Sztandar Biblijny nr 45 – 1991 – str. 19

pośród Arabów tam, gdzie jedność Boga i moralność nie stanowiły problemu. Trzy miesiące na jesieni i jeden na wiosny były świętymi miesiącami, w czasie których nie prowadzono wojen i odbywano pielgrzymki do świętych miejsc. Reszta roku to ciągłe wojny lub lokalne potyczki. Dla większości Arabów życie było ciężkie, w biedzie i niebezpieczeństwie.

      Chrześcijaństwo ze Wschodniego Cesarstwa Rzymskiego, skupione w Konstantynopolu, zostało przeniesione ustnie do Arabii przez osadników i kupców. Zoroaster poruszył Persje, swymi monoteistycznymi naukami, i choć nadal są żywe, zostały sfałszowane i przybladły w porównaniu z potężną moralną siłą odczuwaną za jego życia.

      Judaizm zdegenerował się. do formalistycznych obrzędowych praktyk i utracił wiele ze swej żywotności, pobudzającej dawniej Żydów (i później!) do heroizmu.

      W dolinie Mekki znajdowało się sanktuarium zwane Kaba ze swym sławnym Czarnym Kamieniem. Legenda mówi, że kamień ten (prawdopodobnie meteoryt o średnicy około 18 cm) był dany Adamowi, gdy został wygnany z Edenu, i że pierwotnie był on biały, lecz stał się czarny przez wchłonięcie grzechów tych, którzy go całowali lub dotykali. Sanktuarium Kaba (jak podaje legenda) było najpierw założone przez Adama, a później odbudowane przez Abrahama i Ismaela (sura 22:27; 3:91). Sławne od starożytności, jest punktem skupiającym wszystkich Arabów, nawet w naszych czasach.

Tendencje do reformy i duch jedności

      Gdy przybliżył się dzień Mahometa, zmiany stały się nieuniknione. Cywilizacje bizantyjska i perska ożywiały arabskie szlaki handlowe. Czynniki ekonomiczne rzuciły wyzwanie dawnym zwyczajom. Rozwijający się handel i dobrobyt znalazły się w niebezpieczeństwie ze strony zwalczających się klanów i nomadów. Podróżnicy do i z obszarów kultury greckiej oraz perskiej pogardzali i naigrywali się ze zwyczajów starej Arabii. To drażniło dumę Arabów i skłaniało do reformy.

      Żydzi przez stulecia, a chrześcijanie później, przenikali do krajów na północ i na południe od Mekki. Ich nauki pobudzały do dyskusji, skłaniały do reformy i pociągały wielu nowo nawróconych. Typowym pośród nich był Waragmekkańczyk (krewny Chadidży, pierwszej żony Mahometa). Został on chrześcijaninem i jemu się przypisuje przetłumaczenie na język arabski co najmniej tej części Ewangelii, która opisuje o narodzeniu Chrystusa. W późniejszych latach przydało się to Mahometowi. Następnym wielkim reformatorem starej sabejskiej religii w Mekce był Zajd, który głosił o jedności Boga, wykazywał zło wynikające z bałwochwalstwa i potrzebę moralnych oraz religijnych zmian.

      Nowy duch jedności przenikał tradycyjnie podzielony lud, zwłaszcza po bitwie pod Dhu Kar, gdy odważny wódz beduinów, którego honor został wystawiony na próbę, przeciwstawił się całej południowej armii perskiej i dzięki odwadze oraz fortelowi odniósł zwycięstwo, które nadwerężyło opinię o niezwyciężoności Persów. Wzrastająca fala arabskiego nacjonalizmu zapowiadała przyszłe podboje imperium perskiego w okresie panowania królów z dynastii Sasanidów. Pretensje Mahometa do Boskiego mianowania nastąpiły w czasie, gdy świat arabski był przygotowany do zjednoczenia, gotowy do zakwestionowania starych zwyczajów oraz zastąpienia upodlenia i rozpusty, nieodłącznie towarzyszącym bałwochwalczym praktykom, bardziej cywilizowanym i zdyscyplinowanym porządkiem społecznym.

ŻYCIE MAHOMETA

 Pochodzenie i wczesna młodość

      Mahomet (znaczy chwalony) urodził się w Mekce z ojca Abd Allaha (sługa Allaha) i matki Aminy (spokojna) z rodu Haszim. Ród Haszim należał do plemienia Kurajszytów, rządców Mekki. Tylko genealodzy arabscy uczynili z Kurajszyty osobę pochodzącą ze zmyślonej linii plemiennych przodków. Ali, kuzyn Mahometa, głosił, że Kurajszytami byli Nabatejczycy, koczowniczy