Sztandar Biblijny nr 61 – 1993 – str. 19
właściwy czas dla antytypicznej ofiary paschalnej, gdy Baranek Boży miał być zabity za grzechy świata. Izrael jako naród powinien był wiara przyjąć Baranka Bożego do swego domu dokładnie w tym dniu, w którym przedstawił się On jemu jako król. Wypełnił On wówczas podwójna role: Króla i Baranka paschalnego. Ponieważ jednak odrzucili Go jako króla, nie został także przyjęty jako baranek paschalny, dlatego Izraelici jako naród nie dostąpili „przejścia i zbawienia” wprost przeciwnie: nastąpiło ich narodowe zniszczenie. Jako bogacz, z przypowieści o bogaczu i Łazarzu, umarli jako naród dla stanu Boskiej łaski.
Ale choć nasz Pan został przez naród żydowski odrzucony jako Baranek i Król, były pewne wyjątki. Wszyscy „prawdziwi Izraelici” (Jan 1:47), w których nie było zdrady, dostąpili szczególnego oświecenia ich oczu zrozumienia. Ci uznali Jezusa za Baranka Bożego, swego odkupiciela. Poza tym uznali Go także za wielkiego Króla, Króla chwały – Mesjasza. Przeciwstawiając zaślepienie narodu duchowemu widzeniu niewielkiej grupki, która Go przyjęła, nasz Pan powiedział: „Ale oczy wasze błogosławione, że widza, i uszy wasze, że słyszą” (Mat. 13:16). Ci, którzy obecnie uznają swego odkupiciela i przez pełne poświecenie serca dobrowolnie staja się Mu posłuszni, są bardzo wyjątkowa klasa (i bardzo nieliczna). Jego sprawa jest rzeczywiście niepopularna od samego początku, i jedynie tacy maja odwagę zgłosić się na żołnierzy krzyża, którzy są gotowi znosić trudy jako dobrzy żołnierze.
Dzisiaj popularnością cieszy się religia zewnętrzna, tak samo jak popularnością cieszyła się za dni naszego Pana. Lecz być prawdziwymi uczniami, naśladowcami Jezusa, iść Jego śladami, porzucić świat i pójść za Nim, znaczy dla wszystkich Jego uczniów od tamtej pory to samo, co znaczyło dla Jego uczniów podczas pierwszego adwentu, tzn. wyobcowanie i oddzielenie. Nasz Pan powiedział: „Jeśli was świat nienawidzi, wiedzcie, żeć mię pierwej, niżeli was miał w nienawiści. Byście byli z świata, świat co jest jego miłowałby; lecz iż nie jesteście z świata, alem ja was wybrał z świata, przetoż was świat nienawidzi” (Jan 15:18, 19). Powiedział także: „A kto żnie, bierze zapłatę, i zbiera owoc do żywota wiecznego” (Jan 4:36).
Powszechnie nie dostrzegany jest fakt, że przy odrzuceniu cielesnego Izraela rozpoczął się wybór duchowego Izraela i że to, czego nie otrzymał Izrael cielesny, ma otrzymać Izrael duchowy, a mianowicie, królestwo Boże, nie królestwo Boże w ciele, lecz na poziomie duchowym. To prawda, że będzie ziemskie, czyli cielesne, królestwo ludzi, wśród ludzi, i Izraela. Zostanie wprowadzone po drugim przyjściu Chrystusa i będzie Jego reprezentacja wśród ludzi. W międzyczasie jednak, w okresie wieku Ewangelii, Bóg wybiera jeszcze wyższy klasę – duchowego Izraela – która ma stanowić duchowe królestwo i której głowa jest Jezus. Najpierw musi się rozwinąć klasa duchowa, wyższa klasa królestwa, i otrzymać obiecane jej duchowe dziedzictwo, potem wszystkie ziemskie błogosławieństwa staną się faktem dla Izraela pod jego Nowym Przymierzem (Zakonu), Rzym. 11:27-32.
Zwróćmy uwagę, jak Apostoł Paweł (ustanowiony przez Boga nauczyciel) wyjaśnia to, mówiąc (Rzym. 11:25-31): „Zatwardzenie z części [na pewien czas nad duża częścią] przyszło na Izraela, pókiby nie weszła zupełność pogan. A tak wszystek Izrael będzie zbawiony [wówczas cały Izrael zostanie podniesiony ze swego zaślepienia], jako napisano: Przyjdzie z Syjonu [nominalnego Izraela] wybawiciel [Chrystus], i odwróci niepobożności od Jakuba. A toć będzie przymierze moje z nimi, gdy odejmę grzechy ich. A tak według Ewangelii nieprzyjaciółmi są [tak traktowani] dla was; lecz według wybrania są miłymi dla ojców. Albowiem darów swoich i wezwania Bóg nie żałuje. Bo jako i wy niekiedy nie wierzyliście Bogu, ale teraz dostąpiliście miłosierdzia dla ich niedowiarstwa. Tak i oni teraz stali się nieposłusznymi, aby dla miłosierdzia wam okazanego i oni miłosierdzia dostąpili”.
Nowe Przymierze (jakie Bóg zawrze z Izraelem po dniach Ewangelii) będzie „dla miłosierdzia wam [Kościołowi] okazanego”, w tym znaczeniu, że zostanie zapieczętowane krwią Chrystusa – Głowy i Ciała -przy czym cała zasługa okupu jest zasługa Głowy. Takie jest znaczenie słów naszego Pana do członków Jego ciała: „To jest krew moja nowego przymierza -pijcie z tego wszyscy” – wszyscy, którzy uczestniczycie w niej. Jezusa wierne Maluczkie Stadko (Łuk. 12:32) uczestniczy z Nim w chwale królestwa. Jego duchowym królestwie, przez które błogosławiony będzie Izrael, przywrócony do pierwszoplanowej roli i uczyniony przewodem Boskich błogosławieństw dla każdego narodu pod niebem.
DRUGORZĘDNE WYPEŁNIENIE
Zauważyliśmy, że wjazd naszego Pana do Jerozolimy na ośle był wypełnieniem zarówno proroctwa, jak i typu. Zwracamy obecnie uwagę na drugorzędne wypełnienie się tego na jeszcze wyższym poziomie.
(1) Ogłoszenie Jezusa Mesjaszem przez tłum krzyczący „Hosanna” było wyrazem wiary w Niego jako Mesjasza. Tak więc i my dzisiaj, i wszyscy naśladowcy Pana przez cały wiek Ewangelii, najpierw obwołaliśmy Go Mesjaszem i ogłosiliśmy się Jego wyznawcami – a to było dla nas usprawiedliwieniem z wiary. A zatem dziesiąty Nisan może być uznany za symbol uzyskania usprawiedliwienia przez tych, którzy rozpoznają Jezusa i są gotowi uznać Go.
(2) Następnie Jezus w czasie wieczerzy podał kielich wszystkim swym naśladowcom, mówiąc „pijcie z niego wszyscy” (Mat. 26:27). Oznacza to pełne poświęcenie aż do śmierci ze strony wszystkich tych, którzy przyjęli zaproszenie Pana, by w ten sposób uczestniczyć w Jego kielichu – cierpieniach Chrystusa.
Drugie antytypiczne wypełnienie się tego zdarzenia zawiera się w fakcie, że wszystko związane z narodem żydowskim było typiczne ze względu na związek tego narodu z doświadczeniami duchowego Izraela. Tak jak