Sztandar Biblijny nr 46 – 1991 – str. 31
Z judaizmu, który dostarczył większość podstawowych prawd zrozumiałych dla Mahometa, pochodzi silnie zaznaczone poczucie sprawiedliwości i pojęcie rodowodu proroków posłanych przez Boga. Z chrześcijaństwa pochodzi sens uniwersalności, którego brakuje w judaizmie, i krótka wzmianka o zmartwychwstaniu świata (Jan 5:28, 29). Z osobistych doświadczeń Mahometa w doznawaniu objawień (rzeczywistych, na skutek halucynacji czy też zwiedzenia) pochodzi jego uczucie osobistej misji i urzędu.
Podstawowa słabość islamu wynika z niewłaściwego zrozumienia Starego Testamentu i także z prawie zupełnej nieznajomości przez Mahometa pism Nowego Testamentu – rzecz dziwna, wydaje się, że akceptował on tylko te wersety, które rozumiał. Ciekawe jak potoczyłyby się. wypadki, gdyby miał kontakt z prawdziwymi naukami chrześcijańskimi i nie stykał się tak często z błędami i sekciarstwem.
Mahomet działał w bardzo niesprzyjającym okresie, gdy prawdziwy Kościół wkraczał w swój tysiąc dwieście sześćdziesięcioletni stan puszczy, który rozpoczął się w 539 r. (Obj. 12:6; Ps. 107:1-7). Większość chrześcijan z którymi się on stykał stanowili nestorianie, a na środkowym wschodzie w Azji, pośród chrześcijan i żydów, szeroko był wówczas rozpowszechniony gnostycyzm.
ZBICIE TWIERDZEŃ MAHOMETAO KORANIE
Mahomet twierdził, że Koran zastąpił Biblię (Stary i Nowy Testament). Jednakże jedynie Biblia jest objawionym Słowem Bożym (5Mojż. 29:29). Skompletowano ją i uznano za niezmienną około roku 100, gdy Apostoł Jan przekazał od zmartwychwstałego Jezusa księgę Objawienia (Obj. 1:13). Biblia wyraźnie oświadcza: Jeśliby kto przydał do tego, przyda mu też Bóg plag opisanych w tej księdze. A jeśliby kto ujął z słów księgi proroctwa tego, odejmie też Bóg część jego z Księgi Żywota i z miasta świętego, i z tych rzeczy, które są napisane w tej księdze (Obj. 22:18, 19).
Mahomet i „jego towarzysze”, przez zastąpienie Biblii Koranem z jego błędami, „ujęli” wiele z jej prawdziwych nauk i wiele „przydali” – łącznie z licznymi naukami, które Biblii się sprzeciwiają. Oświadczenie zapisane w Obj. 22:18 jest skierowane do „każdego słuchającego (rozumiejącego) słów proroctwa księgi tej”, [czego Mahomet nie uczynił]” (por. Dz. 17:30). Jehowa w swoim niezmiernym miłosierdziu, niewątpliwie w mniejszym stopniu pociągnie Mahometa do odpowiedzialności za odrzucenie Jego Słowa (Jan 17:17; Izaj. 55:11), niż tych, którzy zlekceważyli Jego ostrzeżenia po osiągnięciu znajomości prawdy (Żyd. 10:26, 27; Mat. 6:23). Błędne twierdzenie Mahometa nie było potrzebne na początku jego działalności reformacyjnej i ten zły krok zasygnalizował jego zejście na niewłaściwe tory.
TYLKO BIBLIA JEST SŁOWEM BOŻYM
Jedynie Biblia, składająca się z dwóch części, stanowi połączone w jedną całość, harmonijne i skompletowane Słowo Boże, skierowane do ludzkości w tym obecnym złym świecie. W Starym Testamencie zostały przepowiedziane niezwykłe wydarzenia, które zapisano w Nowym Testamencie: Jan Chrzciciel jako zwiastun Mesjasza (por. Izaj. 40:3; Mar. 1:2, 3); Jezus jako Wyzwoliciel (Izaj. 51:9; 53:1; 61:1-3; por. Jan 12:38; Łuk. 4:17-19), jako Odkupiciel (Izaj. 59:20; 52:3, por. Rzym. 11:26; 1Piotra 1:18-20), jako Mesjasz (por. Izaj. 9:6, 7; Ef. 1:20-23), Jego ukrzyżowanie (4Mojż. 21:8, 9, por. Jan 3:14, 15) oraz Jego śmierć i zmartwychwstanie (Ps. 16:10; Jonasz 2:3, por. Dz. 2:31; Mat. 12:40, 41). Dwunastu Apostołów było przepowiedzianych przez dwanaście źródeł w Elim (2Mojż. 15:27 itp. ).
Nowy Testament z kolei odwołuje się do niezwykłych cech Starego Testamentu, jako podstawy zrozumienia oraz potwierdzenia jego nauk, i jako przewodnika w sprawach wielkiego Boskiego Planu Wieków, należących jeszcze do przyszłości. Obydwa Testamenty harmonijnie połączone tworzą jakby jedną księgę świadczącą o Boskim Planie i doskonałej realizacji jego licznych zagadnień („Usta Pańskie” – Izaj. 40:5; Dz. 3:18-21; Mat. 4:4).
Jak to później wykażemy, Mahomet błędnie wierzył, że oba Testamenty proroczo przepowiadają zarówno jego działalność, jak i powstanie islamu. Nigdzie ani w Starym, ani w Nowym Testamencie nie ma najmniejszej wzmianki, że Mahomet, islam lub Koran mieli odegrać czynną rolę w części Boskiego Planu, dotyczącej przedtysiącletniego okresu realizacji Jego zamysłów obejmujących również wyborcze powołanie (Filip. 3:14; Żyd. 3:1) jak i restytucję (Dz. 3:18-21). Przeciwnie, Mahomet i wszyscy muzułmanie wraz z resztą nieoświeconego „wzdychającego stworzenia” (Rzym. 8:22) muszą czekać na ustanowienie tysiącletniego Królestwa, by móc na warunkach Nowego Przymierza korzystać z dzieł Boga, Jezusa i uwielbionego Kościoła.
Niemniej warto zauważyć, że szczere pragnienie jakie mają muzułmanie, by poddać się woli Allaha (islam -uległość, poddanie się. ) mimo błędnych doktryn jakie mogliby oni obecnie wyznawać, zapewni im dobrą pozycję, gdy z pozostałą ludzkością będą musieli w posłuszeństwie poddać się panowaniu Chrystusa, lub w przeciwnym wypadku utracić życie (Filip. 2:9-11).
MOC BIBLII
Wyższość Biblii jest dowiedziona przez jej nadprzyrodzoną siłę pobudzającą do powszechnego dobra oraz przez fakt, że wywołuje silną opozycję ze strony inspirowanych przez szatana źródeł zła. Szczególnie podczas ciemnych wieków obawiano się światła prawdy pochodzącego z Biblii a jej posłańcy byli znienawidzeni – likwidacja ich była uważana za rzecz niezbędną przez odstępczy kościół chrześcijański (zob. Nadszedł Czas rozdz. IX).
Szeroki dostęp do biblijnych prawd dzięki drukowaniu Biblii na całym świecie w rodzimych językach doprowadził do częściowego podniesienia i oświecenia całej