Sztandar Biblijny nr 55 – 1992 – str. 72

rodziny do chwalebnej wolności synów Bożych, zapewnionej im przez okup. Wolność ta przy końcu rządów Chrystusa zostanie całkowicie osiągnięta przez wszystkich pragnących ją przyjąć. Taki jest właśnie cel Jego obiecanego panowania – błogosławienie wszystkich rodzin ziemi (Obj. 5:10; 20:6; Gal. 3:8; 1Moj. 12:3).

RODZAJ LUDZKI UWOLNIONY Z PIEKŁA [HADESU]

     PYTANIE: Czy znajdujący się w biblijnym piekle kiedykolwiek zostaną uwolnieni?

     OPOWIEDŹ: Tak i nie, zależnie od tego, o które biblijne piekło chodzi. Biblia mówi o dwóch piekłach. W Obj. 20:14 czytamy na przykład, że „śmierć i piekło wrzucone są w jezioro ogniste”. Tekst ten wyraźnie dotyczy dwóch różnych piekieł. Pojecie jednego piekła wrzucanego do innego, a jednocześnie będącego tylko jednym piekłem, byłoby równie nielogiczne jak historia o wężu, który zaczął pożerać sam siebie, poczynając od ogona, a w końcu zniknął we własnym gardle!

     Pierwsze i drugie biblijne piekło to stany (nie miejsca nieświadomości, zapomnienia i zniszczenia. Tak więc określenie pierwsze piekło używane jest na oznaczenie stanu zapomnienia i nieświadomości, do którego w chwili śmierci wchodzą wszyscy potomkowie Adama w wyniku jego upadku i grzechu, z którego jest nadzieja powrotu przez zmartwychwstanie. Określenie drugie piekło używane jest na oznaczenie pełnego, całkowitego i wiecznego unicestwienia tych, którzy popełniają zupełnie rozmyślne grzechy przeciwko pełnemu światłu Prawdy. Jest to stan, z którego nie ma żadnego powrotu.

     W Biblii Króla Jakuba szeol i hades przetłumaczone są 41 razy jako piekło, 32 razy jako grób i 3 razy dół. Równoległość greckiego słowa hades z hebrajskim słowem szeol jest oczywista z Dz. 2:27 i 1Kor. 15: 54, 55, które są cytowane z Ps. 16:10; Izaj. 25:8 ; Oz. 13:14.

     W Ps. 16:10 Dawid napisał: „nie zostawisz duszy mojej w grobie [hebr. szeol]”, lecz Apostoł Piotr w dniu zesłania Ducha Świętego wyjaśnił, że Dawid nadal pozostawał martwy w piekle [hadesie, tzn. zapomnieniu, nieświadomości stanu śmierci] i mówił proroczo „o zmartwychwstaniu Chrystusowym, iż nie została dusza jego w piekle” (Dz.  2:25-31).

     Na podstawie tego widzimy, ze dusza Jezusa w stanie śmierci przebywała w piekle. Nie sądzimy, by po śmierci Jezus poszedł na wieczne męki. Karą za grzech jest śmierć (Rzym. 6:23; Ezech. 18:4, 20; Jak. 1:15), tak wiec spłacając mający nas wyzwolić dług, Jezus „wylał na śmierć duszę swoją”; „Którego Bóg wzbudził rozwiązawszy boleści śmierci, jakoż było to niepodobne, aby od niej miał być zatrzymany” – „bramy piekielne [hadesu]” nie mogły Go przezwyciężyć (Izaj. 53:12; Dz. 2:24; Mat. 16:18).

     Jezus, stając się człowiekiem, poniżył się do haniebnej śmierci na krzyżu, w rezultacie został wzbudzony z martwych i wywyższony przez Ojca (Filip. 2:5-11).

    W pantomimie głosił wspaniałe kazanie „duchom w więzieniu” – upadłym aniołom (1Piotra 3:18-20; 2Piotra 2:4).

POWRÓT ZE STANU „HADESU”

     Możliwość powrotu ze stanu hadesu jest także oczywista z analizy innych wersetów, w których pojawia się to słowo, np. Obj. 1:18; 20:13. Dlatego greckie słowo hades oznacza pierwsze piekło Biblii.

     Greckie słowo gehenna występuje 12 razy w Nowym Testamencie: Mat. 5:22, 29, 30; 10:28; 18:9; 23:15, 33; Mar. 9:43, 45, 47; Łuk. 12:5; Jak. 3:6. Jest także tłumaczone jako piekło. Gehenna to grecka forma hebrajskiego geHinnom, tłumaczonego „dolina Hinnom”, która leżała tuż za Jerozolimą i służyła jako miejsce palenia odpadków i śmieci tego miasta. Jakże właściwą jest ona ilustracją ostatecznego i całkowitego zniszczenia, unicestwienia!

     Choć Jezus, przez zapłacenie ceny okupu za Adama i jego rodzaj, wszystkim gwarantuje zmartwychwstanie z pierwszego piekła (Oz. 13:14; Jan 5:28, 29; Dz. 24:15; 1Kor. 15:22; Obj. 20:13), nie ma żadnej obietnicy powrotu kogokolwiek z drugiego piekła, ponieważ według Pisma Świętego Chrystus „więcej nie umiera” (Rzym. 6:9; Żyd. 10:26), a zatem ci, którzy grzeszeniem zupełnie zmarnują swoją łaskę, nie mają żadnej nadziei wiecznego życia, ponieważ ich grzech wymagałby ponownego ukrzyżowania Syna Bożego jako ich osobistej ceny okupu (Żyd. 6:4-6).

     Tacy członkowie wtórej śmierci „są nieprzyjaciółmi krzyża Chrystusowego; których koniec jest zatracenie” (Filip. 3:18, 19). Należą oni do tych, którzy „idą na wieczne karanie [nie wieczne życie w mękach, lecz wieczną śmierć, odcięcie, unicestwienie, które jest rzeczywiście okrutną, lecz sprawiedliwą karą. Tylko sprawiedliwi otrzymają życie] (Jan 3:36; 1 Jan 5:12; Mat. 25:41, 46; Żyd. 2:14; Ps. 37; 145:20).

     Ogień jest symbolem zniszczenia, nie zachowania. Adam i jego rodzaj, za który Chrystus umarł, zostanie uwolniony ze śmierci adamowej (adamowego procesu umierania) i piekła (pierwszego piekła, adamowego stanu śmierci, które w ten sposób, przez ich zmartwychwstanie, zostanie całkowicie zniszczone we „wtórej śmierci” – Obj. 20:13, 14). Lecz wszyscy niepoprawnie źli będą mieli swą „część w jeziorze gorejącym ogniem i siarką: Tac jest [reprezentuje] wtóra śmierć” (Obj. 21:8). Tak więc ich wieczna kara to zupełne, całkowite i wieczne unicestwienie – drugie piekło, z którego nie ma zmartwychwstania.

     To szatan bluźni święte imię Boga i zwodzi wielu ludzi, by wierzyli w jego fałszywe nauki, że karą za grzech jest wieczne życie w mękach, że piekło jest miejscem literalnego ognia, i że Bóg przez wieki będzie torturował miliony ludzi, z których większość nigdy nie miała okazji usłyszeć o jedynym imieniu pod niebem, przez które możemy być zbawieni (Dz. 4:12).

     BS ’87, 5455.