Sztandar Biblijny nr 45 – 1991 – str. 22
każdą poważną wątpliwość rodzącą się pośród jego naśladowców, on neutralizował je donosząc o „objawieniu”, które usprawiedliwiało jego sposób postępowania. Ostatecznie jego oczywisty sukces doprowadził do powiększenia jego szeregów przez miejscowych współplemieńców spragnionych łupów.
Było to w tym czasie, i z powodu żydowskich szyderstw, gdy nagłe „objawienie” kazało Mahometowi podczas modlitwy odwrócić się i kierunek modlitw)’, zwany „kibla”, przenieść z Jerozolimy na Kabą. Zapoczątkował on nowy post, dziewiątego miesiąca, Ramadan, zastępując nim Dzień Pojednania. Zostało usankcjonowane całowanie Czarnego Kamienia w Kabie. Ramadan, z pewnymi powinnościami i ceremoniami, stanowił połączenie starych arabskich zwyczajów, praktycznych elementów judaizmu i potrzeb bandyckiego życia. Bitwa pod Badr i wezwanie do imperiów
Rozstrzygająca bitwa przeciwko armii mekkańskiej odbyła się. w 624 roku pod Badr, 290 km na północ od Mekki. Około 300 muzułmanów stanęło wobec 600 do 1000 mekkańczyków. Zdaje się, że bitwa została rozstrzygnięta przez osobistą, walkę między bojownikami o sprawę, po trzech z każdej ze stron. Wszyscy trzej mekkańczycy zginęli. Armia mekkarfska uciekła, a Mahomet ogłosił zwycięstwo jako odniesione dzięki Boskiej pomocy. Pokonanie mekkańczyków było dla niego potwierdzeniem prowadzenia polityki diihad (świętej wojny) przeciwko niewiernym (niemuzułmanom) jako usankcjonowanej przez Boga. Muzułmanom, którzy polegli w bitwie obiecano przyszłe życie pełne cielesnych przyjemności (takich jak ciemnookie kobiety) w ogrodzie rozkoszy Allaha; stan taki malowano w opisach słownych w celu podniecenia Arabów do fanatycznej radości w walce za Mahometa.
Później jednakże, mekkańczycy zadali druzgocącą klęskę Mahometowi i jego zwolennikom, i poważnie go ranili. Oddziały muzułmanów zostały następnie zasilone licznymi wojowniczymi poszukiwaczami przygód. Upłynęło pięć lat na łupieniu bogatych żydowskich kolonii i zawziętej wojnie z Mekką itd. Obfitowały zdradzieckie działania, zamachy, tortury, publiczne egzekucje, osobista wendeta i wielki rozlew krwi. Arabia, a zwłaszcza Hijaz na wybrzeżu Morza Czerwonego, została ogarnięta anarchią i zniszczeniem.
Ostatecznie Mahomet w sile 10.000 ludzi wyruszył na Mekkę. Poddała mu się, a on jako cywilny, religijny i wojskowy przywódca został uznany za władcę całej Arabii. Podczas triumfalnego wjazdu do Mekki w 630 roku kazał zniszczyć w Kabie 360 bożków (lecz nie Czarnego Kamienia). Ta polityka przeciągnęła na stronę islamu wielu chrześcijańskich obrazoburców i tych Żydów, którzy długo dążyli do uwolnienia się spod wpływów popularnych pogańskich praktyk, naruszających ich prawa.
Zanim Mahomet doszedł do władzy w Arabii, wysłał on listy do władców w sąsiednich krajach otaczających Arabię, zachęcając królów i lud do przyjęcia islamu. Przedstawiamy jego list, według Ibn Abbasa, do Herakliusza, chrześcijańskiego cesarza Bizancjum, sprawującego rządy w Konstantynopolu:
List Mahometa do Herakliusza
„W imieniu dobroczynnego, miłosiernego Allaha. Od Mahometa, sługi Allaha i Jego Posłańca, do Herakliusza, wodza Cesarstwa Rzymskiego. Pokój niech będzie z tym, który daje się prowadzić. Po tym wstępie proszę Cię, abyś przyjął islam. Zostań muzułmaninem, a będziesz miał pokój – Allah wynagrodzi Cię podwójnie, lecz jeśli się odwrócisz, na Tobie zaciąży grzech Twoich poddanych. O, wyznawcy Księgi! Podejmijmy wspólnie słuszną sprawę, My i Ty, postanawiając że nie będziemy służyli nikomu, prócz Allaha, że nie będziemy łączyli z nim czegokolwiek, i że żaden z nas nie przyjmie nikogo za Pana, prócz Allaha, lecz jeśli oni (Twoi poddani) się. odwrócą, wówczas powiemy: nieśmy świadectwo, że my jesteśmy muzułmanami”. (Bukhari, Księga l, rozdz. l).
Herakliusz udzielił dyplomatycznej odpowiedzi, król Etiopii popierał nawrócenie, lecz perski monarcha Chozroes II poczuł się znieważony.
„Objawienia” Mahometa były przede wszystkim zachowywane w pamięci i przekazywane ustnie. Z chwilą jego śmierci zaczęto materiał, częściowo już spisany, gromadzić i porządkować. Wcześniejsze aluzje na temat jego zdrowia psychicznego wygasły, gdy uzyskał władzą. Zatwierdzanie objawień, stanowiących treść Koranu i islamskiej ortodoksji, zależało od jego „towarzyszy”. Dla Medyny był to okres teologicznego wywyższenia, co później miało odegrać przełomową rolę. Tak więc hidżra zaczęła tworzyć nową, zupełnie niezależną gminą.
Końcowa działalność Mahometa była odbiciem charakteru powstającego imperium islamskiego. Z jednej strony czynił on przygotowania do wojny z Syrią, z drugiej zaś odbył pielgrzymką do doliny Mekki i na górze Arafat ustanowił ostatecznie ceremoniał rytualny pielgrzymki (hadżdt), który miał obowiązywać w przyszłości wszystkich muzułmanów. Islam, podejmując się misji nawrócenia świata, miał zjednoczyć kościół, państwo i zwyczaje wszystkich wyznawców.
Śmierć Mahometa
Mahomet umarł w wieku 63 lat, 8 czerwca 632 roku, wkrótce po powrocie z góry Arafat. Tracąc siły uczestniczył w publicznych modlitwach tak długo jak tylko mógł i po przeniesieniu go do namiotu umarł na rękach swej ukochanej żony Aiszy, wierząc, że jego śmierć była spowodowana zatruciem go trzy lata wcześniej przez Zajnab, żydowską niewolnicą. Według zgodnej opinii umarł na skutek przeciążenia licznymi obowiązkami i zmniejszonej witalności, związanej z „czerpaniem przyjemności w haremie” ze swymi licznymi żonami.
Ali twierdził, że Mahomet mianował go swym następcą – roszczenie to później spowodowało rozłam. Aisza, córka Abu Bakra, utrzymywała, że Ali wówczas nie był obecny, a ponieważ jej ojciec miał objąć urząd po