Sztandar Biblijny nr 2 – 1983 – str. 85
by przybliżył się sercem do Pana, tak, aby mógł się przygotować na wielkie zmiany, które nastąpią bardzo niedługo, kiedy Mesjasz całkowicie przejmie wielką moc i władzę.
Te jednostki, które przyjmują ową nowinę są przynaglane, by poświęciły się Panu i tym samym, by przygotowały swe serca do Jego Królestwa. Podane oświadczenie mówi, iż Chrystus objawi się w wielkiej chwale i wszyscy pozostający w harmonii z Nim otrzymają błogosławieństwo Ducha Świętego, podczas gdy cały rodzaj ludzki doświadczać będzie Czasu Wielkiego Ucisku, czasu karania i oczyszczenia, tak, by cały świat mógł przyswoić sobie, niezbędne nauki przygotowujące do osiągnięcia harmonii z Panem i by był przygotowany na przyjęcie tych błogosławieństw, które Jego Królestwo dla nich przeznaczy – błogosławieństwa restytucji, czyli odnowy, o których
kol. 2
mówili wszyscy święci prorocy (Dz. 3:19-21).
My, którzy mamy przywilej być zwiastunami nadchodzącego Królestwa, zachowajmy szczerość i gorliwość, podobnie jak Jan Chrzciciel. Zwracajmy stosunkowo niewielką uwagę na zwyczaje i etykietę tego świata, a poświęcajmy żywą uwagę wyznaczonej nam pracy, ukazując cnoty naszego niebiańskiego Króla. Zwiastujmy Go wszystkim i zaznajamiajmy wszystkich z warunkami i zasadami Jego łaski, dając świadectwo Jego obecności w okresie żniwa obecnego Wieku, potwierdzając, iż ,,łopata jest w ręku jego, a wyczyści bojewisko” z wszelkich plew, w czasie gdy znaczna większość chrześcijaństwa doświadczać będzie Czasu Wielkiego Ucisku. Jeśli pozostaniemy wierni w służbie, możemy być pewni, że Bóg nas przyjmie.
BS ’80, 66.
kol. 1
JAK TEORIA WIECZNYCH MĄK
ZNISZCZYŁA DOKTRYNĘ
Niektórych, szczególnie tych, którym od dzieciństwa powtarzano, że wieczne męki w literalnym ognistym piekle, przeznaczone dla niepokutujących grzeszników, są prawdą i Biblia o nich naucza, zastanowić może tytuł niniejszego artykułu. Ale niech go nikt nie odrzuca bez starannego rozważenia dowodów. Jak to pokazujemy na podstawie Pisma Świętego w następnym artykule tego wydania (jak to już przedstawiliśmy w broszurce pod tytułem ,,Co to jest dusza?” i innych wydawnictwach – egzemplarze dostępne bezpłatnie), Biblia jasno wykazuje, że duszę ludzką NIE cechuje nieśmiertelność (odporność na śmierć), lecz śmiertelność (właściwość umierania – patrz Ezech. 18:4, 20, itd.) i że gdy umiera ciało, dusza popada w stan nieświadomości spowodowany śmiercią aż do zmartwychwstania, a więc NIE MOŻE być poddawana mękom.
W następnym artykule także dokładnie zbadamy wszystkie teksty Biblii, które, jak się powszechnie uważa, nauczają o wiecznych mękach w ogniu i pokażemy, że gdy są właściwie rozumiane, nie nauczają o nich.
Każda jednostka powinna przestudiować lub przestudiować ponownie nauki Biblii od Pierwszej Księgi Mojżesza, aż do Objawienia i tak utwierdzić swą wiarę na Biblii, zdrowym rozsądku i faktach a nie na pogańskich i wyznaniowych naukach oraz ideach. Jednoznaczne świadectwo Biblii, od l Księgi Mojżesza aż po Objawienie, daje wyraźną i zadowalającą
kol. 2
odpowiedź stwierdzającą, że biblijne piekło jest stanem nieświadomości, zapomnienia i ukrycia w śmierci, w grobie.
TEORIA WIECZNYCH MĄK NAUKĄ POGAŃSKĄ
Stary Testament wyraźnie naucza, że piekło (hebr. sheol} jest stanem nieświadomości, zapomnienia i ukrycia w warunkach śmierci, w którym „niemasz żadnej pracy, ani myśli, ani umiejętności, ani mądrości” (Kazn. 9:5, 10; Ps. 6:6; 78:50; 146:4, itd.). Natomiast religie pogańskie wręcz przeciwnie uczą o nieśmiertelności duszy i świadomości umarłych.
Grecki poeta, Homer (VIII wiek przed Chrystusem), opisywał o królu Odyseuszu z Itaki, który szukając drogi do domu, trafił na drogę do „krainy duchów, które odeszły”. Homer opisuje ów „podziemny świat” jako ponure i ciemne miejsce znajdujące się poniżej sekretnych miejsc ziemi. Lecz, mimo iż, jak się dowiadujemy, mieszkańcy tych miejsc posiadali świadomość, nie było to miejsce przeznaczone specjalnie na karanie i męki.
Platon (V wiek), sławny grecki filozof, uczeń Sokratesa, pisał na temat owego błędu, jakim jest nieśmiertelność duszy, w swym znanym dziele Fedon, które w dużym stopniu przyczyniło się do rozpowszechnienia omawianego tu pogańskiego błędu.
Wergiliusz (70-19 roku pne.), uważany za największego spośród poetów rzymskich,