Sztandar Biblijny nr 45 – 1991 – str. 23

Mahomecie, jej oświadczenie nie jest wolne od podejrzeń. Pozostawała w opozycji do Alego aż objął on kalifat w 656 roku, kiedy to została odsunięta od wywierania wpływów aż do swojej śmierci w 677 roku.

    Mahomet porzucił książęcy harem, składający się głównie z kobiet podarowanych jemu przez uwielbiające go plemiona oraz z córek pokonanych wodzów. Z tego nie można wyciągać wniosku, że prowadził on rozwiązłe życie, jak twierdzą niektórzy z jego religijnych oponentów, chociaż kobiety te, oczywiście, nie były jedynie ozdobą. Jego dzieci umierały młodo, za wyjątkiem córki Fatimy, która poślubiła Alego.

Charakter Mahometa paradoksem

    Islam był religijną i militarną groźbą dla narodów Europy i Azji przed ich nawróceniem, dlatego nieprawdopodobnym jest, aby historia przekazała nam bezstronne relacje o Mahomecie. A jednak wszystko świadczy, że był on dziwnym człowiekiem i w wielu wypadkach sam z sobą sprzeczny, miał żarliwą wiarę, w jednego Boga nieba i ziemi, z wielką wewnętrzną skłonnością do podawania przysłów i mądrości w formie wyroczni.

    W wieku bezprawia i zezwierzęconego okrucieństwa Mahomet był autorem pewnych prawnych przepisów chroniących kobiety, dzieci, niewolników i zwierzęta. Dowody świadczą, że miał przenikliwość sędziego, jako administrator zaś i mąż stanu powiązał razem dzikie, rozproszone plemiona i handlujące wspólnoty Arabii, dając im poczucie narodowej jedności, godności i celu. A jednak nie chciał zezwolić, by nauki, głoszenie i dobre przykłady zwyciężały (ten sam błąd popełniali później chrześcijańscy krzyżowcy).

    W związku z rozszerzaniem się islamu nastąpiły krwawe porachunki i obfitowało kupczenie ludzkimi sumieniami. Obraz Mahometa został zeszpecony z powodu wymordowania całych męskich populacji, uczynienia kobiet niewolnicami i wychowania pozostałych sierot na muzułmanów. Zapisy mówią, iż na podstawie upoważnienia Mahometa w barbarzyński sposób wymordowano jego kluczowych przeciwników i innych. To wskazuje, że w niespokojnych późniejszych latach nie był w stanie jasno zrozumieć swoich prymitywnych arabskich cech.

    Zawziętość Mahometa wobec Żydów nigdy nie wygasła. Wierząc, iż sam jest prorokiem, sądził, na podstawie chrześcijańskich nauk (Mat. 23:37; Żyd. 11:37 i in. ), że Żydzi nastają na jego życie. Niemniej jednak własne jego pisma wskazują, że  uznał ten historyczny narod jako pozostający w szczególnym (korekta TP92’16) związku z Bogiem. Dominująca cecha dwoistości jego uczuć wobec Żydów jest pokazana w traktowaniu przez niego dobrze rozwijającej się żydowskiej kolonii w oazie Chajbar. Po jej pokonaniu zażądał od Żydów daniny w wysokości połowy produktów uzyskiwanych z roli, a tym samym mieszkańców kolonii doprowadził do stałej nędzy.

    Znaczące jest traktowanie wziętych do niewoli żydowskich, chrześcijańskich i innych muzułmańskich osadników. Chronił ich przed późniejszymi atakami, nawet muzułmańskimi, ale wymuszał na nich wysokie podatki, z których pokrywał koszty dalszych militarnych ekspansji. Podbite ludy „Dhimmis” (członkowie tolerowanych religii) musiały ciężko pracować, by z trudem utrzymać się przy życiu. Ich tania praca stała się podstawą narodowej gospodarki i jak dotąd widoczny jest znaczny niedostatek i poniżenie ich samych.

    Mahomet uczył, iż Bóg objawił mu Koran, aby poprowadził ludzi do Prawdy. Stąd Koran stał się głównym instrumentem muzułmańskich nauk. Podczas gdy nauki Koranu, za czasów mądrych i zrównoważonych władców, pozwoliły na znośne życie Żydom, to ich „otwartość na interpretacje” dała późniejszym muzułmańskim fanatykom (takim jak Kalif Omar) upoważnienie do surowych represji. Innych doprowadziło to do masakry Żydów.

 Następcy Mahometa – kalifat

    Mahomet niewiele lub wcale nie pozostawił dyspozycji co do przywództwa i zarządzania muzułmańską wspólnotą. Po jego śmierci, podczas spotkania „towarzyszy” wybrano Abu Bakra, teścia Mahometa i bliskiego współpracownika, jako przywódcę islamu z tytułem „Kalifat rasul – Allah” (Następca Poslańca Bożego). Stąd ten termin kalif.

    Pierwotny, ściśle prawowierny kalifat, był skupiony w Medynie. Przeważał wówczas pogląd, że cały islam będzie miał jednego władcę pochodzącego z plemienia Mahometa, Kurajszytę. Tytuły, sułtan i imam, wprowadzono później i posługiwano się nimi prawie wymiennie z tytułem kalif aż do pierwszej wojny światowej, która ujemnie zaciążyła na kalifacie.

    W 1914 roku Turcy przystąpili do wojny po stronie Państw Centralnych i próbowali się posłużyć wpływami otomańskimi na islam przez ogłoszenie „diihad” i wezwanie muzułmanów do walki w obronie kalifatu. Nie wywołało to jednak wielkiego poparcia dla nieotomańskiego islamu. Kwestia lojalności i wynikające z niej podziały strapiły muzułmanów w krajach przeciwstawiających się Państwom Centralnym, ujawniając słabość otomańskich roszczeń. Wojska tureckie poniosły porażkę, utraciły terytoria i wiarygodność, a porzucenie islamu za panowania Mustafy Kemala Ataturka doprowadziło do zniesienia kalifatu przez Wielkie Zgromadzenie Narodowe Turcji w 1924 roku. W 1926 roku, pomimo wysiłków przywrócenia panislamskiego przywództwa, Międzynarodowa Konferencja Kalifatu w Kairze oficjalnie ogłosiła wakat do czasu, aż wszyscy muzułmanie zajmą jednolite stanowisko.

CZTERECH PIERWSZYCH KALIFÓW

Abu Bakr, Omar, Osman i Ali

    Abu Bakr (573-634 r. n. e. ) z plemienia Kurajszytów, „towarzysz” z czasów hidżry, był pierwotnie kupcem mekkańskim. Po wybraniu go na urząd pierwszego kalifa w 632 r. n. e. „fałszywi prorocy” wzniecili pośród plemion bunt uważany przez ortodoksyjnych muzułmanów za „riddę” (hipostazje). Został on energicznie zdławiony, a odłączone gminy poprzednio odrzucające nauki Mahometa zostały szybko przyprowadzone do owczarni. W przeciągu roku Abu Bakr zapanował nad całym Półwyspem Arabskim.

    Podtrzymując ekspansjonistyczne ambicje Mahometa wysłano wojska ekspedycyjne przeciw Palestynie i Irakowi, które odniosły wielki sukces natrafiając na „miękkie podbrzusze” dwóch wielkich rywalizujących ze sobą imperiów, zupełnie nie przygotowanych na taki atak. Tak więc Abu Bakr wierny Mahometowi i islamowi wstępnie nadał