Sztandar Biblijny nr 52 – 1992 – str. 45

      Pomijając inne pogańskie trójce bez szczegółowego ich wymieniania odnotowujemy, że starożytni Meksykanie czcili słońce pod trzema postaciami zwanymi przez nich Ojcem, Synem i Bratnim Słońcem. Jednego ze swych wielkich bożków zwali Tangalanga – Jeden w Trzech i Trzej w Jednym. Ich trzej bogowie wywodzący się od pierwszego boga nazywani byli Trinamaaka -Trójca.

      W ten sposób nie tylko pojecie, ale także sama terminologia głównych bogów pogaństwa została wprowadzona do chrześcijaństwa na początku wieku Ewangelii przez apostazje, w celu określenia fałszywego trynitarianizmu u wyznań wiary. By uczynić ten obraz zupełnym, szatan postawił Marię na najwyższym miejscu spośród pogańskich bogiń, która stała tuż pod ich trójcą bóstw; na miejsce mniejszych bożków i bogiń pogaństwa wprowadzono ponadto kanonizowanych świętych. W ten sposób katolicyzm wprowadził pogańskie pojęcia bogów i bogiń pod chrześcijańskimi nazwami. Można go zatem zaliczyć do religii politeistycznych. Choć większość sekt protestanckich przejęła od katolicyzmu wyznaniową trójcę (różną od trójcy Biblii w postaci Boga, Jezusa jako Syna i Ducha świętego jako ich usposobienia i wpływu), na szczęście nie przejęła jego kultu Marii i świętych, unikając w ten sposób głównego politeizmu Rzymu.

WIĘKSZOŚĆ RELIGII JEST POLITEISTYCZNA

      Lepiej zrozumiemy znaczenie politeizmu, jeśli skontrastujemy go z pojęciami „ateizmu” (doktryny o nieistnieniu Boga) i „monoteizmu” (doktryny o jednym Bogu). Istnieją tylko trzy prawdziwie monoteistyczne religie: judaizm, niewyznaniowe chrześcijaństwo i islam. Wszystkie inne formy religijne są w mniejszym lub większym stopniu politeistyczne. Jest rzeczą charakterystyczną, że monoteizm w głównej mierze występuje tylko wśród potomków Abrahama (cielesnych i duchowych). Politeizm oznacza to samo co pogaństwo -słowo związane z łacińskim paganus (mieszkańcem wiejskich terenów). Pojęcie to zrodziło się ze skłonności ludności wiejskiej do odrzucania chrześcijaństwa na korzyść swoich bogów jeszcze przez długi czas po tym, jak ludność miejska imperium rzymskiego przyjęła chrześcijaństwo; dlatego nazywano ich zwykle pagani, co było aluzją do ich pogańskiego charakteru. Na początku piątego wieku Augustyn powiedział: „Czcicieli bogów fałszywych i licznych nazywamy poganami (pagani)”.

      Politeizm i bałwochwalstwo są praktycznie jednoznaczne, nie etymologicznie, lecz rzeczowo, ponieważ niemal powszechnie występują obok siebie, a dosłownie każda politeistyczna religia posiada zestaw czczonych i wielbionych bożków.

      Między politeizmem a monoteizmem istnieją wyraźne różnice poza podstawową różnicą (między jednym a wieloma bogami). W monoteizmie zupełność i supremacja łączą się w pojęciu o jednym tylko Bogu, podczas gdy pojęć tych brakuje w politeizmie. Jest to właściwe dla natury tych dwóch poglądów. Ponieważ monoteizm w jednej istocie łączy najwyższą doskonałość przymiotów, już w samej swej naturze oznacza zupełność i dominującą doskonałość Boskich przymiotów; politeizm natomiast w samej swej istocie przeczy im, ponieważ Boskie cechy rozkłada na wielu bogów.

      Politeizmowi brakuje tych dwóch elementów także z powodu tego, co przypisuje wszystkim swym bogom razem wziętym – tzn. że jeśli w jednym Bogu skupimy wszystkie przymioty, jakich politeizm używa wobec swych bogów, wynikiem nie będzie zupełny i najwyższy Bóg, ponieważ żaden z ich największych bogów nie posiada tych dwóch cech. Dla przykładu: Jupiter był uważany za bardzo inteligentnego, potężnego i mniej lub bardziej dobrotliwego, a jednak był ograniczony w swej mocy – niekiedy przez innych bogów, a zawsze przez to, co Rzymianie i Grecy nazywali „przeznaczeniem”.

MITOLOGIE OBFITUJĄ W BEZBOŻNE HISTORIE

      Politeistyczni bogowie są także dalecy od świętości. Rzymskie i greckie mitologie dosłownie roją się od historii o nieczystości, kazirodztwie, gwałtach, kradzieżach, kłótniach, zazdrości, grabieżach, morderstwach, kłamstwach, pożądaniu i oszczerstwach wśród bogów. Jest to także prawdziwe w odniesieniu do bogów Indii, Egiptu, Babilonii itd. W każdym szczególe oczywistym jest wyraźnie niższy poziom przymiotów istoty i charakteru politeistycznych bogów od poziomu jedynego Boga Biblii. Stawia to Boga Biblii w jedynej w swym rodzaju pozycji wyższości, na poziomie zajmowanym tylko przez Niego Samego, ku zawstydzeniu bogów politeistycznych. Chrześcijanin nie znajduje w swym Bogu niczego, czego mógłby się wstydzić, podczas gdy politeizm tak bardzo wymaga tłumaczenia się z przymiotów charakteru i istoty swych bogów, że jego obrońcy zawstydzeni opuszczają głowy, gdy twarzą w twarz spotkają się w dyskusji z chrześcijańskimi apologetami.

      Początkowo rodzina ludzka była monoteistyczna -wierzyła i czciła tylko jednego Boga. W całym okresie przedpotopowym nie ma żadnego śladu politeizmu. Powstałe po potopie mitologie rzekomo mówią o działalności politeistycznych bogów w stwarzaniu i po stworzeniu, lecz mity te częściowo są wynalazkiem późniejszych czasów, a częściowo wypaczeniem działalności synów Bożych – aniołów, którzy zarządzali ludzkością w pierwszej dyspensacji, z których niektórzy materializowali się na ziemi, brali ludzkie żony i stali się ojcami synów olbrzymów – półbogów politeizmu (1Moj. 6:2-4).

      Na twierdzenie niedowiarków, ewolucjonistów i wyższych krytyków, którzy utrzymują że rodzaj ludzki początkowo był politeistyczny i stopniowo rozwinął się