Sztandar Biblijny nr 33 – 1988 – str. 154
w ten sposób. Nastąpi to we właściwym czasie. W nocy, przed swoim aresztowaniem, nasz Pan modląc się powiedział: „Nie za światem proszę, ale za tymi, któreś mi dał; bo twoi są” (Jan 17:9-11). Kilka godzin później On jednak umarł za świat i cała ludzkość jest włączona w to, co nasz Pan ma dokonać, to jest złożyć „Okup za wszystkich, co jest świadectwem czasów jego”. Skoro On wiedział, że potrwa to więcej niż dziewiętnaście wieków, zanim ten właściwy dla świata czas nadejdzie, On nic uważał za stosowne modlić się o coś, co ma nastąpić w tak odległej przyszłości. Lecz Ojciec oddał Kościół naszemu Panu. Boskim zamiarem było, aby podczas tego długiego okresu ta klasa była zabrana ze świata w pewnych ustalonych warunkach, aby jej członkowie mogli stać się pomocnikami naszego Pana. Dlatego tej nocy, w której był zdradzony, nasz Pan modlił się za nich, a było to stosowne i właściwe. On powołał dwunastu Apostołów i pięćset osób uwierzyło w Jego Słowo. To dzieło, tak zaczęte, miało być kontynuowane dopóki zupełna liczba powołanych nie będzie wezwana, wybrana i przyjęta w Nim.
NASTĘPNY ZARYS BOSKIEGO PROGRAMU
Biblia zapewnia nas, że we właściwym czasie nasz Pan będzie modlił się za światem, i że będzie wysłuchany. „Żądaj ode mnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoją, granice ziemi” (Psalm 2:7-9). Kiedy pierwszy zarys tego dzieła, wybranie i skompletowanie Kościoła, zostanie osiągnięty, wtedy nastąpi właściwy czas na następny zarys Boskiego programu. Wówczas nasz Pan zastosuje cenę okupu za grzechy całego świata. On złoży oświadczenie tej treści: Ojcze, ja teraz przeznaczam na rzecz ludzkości tę wartość mojej śmierci, jako wyrównanie za śmierć ojca Adama. Stosuję ją za Adama i jego dzieci, jako cenę ich nabycia. A teraz proszę o nich. Proszę Cię, abyś mi ich dał zgodnie z Twoją obietnicą, że dasz mi narody – rodzaj ludzki. Wtedy Ojciec przekaże ich naszemu Panu na własność.
Fakt, że Ten, który odkupił rasę Adama jest także tym, który podda ich próbie na życie wieczne, podczas tysiąca lat Jego panowania, jest najlepszą gwarancją, że rodzaj ludzki będzie miał sprawiedliwą, pełną i kompletną próbę. Będzie to uczciwa, rozsądna i pełna miłości próba z ręki kochającego Odkupiciela, który zrobi wszystko, co jest właściwe, aby pomóc im pozbyć się ich słabości i niedoskonałości ludzkiej natury, utraconej na skutek pierwszego grzechu ojca Adama w Edenie, a za którą umarł nasz Pan na Kalwarii.
Oznacza to, że cena odkupienia została złożona na Kalwarii, a we właściwym czasie ta cena odkupienia będzie zastosowana, czyli oddana, przekazana sprawiedliwości w zamian za rodzaj ludzki. Kiedy dzieło odkupienia zostanie zrealizowane, świat stanie się własnością naszego Pana, a On będzie panował przez tysiąc lat – „czasy naprawienia wszystkich rzeczy, co był przepowiedział Bóg przez usta
kol. 2
wszystkich świętych swoich proroków od wieków” (Dz.Ap. 3:19-23). Tak wiec rozważyliśmy okup, jego konieczność, czas, kiedy ofiara za grzech została złożona i czas, kiedy zasługa tej ofiary ma być zastosowana za rodzaj ludzki. Ale Kościół otrzymał przypisanie tej zasługi w międzyczasie. Ta zasługa jednak nie była zastosowana za nich, oni w rzeczywistości jej nie otrzymali, ponieważ to nastąpi podczas restytucji. Oni zobowiązali się do porzucenia ziemskich rzeczy. Dlatego Kościół nie otrzyma restytucji. A restytucja to właśnie to, co nabył przez swą śmierć nasz Zbawiciel. On nie kupił Boskiej natury, On kupił ojca Adama i całe jego potomstwo według ciała – natury ludzkiej. Oddanie ludzkiego życia naszego Pana stanowi cenę kupna Adama i jego rasy – świata (Jan 6:51).
POSTĘPOWANIE Z KOŚCIOŁEM
Kościół oddał ludzką naturę w ofierze. Lecz rozwijając się jako Nowe Stworzenia w Chrystusie potrzebowali oni przypisania zasługi Jego ofiary, aby pokryła ich wady oraz niedoskonałości wynikające z pierwszego grzechu i przeniesione przez prawo dziedziczenia. Nasz Pan nie potrzebował żadnego takiego przypisania; ponieważ On był „święty, niewinny, niepokalany i odłączony od grzeszników” i Ojciec zgodził się przyjąć taką ofiarę za Adama. Nasz Pan nie potrzebował, aby ktokolwiek dał wynagrodzenie za Niego. Bóg zaakceptował Go jako pełną rekompensatę za Adama. W nagrodę za dzieło jakie nasz Pan miał wykonać w stosunku do rodzaju ludzkiego Ojciec dał Mu obietnicę chwały, czci i nieśmiertelności – Boską naturę i nasz Pan ją osiągnął (Filip. 2:8-11).
Tym, którzy podczas wieku Ewangelii poddali swoją wolę Bogu i pozwolili, aby ich życie zostało oddane na śmierć przez posłuszeństwo Boskiej woli, Ojciec obiecał udział wraz z naszym Panem w Jego chwale, czci i nieśmiertelności, jako Jego Oblubienicy i Współdziedziczce. „Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci koronę żywota” (Obj. 2:10). Lecz zanim oni ofiarowali swoje ciała jako żywe ofiary, pewna trudność musiała być usunięta, jako że byli oni członkami grzesznej rasy, a Bóg nie może uznawać grzeszników. Już w Adamie byli skazani na śmierć, a przez naturę byli członkami tej rasy, na której ciąży wyrok śmierci. Zanim mogli ofiarować siebie samych Bogu, należało coś uczynić, aby uwolnić ich z wyroku śmierci ciążącego na nich. Ta niezbędna rzecz została uczyniona, kiedy nasz Pan wstąpił do nieba, aby się wstawiać za nimi przed Bogiem (Żyd. 9:24). Tam zawarł On umowę z Bogiem, dzięki której zasługa Jego ofiary była przypisana tym, którzy Go naśladowali, oddając swoje życie.
RÓŻNICA MIĘDZY PRZYPISANIEM A ZASTOSOWANIEM
Najlepszą, jaką mogliśmy wymyślić, ilustracją uwydatniającą różnicę pomiędzy przypisaniem, a zastosowaniem jest różnica między