NADIEJE I RADOŚCI NARODZENIA PAŃSKIEGO

„Iż się wam narodził zbawiciel, który jest Chrystus Pan, w mieście Dawidowym” – (Łuk. 2:11).

      NARODZENIE PAŃSKIE (lub święto Chrystusowe) jest według ogólnego zwyczaju obchodzone 25 grudnia. Ponieważ upamiętnienie tego dnia nie jest nakazane przez Pismo Święte, lecz jest jedynie dobrowolnym obchodzeniem wielkiego faktu raczej, niż szczególnej daty, dobrze czynimy obchodząc je odpowiednio w zwykłym czasie – nie bacząc na to, że nie zgadzamy się z tą datą i stosownie do dowodów utrzymujemy, iż nasz Pan urodził się około 1 października, a 25 grudnia, dziewięć miesięcy przedtem, to prawdopodobnie data zwiastowania (Łuk. 1:30, 31). Zobacz Nadszedł Czas, str. 55.

      Nasze zaufanie do Jezusa, że był On wysłanym od Boga Odkupicielem, Mesjaszem, Wyzwolicielem swego ludu, spoczywa nie tylko na świadectwie Apostołów w zapisach Nowego Testamentu, wspaniałych i przekonujących, gdyż takimi są te świadectwa, ale na świadectwach, które zyskały dziewięć dziesiątych swej wagi i doniosłości z faktu, że one, od czasu do czasu, unaoczniają wypełnienie się obietnic, typów i proroctw dawanych przez Pana, z większą lub mniejszą dobitnością, przez przeciąg poprzednich czterech tysięcy lat. Ten, kto nie zauważa przynajmniej nieco z Boskiego planu wieków, w związku z naszym Zbawicielem, Jego narodzeniem, trzy i pół letnią służbą, ofiarniczą śmiercią, zmartwychwstaniem, wniebowstąpieniem itp. , nie zdoła uzyskać siły Boskiego objawienia, zamierzonego przez Pana jako pewny grunt ufności Jego ludu w Nim i we wszystkich chwalebnych rzeczach jakie On obiecał dokonać przez tego wielkiego Zbawiciela.