Możemy dostrzec w tym mądrość Boga, który dozwolił potężnym systemom na wiązanie upadłego rodzaju ludzkiego łańcuchami ignorancji i przesądów aż do obecnego czasu, gdy wybór klas wybranych dobiega końca i gdy po wzmagającej się obecnie i przewidzianej burzy (Dan. 12:1; Agg. 2:8; Żyd. 12:26-29), która zmiecie obecne systemy i rozerwie ich łańcuchy, na ziemi zostanie ustanowiona pełna znajomość i pełna władza kontroli w Królestwie Chrystusowym pod zwierzchnictwem Boga.

BS ’87, 52.

PYTANIA BIBLIJNE

     PYTANIE: Na czym będzie polegać chwalebna wolność, jaką ma osiągnąć całe stworzenie przy objawieniu się synów Bożych (Rzym. 8:19, 21)?

     OPOWIEDŹ: Istota tej wspaniałej wolności jest pokazana przez św. Pawła przez skontrastowanie jej w tym samym wersecie z niewolą – „niewolą skażenia”, tzn. śmiercią adamową i wszystkim, co się z nią wiąże: bólem, chorobą, smutkiem itp. Przez ponad 6. 000 lat okazuje się ona okrutną niewolą, taką, z której rodzaj ludzki nie może uciec.

     Lecz przyszedł Zbawiciel, który odkupil całe stworzenie, cały świat ludzkości, dając siebie na „okup” za wszystkich (1Tym. 2:6; Żyd. 2:9), dzięki czemu uzyskał władzę nad ludzkością wraz z prawem otworzenia grobów, dzięki wykupieniu (zasługą własnej cennej krwi), i uwolnienia wszystkich ludzi z wszelkich więzów niewoli, jakie ich obecnie wiążą. Oświadcza, że na podstawie złożonego za wszystkich okupu „będzie zmartwychwstanie [podniesienie do doskonałości] sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Dz. 24:15). , Mam klucze [symbol prawa, władzy i mocy otwierania i zamykania] piekła [hades] i śmierci” (Obj. 1:18).

     Pełne uwolnienie ludzi z niewoli śmierci oznacza przywrócenie ich do pierwotnej doskonałości. Adam, zanim zgrzeszył, był doskonałym człowiekiem, „ukoronowanym chwałą i czcią” (Ps. 8:6), „bardzo dobrym” w oczach Boga. Z powodu grzechu, zgodnie z wolą i prawem Boga, poddany został klątwie śmierci adamowej, „niewoli skażenia”. Ponieważ dzięki ofierze pojednania Baranek Boży gładzi grzech świata, Jego prawem i przywilejem staje się zbawienie ludzi przez uwolnienie ich od kary za grzech: z niewoli skażenia – śmierci.

     Takie uwolnienie z niewoli skażenia było tematem i istotą nauk Jezusa, co potwierdzają nie tylko Jego własne zapisane słowa, lecz także wcześniejsze proroctwa: „Duch panującego Pana jest nade mną; przeto mię pomazał Pan, abym opowiadał Ewangelię cichym, posłał mię, abym zawiązał rany tych, którzy są skruszonego serca, abym zwiastował pojmanym wyzwolenie, a więźniom otworzenie ciemnicy” (Izaj. 61:1).

PRZYWRÓCENIE POPRZEDNIEJ WOLNOŚCI

     Tak, to było misją i posłaniem Jezusa i zostało zilustrowane przez Jego cuda, którymi zamanifestował swą przyszłą chwałę – dzieło uzdrawiania, przywracania do łask, uwalniania od bólu, smutku i śmierci do wolności człowieczeństwa – wolności, jaką cieszył się człowiek, gdy był jeszcze „synem Bożym” (Łuk. 3:38), zanim stał się grzesznikiem. Całe stworzenie zostanie ponownie przywrócone do tej wolności od grzechu, śmierci i ucisku – chwalebnej wolności, wspólnej dla synów Bożych na każdym poziomie istnienia – ludzkiej natury (Łuk. 3:38), anielskiej natury (Ijob 38:7) czy Boskiej natury (1Jan 3:2; 2Piotra 1:4). Do wszystkich należy ta sama chwalebna wolność od śmierci.

     Choć ludzkie stworzenie zostanie wyzwolone z niewoli obecnej śmierci i procesu umierania, jaki nastał z powodu grzechu adamowego, który zostanie usunięty dzięki okupowemu dziełu Chrystusa – nie oznacza to, że ludzie zachowają tę wolność. Mogą ją zachować, a z obecnych doświadczeń poznają wartość jej zachowania. Z własnego wyboru jednak będą mogli ponownie znaleźć się w niewoli, lecz jedynie przez świadome, uparte grzeszenie przeciwko pełnemu światłu i znajomości. Ta druga, dobrowolna niewola zwana jest wtóra śmiercią, z której nie jest obiecane żadne wyzwolenie.

     O czasie wyzwolenia świata z obecnej niewoli skażenia (tego, co nastąpiło jako wynik grzechu Adama – śmierci adamowej) mówi św. Paweł u Rzym. 8:19, 21. Jezus nie uwolnił więźniów w czasie swej pierwszej obecności na świecie. Wtedy glosil jedynie pojmanym wyzwolenie, a więźniom otworzenie wrót więzienia. To prawda, że gdy został skarcony przez faryzeuszyT uznających się za sprawiedliwych (przestrzegających sabat, lecz nieświadomych jego prawdziwego znaczenia) za uleczenie w dzień sabatu pewnej kobiety, odpowiedział: „A ta córka . . . , którą byl związał szatan oto już osiemnaście lat, zaż nie miała być rozwiązana od tej związki w dzień sabatu?” (Łuk. 13:16). Rzeczywiście, uwolnił ją od szczególnej dolegliwości, lecz nie od wszelkiej niewoli skażenia; nadal podlegała bólowi i śmierci – niewoli skażenia – a niewielka ulga udzielona jej przez Jezusa była jedynie ilustracją pełnego i kompletnego uwolnienia, jakiego udzieli w „czasach naprawienia wszystkich rzeczy” (Dz. 3:19-21) – w wielkim antytypicznym siódmym dniu, dniu sabatu, którego On jest Panem.

     Czas tego wyprowadzenia z niewoli skażenia dla ludzkości i umożliwienia jej powrotu do wspaniałej doskonałości Edenu nastąpi, gdy szczególna klasa synów, wybrana w obecnym wieku chrześcijańskim jako Ciało Chrystusowe, zostanie udoskonalona wraz ze swą Głową, Jezusem. Wtedy nastąpi zamanifestowanie mocy tych Boskich synów w wyzwalaniu, podnoszeniu i udoskonalaniu ludzkiej