On swego prawa do życia, ponieważ wszystko uczynił doskonale, tak jak tego wymagał Bóg (w przeciwieństwie do Adama, który utracił swe prawo do życia). Posiadany przez Jezusa duch życia został przeniesiony z poprzedniego niebiańskiego stanu; Bóg użył zasady życia Logosa, doprowadzając do narodzenia Jezusa jako ludzkiej istoty. Tak więc nadal mógł On mówić o nim jako swym własnym duchu, swym własnym prawie do życia, oddanym jedynie na pewien czas, by zgodnie z Boska obietnica mógł być Mu ponownie udzielony w zmartwychwstaniu. Jezusa prawo do ludzkiego życia zostanie przekazane rodzajowi ludzkiemu przy jego zmartwychwstaniu.

Tak wiec ustęp ten oznacza, że umierając Jezus zdeponował u Ojca swój przywilej życia będąc całkowicie poddanym woli Ojcowskiej w tym, co miało się z nim (przywilejem życia) stać. W wieku Ewangelii Ojcu upodobało się użyć Jezusowego przywileju życia w ludzkiej naturze – co w Jego przypadku oznaczało prawo do życia jako istoty ludzkiej – jako ceny okupu za Kościół, i podobnie użyje go za świat w wieku Tysiąclecia.

Ojciec również z zadowoleniem udzielił Jezusowi, przy Jego zmartwychwstaniu, Chrystusowego przywileju życia, jako Boskiej istocie, co w Jego przypadku oznaczało prawo do życia na poziomie Boskiej natury -dla Jego osobistego użytku, jako wrodzonego przymiotu żywej istoty.

Ostatnia część wersetu z Łuk. 23:46, w tłumaczeniu z języka angielskiego brzmi: „… oddal swego ducha”, co jest niewłaściwym tłumaczeniem. Słowa, które zaznaczyliśmy kursywa zostały przetłumaczone z jednego greckiego wyrazu: nie z rzeczownika pneuma, lecz z czasownika exepneusen, który dosłownie znaczy: wydał tchnienie, oddychając wypuścił z płuc powietrze. Słowo „duch” w języku staroangielskim i staropolskim oznaczał jakakolwiek duchowa istotę, ale obecnie jest używany w znaczeniu duchowej istoty ze świadomością osobowego istnienia, niezależnym od jej ludzkiego ciała, prawdopodobnie opuszczanym w chwili śmierci. Pojęcie to wywołuje urojone obrazy, które pojawiają się w fikcyjnych opowieściach (oraz w licznych rozpowszechnionych ideach religijnych). A jednak prawda jest rozumna i podnosząca na duchu. Umarli są umarłymi, lecz wkrótce będą wzbudzeni. Dzięki niech będą naszemu Odkupicielowi, Panu i Królowi, Panu Jezusowi Chrystusowi.

Dzięki niech będą Bogu za niewymowny dar Jego miłości (2 Kor. 9:15)! Obyśmy wszyscy mogli cieszyć się dobrodziejstwami, jakie otrzymujemy, szczególnie w tym okresie Pamiątki!

BS ’91, 1720.

PSALM

1. Kiedy wychodził Izrael z Egiptu, * dom Jakuba spośród ludu obcej mowy,

2. Stał się Juda przybytkiem jego, * Izrael Jego władztwem.

3. Morze zobaczyło i uciekło, * Jordan wstecz popłynął.

4. Góry skakały jak barany, * pagórki jak jagnięta.

5. Cóż ci jest, morze, że uciekasz, * czemu wstecz popłynąłeś, Jordanie ?

6. Góry ! Że skaczecie jak barany, * pagórki – niby jagnięta ?

7. Przed obliczem Pana zadrżyj, ziemio, * przed obliczem Boga Jakubowego.

8. Który zmienia opokę w jezioro, * krzemień w wód krynice.

(Psalm 114)