Sztandar Biblijny nr 52 – 1992 – str. 46

w religię monoteistyczną – odpowiadamy, iż większość ludzkości nadal jest politeistyczna, że tylko jeden naród wiele lat po potopie był monoteistyczny, częściowo dzięki tradycji, częściowo dzięki objawieniu; że od tego właśnie narodu (nie przez ewolucję, lecz przez przejęcie) inni przyjęli monoteizm; oraz że według Biblii politeizm był po potopie odejściem od pierwotnego objawienia i późniejszego sposobu myślenia (Rzym. 1:19-28). Wyżej przytoczony fragment Pisma Świętego pokazuje, że politeizm miał swój początek po potopie. Inne sugestie biblijne wskazują, że najpierw pojawił się on w Babilonii, a później rozpowszechnił w Egipcie wśród potomków Chama.

TWÓRCY POLITEIZMU

      Twórcami politeizmu byli Nemrod i jego żona Semiramidy, która była także jego matką.

      Krótka informacja o Nemrodzie podana jest w 1 Moj. 10:8-12. Słowo „Nemrod” oznacza ujarzmiający przez lamparta. W czasie polowania używał do pomocy lamparta (co sugerują wykopaliska archeologiczne w Babilonii i Egipcie), a jego żona towarzyszyła mu w pościgach. Szybkie rozmnażanie się dzikich zwierząt i gadów najwyraźniej uczyniło ludzi skłonnymi do ograniczania ich liczby. Odwaga Nemroda jako myśliwego podniosła jego prestiż, dzięki któremu stał się pierwszym królem Babilonii i Asyrii (na co wskazują powyższe teksty).

      Fakt, że był pierwszym królem Niniwy (1Moj. 10:11) o czym wiemy dzięki historii świeckiej, umożliwia nam utożsamienie go z pierwszym jej królem Ninusem, od którego miasto otrzymało swą nazwę (Niniwa – mieszkanie Ninusa). Był on synem, a później mężem Semiramidy znanej nam z historii świeckiej, pierwszej królowej Niniwy i jego żony. Pochodzenie od nikczemnego Chama i Chusa oraz poślubienie własnej matki świadczą o podłym charakterze Nemroda równym nikczemności jego żony. Odciągali oni ludzi od religii polegania na Bogu do polegania na Nemrodzie jako ich wyzwolicielu i królu w światowości, luksusach, przyjemnościach i rozpuście.

      W ten sposób Nemrod odwrócił religię Babilonu od Boga w kierunku samego siebie i swej żony, przez co ich udziałem stały się w pewnym stopniu Boskie zaszczyty. Według historii świeckiej i archeologii wymyślili oni pewne wstępne rytuały zwane misteriami, przy pomocy których odgrywali swe fałszywe religie opowiadając pewnym wybranym osobom mity o bogach (aniołach, którzy przed potopem wzięli sobie ludzkie żony) i półbogach (olbrzymach narodzonych z tych związków) – dzięki którym wynieśli siebie do poziomu czci istoty boskiej.

      Choć Pismo Święte milczy na ten temat, historycy starożytności i pozostałości archeologiczne nasuwają myśl, że Nemrod pod imieniem Ozyrysa, a Semiramidy pod imieniem Izyda udali się do Egiptu i zostali panami tego kraju. Stali się oni jednak tak nikczemnymi, że 72 najwyższych sędziów Egiptu z inicjatywy Melchizedeka (pasterskiego króla zarządzającego Egiptem) skazało Nemroda na śmierć. Jego ciało zostało pocięte na kawałki i wysłane do różnych miast Egiptu jako przykład ostrzegający przed losem jaki spotka czynicieli zła.

      Przybici smutkiem Izyda i jej syn Chorus zebrali te części jego ciała dla celów mumifikacyjnych, a następnie rozpowszechnili historię o ożyciu Nemroda i wstąpieniu do nieba jako boga. Stworzyła ona obrzęd, którego kulminacją było cierpienie i śmierć tego „boga”. Wokół tego rytuału powstała religia Egiptu (ze swą wielością bóstw). Śmierć Izydy i Chorusa stała się okazją uczynienia ich bogami. Inne wybitne osobistości Egiptu wprowadzone w tajniki tego misterium po swej śmierci również były przedstawione jako bóstwa.

      W związku 1 Moj. 3:15 powstał mit, że Izyda była matką obiecanego nasienia, jej syn i mąż Ozyrys tym nasieniem, który broniąc ludzkość przed atakami dzikich zwierząt udowodnił, że był jej obiecanym wyzwolicielem. Następnie powstał mit, że Ozyrys zginął gdy zabijał olbrzymiego niebezpiecznego węża. Tak zaaranżowane mity z innymi imionami, miejscami i okolicznościami obiegły cały pogański świat i stały się podstawą niemal wszystkich politeistycznych religii. W taki właśnie sposób powstawał, rozwijał i szerzył się wśród ludzkości politeizm.

SZATAN U ŹRÓDEŁ POLITEIZMU

      Co za tym się kryło? Św. Paweł, Dawid i Mojżesz udzielają nam wskazówki, która rozjaśnia cały ten obraz. Stwierdzają oni, że bogowie politeizmu to diabły i demony (1Kor. 10:20; Ps. 106:37; 3Moj. 17:7; 5Moj. 32:17). Jezus i św. Paweł oświadczają ponadto, że bogiem i księciem tego świata jest szatan (Jan 16:11; Efez. 2:2) i że inni upadli aniołowie są jego pomocnikami w tym rządzeniu (Efez. 6:11, 12). Słowem, podając się za rzekomo przemienionych w bogów zmarłych ludzi, szatan i dwóch z jego pomocników uczynili siebie przedmiotem kultu, jako rzekomo najwyższego, potrójnego boga. Inny demon stał się najwyższą boginią, a pozostałe demony były czczone pod imionami pozostałych bogów i bogiń.

      Innymi słowy politeizm jest demonizmem, religią diabłów jako pogańskich bogów i bogiń. Został ustanowiony przez szatana dla dwojakiego celu: (1) by odwrócić umysły i serca ludzi od jedynego prawdziwego Boga i sprawiedliwości oraz (2) by zwrócić ich serca ku sobie jako ich bogu i zniewolić nieprawością. Te dwa zamysły udało mu się zrealizować z większością rodzaju ludzkiego. Z takiego punktu widzenia rozumiemy dlaczego Biblia jest tak pełna demaskowania pogańskich religii i dlaczego mają one tak upadlający wpływ na człowieka – fizyczny, umysłowy, moralny i religijny.