Sztandar Biblijny nr 45 – 1991 – str. 20

arabscy Semici, trudniący się handlem około 500 roku p.n.e. , którzy dwieście lat później rozwinęli wspaniałą cywilizacją skupiającą się w Petrze, w Jordanii.

      Bezstronni znawcy przedmiotu zgadzają się. , że pochodzenie plemienia Kurajszytów jest nieznane, chociaż niektórzy utrzymują, iż przypisywali oni sobie pochodzenie od Jektana (1Moj. 10:22-30), a nie od Abrahama, potomka Pelego, brata Jektana (1Mojż. 10:25; 11: 17-27). Z Jektana rozwinęło się. trzynaście plemion Arabii (1Kron. 1:19-23). Wiele biblijnych map przedstawia potomków Jektana, jako mieszkańców górzystej centralnej i wschodniej Arabii, gdzie leży Mekka.

      Powszechne było „adoptowanie” plemienia dla takich powodów jak zyskanie społecznej akceptacji, bezpieczeństwa lub zaszczytów, a jakiekolwiek przedislamskie prawdziwe arabskie pochodzenie pozostaje w najlepszym wypadku sprawą domysłów. Tak wiać rozumiemy, że linia potomków Mahometa jest niepewna. Każde dociekanie w krótkim czasie gubi się. w mroku nie zapisanych rodowodów, wcześniej sfałszowanych przez obdarzonych dużą wyobraźnią Arabów.

      Wywodząc się. z wybitnego rodu Haszim i wyróżniającego się. plemienia Kurajszytów, Mahomet mógł twierdzić, że jest „Araba el Araba” (Arabem z Arabów). Podobnie Apostoł Paweł mówił o sobie, że jest „Żydem z Żydów” (Filip. 3:5). Jednak Mahomet pochodził ze skromnego rodu. Jego ojciec należał do biedniejszych kupców i zmarł mniej więcej wtedy, kiedy on się. urodził. Mahomet przyłączył się. do licznej rodziny swego dziadka AbdulMuttaliba. Mówi się. o nim, że około dwóch lat niańczyła go Halima, żona beduińskiego pasterza, ponieważ jego matka Amina nie mogła należycie się. nim opiekować. Gdy miał sześć lat zmarła też jego matka (sura 93:6-11). Dwa lata później umiera AbdulMuttalib, pozostawiając chłopca ze swym synem, wujkiem Mahometa, Abu Talibem.

      Brak jest dokumentów na temat wczesnych lat życia Mahometa, ale ogólnie przyjmuje się. , że pasł on owce i wielbłądy podobnie jak jego przyrodni brat Jafar. (W późniejszych latach Mahomet nadal opiekował się. swymi wielbłądami i znakował smołą owce oraz wielbłądy pochodzące z jałmużny).

      Abu Talib, również kupiec (handlujący owocami, perfumami i przyprawami) lepiej prosperował niż ojciec Mahometa. Mahomet został wciągnięty w interesy i wkrótce stał się. zdolnym, podróżującym agentem. W wieku dwudziestu pięciu lat spodobał się. zamożnej, trudniącej się. handlem, wdowie Chadidży i został przez nią zatrudniony. Wkrótce potem piętnaście lat starsza Chadidża zaproponowała mu małżeństwo. Mahomet przystał na to i pozostał w Mekce, lecz już jako mający powodzenie kupiec.

Rozwój religijny i wizje w Mekce

      Mahomet miał usposobienie głęboko kontemplacyjne i wyróżniał się. moralną żarliwością (co znalazło swe odbicie w naukach Koranu). Jego zmysł poetycki i skłonności moralizatorskie oraz mowy prorocze sprawiły, że został wcześnie dostrzeżony. Wydaje się, że w dużym stopniu posiadał charakter łagodny i szczery. Był tak ujmujący, że przez całe życie najbliżsi towarzysze byli niezachwianie lojalni wobec niego.

      Do przyszłej działalności w dużej mierze przygotowały Mahometa długie lata podróżowania. Życie pośród sznurów wielbłądów przemierzających stare szlaki handlowe oswoiło go z różnego rodzaju niebezpieczeństwami i trudnościami, rozwinęło w nim stanowczość, zaradność i odwagą. Jego bystry umysł i spostrzegawcze oczy niewątpliwie wiele wyniosły z sił i słabości kultur oraz religii, z którymi się stykał. W czasie swych podróży zetknął się. zarówno z zacofanymi, jak i postępowymi narodami, z Żydami, chrześcijanami, wyznawcami zoroastryzmu i poganami.

      Humanitarne tendencje w naukach Mahometa oraz jego oddziaływanie na „towarzyszy” (pierwsza generacja muzułmanów), połączone z jego mistycyzmem, nie tylko wywołały w nim pragnienie reform, lecz również doprowadziły do podjęcia religijnej reformy jako podstawy do rozwiązania istoty napotykanych problemów, które postrzegał jako zdeprawowany porządek społeczny. Nic więc dziwnego, że w późniejszych latach wzmogło się w nim pragnienie przeprowadzenia reform, a trzynaście lat po swym pierwszym ślubie podjął te nieuchronne kroki, które przyniosły mu sławę, jako religijnemu nauczycielowi wywierającemu wpływ na bieg historii świata.

      W wieku trzydziestu ośmiu lat Mahomet zaczął unikać ludzi, pogrążając się w nastroju głębokiej kontemplacji i samoumartwianiu. Przez dwa lata okresowo będzie się udawał do groty na górze Hira, położonej w odległości około 5 km od Taify. Tutaj, ogarnięty silnymi uczuciami, jak twierdził, dostąpił objawienia od Boga za pośrednictwem anioła Gabriela (sura 2:91, 92; 81:1921; 64:4). Z początku nie zwierzył się nikomu z tych rzeczy z wyjątkiem Chadidży, innych członków rodziny i swego przyjaciela Abu Bakra.

      Wydaje się, że Mahomet uważał siebie za ludowego reformatora na wzór Zajdy, poszukując wyższej formy praktyk religijnych oraz możliwości zreformowania złych społecznych i religijnych stosunków. Mając czterdzieści lat wystąpił jednak z oświadczeniem, że jest prorokiem Bożym, posłanym do Haszymitów celem ich oczyszczenia. W ciągu następnych trzech lat, kiedy te „objawienia” trwały dalej, sprawa dotarła do innych osób, a zatem nim osiągnął wiek czterdziestu czterech lat zgromadził wokół siebie około czterdziestu wyznawców, głównie biedniejszych ludzi.

      Mahomet wygłaszał krótkie, rymowane sentencje, zapisywane przez jego piśmiennych słuchaczy lub zapamiętywane przez innych. Takie zapisy, prowadzone aż do jego śmierci, były notowane na czymkolwiek, co było pod ręką – na liściu palmy, kawałku skóry, kamieniu lub na łopatce wielbłąda i zbierane przez jego żony w celu ich zachowania. Później zostały one opracowane razem z ustnymi przekazami pochodzącymi od jego