PISMO ŚWIĘTE JASNO NAUCZA

   Że Jehowa jest najwyższym Bogiem – nieskończonym, wiecznym i niezmiennym, doskonałym w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy (1Moj. 14:19; Jan 10:29; 14:28; Mat. 19:26; Psalm. 90:1, 2; 93:2; Izaj. 57:15; Jak. 1:5, 17; Rzym. 11:33, 34; Efez. 1:8; 1Tym. 1:17; 5Moj. 32:4; Ijob 37:22; Psalm. 89:15; Jer. 9:24; 1Jana 4:8-10, 19; Jer. 32:17; Izaj. 26:4),

      Że Jezus „jednorodzony Syn” Boży, zanim stał się człowiekiem istniał jako potężne Słowo (Logos – rzecznik) Boże, „początek stworzenia Bożego”, „pierworodny wszystkich rzeczy stworzonych” czynny przedstawiciel Niebiańskiego Ojca we wszystkich dziełach twórczych – „Wszystkie rzeczy przez niego się stały, a bez niego nic się nie stało, co się stało” (Jan 3:13, 16; 6:33, 38, 50, 51, 57, 58, 62; 8:14, 23, 42-58; 16:28; 17:5; 1:1-3; Obj. 3:14; Kol. 1:15-17; Psalm. 89:28; Przyp. 8:22-31).

      Że to Słowo (Logos) „ciałem się stało”, urodzonym z „dziewicy”, w ten sposób stało się człowiekiem Jezusem, „który … mniejszym stał się od Aniołów” – by – „za wszystkich śmierci skosztował”, będąc jednakże świętym, niewinnym, niepokalanym, odłączonym od grzeszników (Jan 1:14; Filip. 2:6-8; 2Kor. 8:9; Gal. 4:4; Izaj. 7:14; Mat. 1:18-25; Łuk. 1:26-38; Żyd. 2:9, 14, 16, 17; 7:26).

      Że Chrystus posiada boską naturę, że „umartwiony będąc ciałem, ale ożywiony duchem” stał się „duchem ożywiającym [dającym życie]”; teraz „Pan jest tym duchem”, a „Bóg nader go wywyższył, i darował mu imię, które jest nad wszelkie imię”. „Który sam ma nieśmiertelność [z wyjątkiem Boga] i mieszka w światłości nieprzystępnej, którego nie widział żaden z ludzi” (1Piotra 3:18; 1Kor. 15:45, 50; 2Kor. 3:17; 5:16; Filip. 2:9-11; 1Tym. 6:16; Żyd. 1:3-13).

      Że Duch Święty pochodzący od Ojca i Syna przejawia się we wszystkich prawdziwych uczniach Chrystusa (Łuk. 11:11-13; Jan 14:26; 15:26; 16:7-15; Rzym. 8:1-16, 23-27; 1Kor. 2:9-16; 3:16; Gal. 4:6; 5:17, 18, 22; Efez. 2:22; 3:16; 4:4, 30; 5:9, 18; 1Tes. 5:19).

      Że człowiek został stworzony doskonałym – jako stworzenie „bardzo dobre” – na obraz i podobieństwo Boże i że na skutek grzechu dosięgła go kara – nie wiecznego życia w mękach, lecz śmierci, unicestwienia, na którą jest narażony przez obcowanie z licznymi fizyczny mi, umysłowymi, moralnymi, religijnymi rodzajami zła dozwolonymi przez Boga, w celu poznania przez człowieka przy pomocy doświadczenia, jako nauczyciela, złej natury i skutków grzechu oraz rozwinięcia pragnień nienawidzenia i opuszczania go (1Moj. 1:26-31; Psalm. 8:5-9; Żyd. 2:6-8; Kazn. 7:29; 1Moj. 2:17; 3; Rzym. 5:12-19; 6:21, 23; Jak. 1:15; Rzym. 8:20-22; 11:32; Psalm. 76:8-11; 90:11, 12, 15).

      Że Kościół, owe 144000, zebrany spośród żydów i nieżydów jest „Świątynią Boga żywego”, „czynem Jego”; że „Kościół pierworodnych” w Tysiącleciu obejmuje też „lud wielki” – „żywe kamienie” na Dziedzińcu
kol. 2
tej Świątyni – wraz ze Starożytnymi i Młodocianymi Godnymi; że budowa tej wielkiej Świątyni była wznoszona przez cały wiek Ewangelii, począwszy od chwili, gdy Jezus stał się Odkupicielem świata i jej Głównym Kamieniem Narożnym – przez która spłyną Boskie błogosławieństwa na tych „wszystkich ludzi”, którzy będą mieli przystęp do Niego (Obj. 7:4-8; 14:1; Rzym. 11:11-33; 1Kor. 3:16, 17; 2Kor. 6:16; Efez. 2:10, 20-22; Obj. 7:9-17; Joel 2:28, 29; 2Tym. 2:20; Żyd. 11:38-40; 1Moj. 28:14; Gal. 3:8, 16, 29).

      Że w międzyczasie postępuje cyzelowanie, kształtowanie i polerowanie pozostałych wybrańców, poświęconych wierzących w pojednanie za grzech w Chrystusie. Kiedy już ostatni z tych wybrańców z Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych będzie gotowy, wielki Mistrz wszystkich razem wywiedzie w zmartwychwstaniu. Wówczas Świątnica napełniona chwałą Pańską, stanie się miejscem spotykania się Boga z ludźmi przez cały wiek Tysiąclecia (Obj. 15:5-8; 21:3).

      Że podstawa nadziei życia wiecznego dla wybranych i nie wybranych zawiera się w fakcie, iż Bóg „jest Zbawicielem wszystkich ludzi, a najwięcej wiernych”; że Jezus „z łaski Bożej za wszystkich śmierci [kary za grzech] skosztował” jako „okup za wszystkich”; że Bóg „chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i do znajomości prawdy przyszli”; i że Jezus jest tą „prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka przychodzącego na świat” „co jest świadectwem czasów jego” lub w oznaczonym czasie (1Tym. 4:10; Żyd. 2:9; 1Tym. 2:3-6; Jan 1:9; 4Moj. 14:21; Izaj. 11:9; 40:5; Jer. 31:34; Abak. 2:14).

      Że nadzieja wybrańców Bożych rozwijana teraz odnosi się do wzbudzenia ich z śmierci ze znamionami podobieństwa Bożego, wzięcia udziału w Jego Królestwie i ostatecznym ujrzeniu Jezusa takim jakim jest, w chwale (Psalm. 17:15; Mat. 5:8; Ijob 19:26; Obj. 7:15-17).

      Że obecną misją poświęconych wierzących jest udoskonalanie samych siebie, by przygotować się do przyszłej służby, rozwijanie każdej zalety charakteru, dawanie świadectwa światu w imieniu Bożym, przygotowywanie się do dzieła błogosławienia wszystkich narodów ziemi po zaprowadzeniu Królestwa Bożego na ziemi (Rzym. 12:2; Filip. 2:12; Gal. 5:22, 23; 2Piotra 1:5-11; 3:18; Jan 18:37; Dz. 1:8; 1Kor. 9:16; 2Tym. 4:2).

      Że Jezus „jest ubłaganiem, [zadośćuczynieniem] za grzechy [Kościoła] nasze; a nie tylko za nasze, ale też za grzechy wszystkiego świata”; że wiek Ewangelii jest Dniem Sadu dla Kościoła, bo „się sąd począł od domu Bożego”; że Bóg „postanowił dzień, w którym będzie [przez Chrystusa] sądził wszystek świat w sprawiedliwości” – „dzień sądu i zatracenia [zniszczenia] niepobożnych ludzi”, dzień trwający „tysiąc lat”, w którym szatan będzie związany „aby nie zwodził więcej narodów, ażby się wypełniło tysiąc lat”; że nikt z rasy Adama

poprzednia strona – następna strona