będzie potrzebna. Tylko dla jednej osoby – Adama – będzie to druga szansa. W przypadku całej ludzkości mogłaby ona być uznana za drugą jedynie przy założeniu, że pierwsza sposobność miała miejsce w Edenie w biodrach Adama. Szansa lub próba Edenu dla Adama i wszystkich w nim zakończyła się porażką. Nikt nie uzyskał życia w tej szansie, czyli próbie. To właśnie z tej porażki wszyscy zostali odkupieni przez drugiego Adama, który przyszedł szukać i zachować to, co zostało stracone (Łuk. 19:10). Jezus, jako drugi Adam, całemu rodzajowi ludzkiemu łącznie z ojcem Adamem, którego dług śmierci zrównoważył, zapewnia taką szansę. W ten sposób do życia i harmonii z Bogiem powróci: (1) Kościół jako Jego Oblubienica i Wielka Kompania jako panny – wszyscy wybrani w wieku Ewangelii (Dz. 15:14-17; 1Piotra 4:17) oraz (2) cały świat jako Jego dzieci. Dla chętnych i posłusznych stanie się On „ojcem wieczności” (Izaj. 9:6).