Sztandar Biblijny nr 51 – 1992 – str. 37

 Ewangelii są przyjemnymi Bogu.

      Prawdziwy Kościół, choć zebrany ze wszystkich rodzajów ziemi (Obj. 5:9, 10; Dz. 15:14), jest jednym Ciałem. Dlatego nie były potrzebne dla niego żadne dodatkowe Zielone Świątki. Gdy przez poświęcenie każdy członek wchodził w to Ciało, stawał się uczestnikiem tych wszystkich stosownych błogosławieństw, które zaczęły spływać na Kościół w owym pamiętnym dniu Zielonych Świąt. Apostoł podaje: „Albowiem przez jednego Ducha my wszyscy w jedno Ciało [Ciało Chrystusa] jesteśmy ochrzczeni”. Jezus, Głowa Chrystusa, Mesjasz, był pierwszym, który otrzymał to błogosławieństwo uzupełnione na poziomie Boskiej chwały. Następnie przypisał swój okup „za nas” (Żyd. 9:24) – za wszystkich, którzy w przyszłości mieli stać się członkami Jego Ciała. Była to niezbędna podstawa dla przyjęcia Kościoła przez Boga. To na tej podstawie postępowało gromadzenie Kościoła. Kompletny Kościół w Boskiej chwale jest Oblubienicą, Małżonką Baranka.

      Zielone Świątki dla Kościoła pierworodnych (Żyd. 12:23) oznaczały uwolnienie z niewoli grzechu i śmierci oraz wprowadzenie do rodziny Bożej. Były one zatem znakiem początku wszystkich błogosławieństw, jakie ludowi Bożemu przyniosło spłodzenie z Ducha. Błogosławieństwa te nie dotyczyły jedynie Ciała – Oblubienicy Chrystusa, owych 144 000, „sług” z Joela 2:29 -lecz także towarzyszek panny młodej, ludu wielkiego – „służebnic” – zob. Obj. 7:4-8; 14:1; 7:9-17; Ps. 45: 14-16. Błogosławieństwa wylania na nich Ducha w wieku Ewangelii staną się zupełnymi dopiero wtedy, gdy wszyscy z nich zostaną podniesieni ze stanu niedoskonałości ciała do stanu doskonałości na poziomie duchowym; choć to spełnienie nadziei wieku Ewangelii jest bliskie, nie zostało jeszcze zrealizowane.

DRUGIE WYLANIE DUCHA

      Bóg celowo opóźnił drugie wylanie swego Świętego Ducha – tym razem na świat, „na wszelkie ciało” – aż do założenia swego Królestwa. To będzie ten wielki Jubileusz, który z Boskiego zarządzenia typicznie jest pokazany w doświadczeniach Izraela. W pięćdziesiątym roku jubileuszu każdy Izraelita uwalniany był z wszelkiej niewoli i długów z możliwością rozpoczęcia wszystkiego od nowa. W ten sposób przedstawione zostało jak, podczas chwalebnego panowania Mesjasza jako Pośrednika Przymierza Nowego, Bóg na podstawie ofiary Jezusa zniesie grzechy całego świata i uwolni go od wszelkiej słabości oraz udzieli niezbędnej pomocy w powrocie do pełni Boskiej łaski. Innymi słowy, jubileusz Izraela był typem nadchodzących czasów przywrócenia wszystkich rzeczy do pierwotnego stanu, kiedy to Jezus jako Głowa i Kościół jako Ciało, jako Ten Mesjasz, królować będą tysiąc lat w celu błogosławienia wszystkich rodzin ziemi i podnoszenia ich z grzechu, słabości i deprawacji – umysłowej, moralnej, religijnej i fizycznej. Co za wspaniały Jubileusz!

      Nic dziwnego, że Apostoł Piotr opisując go (Dz. 3:19-21) i mówiąc nam, że rozpocznie się on podczas drugiego przyjścia Jezusa, nazywa go czasem ochłody od obliczności Pańskiej! Będą to Zielone Świątki świata. Duch Święty zostanie wówczas wylany na wszelkie ciało. Nie powinniśmy jednak mniemać, że stanie się to bezwarunkowo. Mamy raczej podstawę sądzić , że warunki udostępnienia go wszelkiemu ciału polegać będą na tym, iż błogosławieństwa tego dostąpią jedynie ci, którzy będą go pragnęli. Ale któż odrzuci taką łaskę, gdy otrzyma na jej temat pełną znajomość i powiadomiony zostanie o jej ważności i możliwościach? Nie możemy oczywiście z góry przewidzieć w jaki sposób to wylanie Ducha Świętego na wszelkie ciało będzie się początkowo objawiać. Przypuszczamy jedynie, że pierwsza manifestacja dotyczyć będzie godnych patriarchów: Abrahama, Izaaka, Jakuba i wszystkich proroków. Zostali już oni wypróbowani i dowiedli wierności Bogu. Czekają jedynie w stanie „snu” aż wybrańcy zakończą swój bieg w tym życiu. Św. Paweł dowodzi, że nie mogą oni być udoskonaleni ani nagrodzeni, dopóki duchowi wybrańcy nie zostaną nagrodzeni w królestwie duchowym – Żyd. 11:39, 40.

SZCZEGÓLNE BŁOGOSŁAWIEŃSTWA DLA SŁUG I SŁUŻEBNIC

      Nasz tekst wskazujący, że Bóg ma szczególne błogosławieństwa dla swoich wybrańców – Jego sług i służebnic wieku Ewangelii – pozostaje w zupełnej harmonii ze wszystkimi ustępami biblijnymi. Nie tylko jako pierwsi otrzymują oni Ducha Świętego, lecz jego manifestacja wobec nich jest inna od tej, jaka niebawem będzie udziałem nie wybranych. Jak już podkreśliliśmy, Duch Święty przysposabia i przygotowuje Kościół do chwały, czci i nieśmiertelności na poziomie duchowym. Ale oddziaływanie Ducha Świętego na świat w przyszłym wieku będzie całkowicie odmienne. Wówczas jego zadaniem będzie udoskonalanie wszystkich tych z rodziny ludzkiej, którzy tego zechcą – co jest ziemskim błogosławieństwem. Nie powinniśmy zapominać, że Bogu tak samo upodobało się uczynić ojca Adama doskonałą, ziemską istotą na swój własny obraz i podobieństwo, nieco niniejszym od aniołów, jak upodobało Mu się stworzyć aniołów wyższego rzędu, na swój własny obraz i podobieństwo. Duch Święty działał w spładzaniu Kościoła do Boskiej natury, natury daleko wyższej od anielskiej, i ten sam Duch Święty przenikał całe Boskie twórcze dzieło dotyczące aniołów, ludzi i Kościoła pierworodnych.

      Adam w swej doskonałości niewątpliwie posiadał Ducha Świętego. Ludzkość na ogół, w okresie tysiąca lat Królestwa Mesjasza, w coraz większym stopniu będzie otrzymywała Świętego Ducha Bożego. Jego działaniem w nich będzie udoskonalenie ich ciała. Pan ujmuje to następująco: „Odejmę serce kamienne z ciała ich, a dam im serce mięsiste” (Ezech. 11:19). O Adamie w jego doskonałości Pismo Święte mówi jako o ukoronowanym chwałą i czcią oraz postawionym nad