Sztandar Biblijny nr 49 – 1992 – str. 18

wojska Oga, króla Basańskiego – słynnego z Psalmów -olbrzyma ze znanego żelaznego łoża. Mojżesz (liczący już sto dwadzieścia lat) uprzedzony przez Pana o bliskim końcu jego misji z powodu grzechu powtórnego uderzenia skały (2 Moj. 17:1-7; 4 Moj. 20:11), w wyniku czego nie mógł wejść do ziemi obiecanej, zwołał Izraelitów, by przekazać im ostatnie posłannictwo -moglibyśmy powiedzieć – pożegnalne.

OBRZYDLIWOŚĆ LUDÓW KANAANU

      Nasza lekcja jest częścią tego pożegnalnego przemówienia, które (jak sadzimy) wygłoszone zostało w najbardziej poruszającym stylu wielkiego nauczyciela i było odbiciem jego szczególnej troski o dobro ludu, dla którego poświecił zaszczyty Egiptu i swe życie. Przez czterdzieści lat lud ten był ćwiczony i karany podczas wędrówki na drogach Pańskich, a jednak jego wielki przywódca zdawał sobie sprawę z tego, że lud ten potrzebuje szczególnej ochrony przed złem, które zdegradowało ludy Kanaanu – przed osaczeniami szatana i upadłych aniołów działających przez ludzkie narzędzia i media.

      Gdziekolwiek by spojrzeć po pogańskich narodach stwierdzimy, że złe duchy maja duży udział w degradowaniu ludzkiej rodziny. Oddziaływując na naturalne i religijne uczucia człowieka wypaczają je w różne formy zmysłowości, a jego cześć dla Boga skierowały -jak oświadczają Apostołowie – albo na siebie i diabłów, albo na czworonożne zwierzęta i płazy, czy też drewniane lub żelazne bożki (Rzym. 1:23; Obj. 9:20; 1 Kor. 10: 20).

      Wierzymy, że ci którzy badają tę sprawę nie znajda powodów, by wątpić w nasza wypowiedź, iż upadłe duchy są przyczyna wszystkich religijnych złudzeń tego świata. Ich zdolność do zwodzenia i oszukiwania jest mniejsza w proporcji do światła Ewangelii Chrystusowej, jaka dotarła do danego serca, społeczności czy narodu. [Zob. broszurę „Spirytyzm starożytny i współczesny”].

MOJŻESZ WYMIENIA RÓŻNE FORMY ZWODZENIA PRZEZ DUCHY I „CUDA”

      Wielki prawodawca wymienia (5Moj. 18:10-14) osiem różnych form zwodzenia przez duchy i cudowne działania:

      (1) Wróżenie – uzyskiwanie informacji ze źródeł okultystycznych, od duchów przy pomocy znaków, wyroczni itp.

      (2) Zapowiedź, wróżba – ustalanie pomyślnych i niepomyślnych okresów oraz ich przestrzeganie, co poddaje umysł niewoli złych duchów. W obecnym czasie, pośród wielu, uważa się za niepomyślny trzynasty dzień miesiąca przypadający w piątek oraz niektóre fazy księżyca.

      (3) Czarownik – osoba zdolna do nadrzędnego kontrolowania umysłu, dzisiaj znana jako hipnotyzer.

      (4) Czarownica lub czarnoksiężnik – osoba która utrzymuje, że jest w stanie wywierać wpływ na życie innych ludzi i w wielu przypadkach to czyni, choć nie w stopniu jaki jest jej często przypisywany i oczywiście nigdy w opozycji do Boskiej mocy.

      (5) Czarodziej – zaklinacze węży itp. , łącznie z tymi, którzy mocą zbliżona do hipnotyzmu przypisują sobie zdolność rzucania uroków na ludzi i zwierzęta, wiązania magicznych węzłów itp.

      (6) Kontaktujący się z zaprzyjaźnionymi duchami. Wśród dzisiejszych spirytystów są media utrzymujące, iż posiadają swego zaprzyjaźnionego ducha, podczas gdy inni przyznają się do ogólnych kontaktów z duchami.

      (7) Czarnoksiężnik – ten który powołuje się na posiada nie ukrytej czy tajemnej mądrości, jak niektórzy podają, są to ci, którzy utrzymują ogólny kontakt z duchami w przeciwieństwie do pozostających w kontakcie z „zaprzyjaźnionym duchem”.

      (8) Nekromanta – ktoś, kto przyznaje się do utrzymywania kontaktów z umarłymi, jak czynią to dzisiejsze media duchowe.

      Mojżesz oznajmił, że wszyscy uczestniczący w takich poczynaniach są obrzydliwością Panu i że narody zamieszkujące Kanaan zostały pozbawione swej ziemi na rzecz Izraela głównie dlatego, że przeszły na te diabelskie doktryny i kontakty z diabłami. Izraelici mieli być pod tym względem całkowicie wolni od czegokolwiek w tym rodzaju. Swe informacje mieli zdobywać nie od upadłych duchów, uosabiających zmarłych lub cokolwiek innego, lecz od Boga przez określone przez Niego wyrocznie, prawa, przykazania itp.