Sztandar Biblijny nr 53 – 1992 – str. 55

przedmiotów przyrody (jak nimfy leśne, źródło, góry, morza itp. ), w których czczone były inne demony. Podobnie czczono także inne demony, jako towarzyszące bogom (jak fauny). Tak jak bogów, uosabiano i czczono nawet abstrakcyjne cechy: prawo, sprawiedliwość, pamięć, strach, śmierć, honor, cnotę, pokój, zwycięstwo itp. Nawet władcy, jako rzekomi potomkowie bogów, odbierali w politeizmie cześć boską. W ten sposób szatan i upadli aniołowie pod różnymi przedmiotami przyrody, osobami i pojęciami, nie dopuszczali do czczenia jedynego prawdziwego Boga. Szczególnie przez ubóstwianie przedmiotów natury szatan szerzył zabobony i ducha strachu.

      Mitologia podobnie była oddana na służbę szatanowi, w celu zapewnienia czci jemu i jego poddanym. Po potopie tworzono mity o aniołach, którzy zgrzeszyli poślubiając kobiety (1Moj. 6:2-4) oraz ich potomkach, olbrzymach, zrodzonych z tych związków. Ci grzeszni aniołowie byli przedstawiani jako niewinni, a następnie w mitach przypisywano im wielkie twórcze i opatrznościowe czyny, co prowadziło do zdobycia przez nich czci u ludzi. Ponadto tych aniołów, którzy nie upadli, przedstawiano w mitach jako nikczemne i złośliwe duchy. Jeśli chodzi o olbrzymów, synów upadłych aniołów opisywanych we wspomnianych mitach, to wskazywano na nich jako na wielkich bohaterów i dobroczyńców, podnosząc ich w ten sposób do godności półbogów. Takie mity wprowadzane przez demony powoli narastały wśród ludzi i praktycznie są takie same w niemal wszystkich politeistycznych religiach (pomimo odmian związanych z lokalnym kolorytem).

      Tak więc znajdujemy je w archeologicznych pozostałościach Babilonu, Egiptu, Fenicji, Asyrii, Syrii, Filistynii, Moabu, Ammonu itp. a także w literaturze Chin, Japonii, Indii, Persji, Grecji, Rzymu oraz plemion germańskich i słowiańskich. Dzięki doktrynie o wędrówce dusz możliwe było łączenie historii o ludziach rzekomo przeistoczonych w bogów, co ułatwiała sama istota politeizmu, który może przyjąć najróżniejsze bóstwa bez względu na przypisywane im pochodzenie.

KAPŁANI POLITEIZMU

      Praktycznie niemal w każdej politeistycznej religii jest specjalna hierarchia urzędników, zwykle zwanych kapłanami, którzy są „przedstawicielami bogów” dla ich wyznawców, i jednocześnie przedstawicielami tych wyznawców dla takich bogów, zamieszkujących w bożkach. Ich stanowisko jest bardzo zbliżone do roli pośredników między bogami i ich wyznawcami. To właśnie przez takich kapłanów szatan i upadli aniołowie wprowadzili różne upiększenia do religii początkowo stworzonej przez Nemroda i Semiramidę. Zwykle stawiali oni bogom pytania i przekazywali ich odpowiedź. Stali na straży wiedzy o swej religijnej mitologii, obrzędach, wierzeniach, sztuce, naukach, literaturze i liturgii, i nauczali ludzi tego, co pragnęli, by oni poznali oraz objawiali „misteria” wybranym wtajemniczonym.

      Z reguły ofiarowywali oni ofiary przynoszone przez ludzi i twierdzili, że stanowią i podtrzymują ich pokój z bogami. Zdegenerowali się do roli wróżbitów, czarowników i czarnoksiężników, zaszczepiając w ludziach ducha strachu. Dało im to olbrzymi wpływ na ludzi i często równało się z dyktatorską władzą w sprawach państwa i rodziny oraz w sprawach religii. Ich urząd, stanowisko, władza itp. są dobrze zilustrowane na przykładzie księży rzymskiego katolicyzmu. Ci politeistyczni kapłani, podobnie jak w kościele rzymskim, należą do różnych kategorii: począwszy od zwykłych kapłanów poprzez precyzyjnie zorganizowaną i zdefiniowaną hierarchię różnych szczebli aż do kapłana głównego.

      Pod tym względem rzymskie kapłaństwo zostało sklasyfikowane przez szatana według wzoru politeistycznego. Praktycznie we wszystkich politeistycznych religiach u boku kapłanów, jako ich pomocnicy, stoją zakony mnichów i zakonnic (niższego stopnia niż kapłani), w mniejszym lub większym stopniu oddani celibatowi, ale nie czystości. Całe zastępy takich mnichów w ramach swych obrzędów religijnych oddawało się najbardziej upadlającym formom rozpusty, a zakonnice, w związku z obrzędami w świątyni bogini miłości, zmuszane były do pełnienia roli prostytutek jako części kultu religijnego.

      Nawet do dzisiaj w Indii istnieje tysiące świątyń, z którymi związane są takie zakonnice, pomocne w sprośnych rytuałach tych świątyń, ponieważ od niepamiętnych czasów elementem kultu bogini miłości jest nieczyste wykorzystywanie zakonnic przez wyznawców płci męskiej. Ale to nie wszystko, bo jeśli kobietom nie towarzyszyli mężczyźni, z którymi w ramach kultu dla tej bogini mogły utrzymywać stosunki seksualne, tę upadlającą rolę pełnili miejscowi mnisi.

      Gdy szatan uczynił zakonników i zakonnice częścią organizacji kościoła greckiego i rzymskiego, miał podobne, lecz o wiele bardziej utajone zamiary, które nie zostały zrealizowane przez wielu zakonników i zakonnic, z czego jesteśmy zadowoleni.

ŚWIĄTYNIE POLITEIZMU

      Praktycznie we wszystkich politeistycznych religiach szatan sprawił, że świątynie stały się dodatkami. Miały one mieścić wyznawców, być domem dla bogów jako niewidzialnych duchów i ich wizerunków oraz stanowić dogodne miejsca na składanie ofiar. Najważniejszymi elementami takich świątyń były ołtarze, na których składano ofiary dla przebłagania lub zadowolenia bogów. Dachy nad ołtarzami były zwykle otwarte, tak, by dym i kadzidło mogły wznosić się ku niebu. Kult politeizmu odbywał się zarówno prywatnie w domach, jak i publicznie w świątyniach. W tym pierwszym przypadku obrzędy odprawiała zwykle głowa domu; w tym