Pierwszy dzień lub dwa dni postu są zwykle najtrudniejsze, ponieważ nie jest łatwo przezwyciężyć nawyk łaknienia. Często nie jest to prawdziwy głód, lecz tylko powierzchowny, wywołany nawykiem jedzenia, regularnie, z zegarkiem w ręce bez względu na to czy pokarm jest potrzebny, czy nie. Można nabrać siły woli, samokontroli i wytrwałości do przeciwstawienia się temu zwykłemu pragnieniu jedzenia, lecz po jednym lub dwóch dniach postu, ono zazwyczaj ustaje.

      Niekiedy w czasie postu mogą być odczuwane jakieś inne drobne dolegliwości. Taka sytuacja zdarza się szczególnie u tych, którzy mają dużą ilość toksyn do usunięcia. Jeśli tacy z początku doznają bólu głowy powinni wypić więcej wody aby spłukać zastoiny. Może wytworzyć się także rozrośnięta warstwa na języku i gorzki smak w ustach. To jest zachęcający objaw wydalania. W zależności od stopnia zatrucia organizmu język może pozostać grubo obłożony na dłuższy czas, i być może trzeba będzie przerwać post, zanim zacznie działać oczyszczające. Możliwe, że w tym wypadku roztropniej będzie powtórzyć post kilka tygodni później aż dolegliwość stopniowo zniknie zupełnie. Bez względu na to czy post jest stosowany tylko kilka dni, tydzień, czy dziesięć dni, powinien być przerwany stopniowo, może tylko jakimś owocem lub sokami warzywnymi, albo surową kapustą i sałatką z marchwi (co działa jak miotła na oczyszczenie jelit).

      Właściwy post poprawia ogólne zdrowie człowieka. Narządy wydzielania mogą być po okresie postu w lepszej formie. Serce odnosi korzyść, narząd trawienny ma dobrze zasłużony i korzystny odpoczynek, mózg jest rozjaśniony (myślenie jest zazwyczaj bystrzejsze), krew jest oczyszczona – narządy na ogół są zdrowsze. Powtórzony post, nawet tylko na dzień lub dwa, może spowodować wielkie polepszenie stanu zdrowia u człowieka. Wbrew opinii wielu, post (jeżeli nie jest zbyt długi lub zbyt męczący) nie osłabia znacznie sił człowieka. Gdy tylko ustaje początkowy nawyk łaknienia pokarmu i człowiek przyzwyczaja się do postu, efektem bywa często uczucie lekkości, świeżej energii i duchowej czujności.

POST W CZASACH BIBLIJNYCH

      Chrześcijanin przede wszystkim powinien zwracać uwagę na duchową wartość jaką można uzyskać dzięki poszczeniu. W czasach biblijnych post był znany jako pomoc w zaostrzaniu duchowej wrażliwości i wprowadzaniu w pobożny nastrój. Silne charaktery są przedstawione w Biblii jako uniżające się i utrzymujące w karności swe apetyty przez post i modlitwę. Zwróćmy uwagę, na przykład, na Mojżesza (2 Moj. 34:28), Dawida (2 Sam. 12:16), Eliasza (1 Król. 19:8), Jozafata (2 Kron. 20:3), Ezdrasza (Ezd. 8:21), Nehemiasza (Neh. 1:4), Esterę (Est. 4:16), Daniela (Dan. 9:3), prorokinię Annę (Łuk. 2:37), Korneliusza (Dz. 10:30) i Pawła (Dz. 27:33-36; 2 Kor. 11:27). Sam Jezus przed przystąpieniem do swej służby, po chrzcie, bezpośrednio udał się na pustynię na medytację i pościł tam przez czterdzieści dni i nocy (Mat. 4:1, 2). Nasz Pan powiedział, że gdy odejdzie Jego naśladowcy będą również pościć (Mat. 9:15; Mar. 2:20; Łuk. 5:35) -poszczenie rozpoczęło się już w pierwotnym Kościele (Dz. 13:2, 3; 14:23; 1 Kor. 7:5; 2 Kor. 6:4, 5).

      Post pomaga nam lepiej zbliżyć się do Boga w modlitwie i łączności duchowej z Nim. Przyczynia się on do dobrego samopoczucia, lepszego widzenia, bystrzejszego umysłu, bardziej sprężystego chodu -lepszego zdrowia w naszych ciałach, które poświęciliśmy Panu i o które powinniśmy dbać należycie w tym celu, aby Mu służyć jak najskuteczniej (Rzym. 12:1, 2; 1 Kor. 6:19, 20). Post pomaga też uczynić nasze charaktery silniejszymi przez dyscyplinę wewnętrzną oraz nacechowane pokorą odmawianie sobie pokarmu. On rozwija samokontrolę i czyni nas (w sile Pańskiej) władcami samych siebie. Pomaga nam trzeźwo myśleć i zbadać siebie dokładnie.

      Przeto w rozważaniu przez nas niniejszego przedmiotu dotyczącego poszczenia nie odchodzimy od spraw duchowych, aby poruszać sprawy ziemskie, ale przeciwnie, wskazujemy na ważny związek między opanowywaniem cielesnego apetytu a wynikającym z niego polepszeniem się nie tylko fizycznego, ale szczególnie duchowego zdrowia. Pamiętajmy, w procesie naszego wiernego poświęcenia się Bogu, że właściwa piecza i użytek z naszych ciał w Jego służbie jest częścią szafarstwa, jakie Bóg nam powierzył, i o tym, że „tegoć więc szukają przy szafarzach, aby każdy znaleziony był wiernym” (1 Kor. 4:2).
BS ’89, 83.

PYTANIA BIBLIJNE

„NAMAŻ GŁOWĘ TWOJĄ I UMYJ TWARZ TWOJĄ”

      Pytanie: Jakie jest znaczenie słów Jezusa, który mówi nam, że gdy pościmy powinniśmy namazać nasze głowy i umyć twarze (Mat. 6:17)?

      Odpowiedź: Poszczenie w okresie dyspensacji żydowskiej stanowi typ samozaparcia, czyli ofiarowania się w okresie dyspensacji chrześcijańskiej. Ci, którzy pragnęli uznania u ludzi za szczególną świętość pościli często i obwieszczali to przez oszpecanie swych twarzy, zwykle popiołami, żeby pokazać ludziom, że właśnie zapierają się i są pobożni. To nie było owo

poprzednia strona – następna strona