Sztandar Biblijny nr 29 – 1988 – str. 30
1Kron. 17:14; 28:5; 2Kron. 13:8). Także w ten sposób wyrażenie to jest użyte względem nominalnego Izraela duchowego jako nominalnego Królestwa Bożego (Mat. 13:31-33).
Następnie prześledzimy tworzenie klasy Królestwa. W celu stworzenia tej klasy Bóg używa takich środków jak: swego Ducha (1Piotra 1:22; 1Kor. 6:11), Słowa (1Piotra 1:22-25; 2:2; Jan 17:17) i Opatrzności (Rzym. 8:28, 35-39; Żyd. 12:5-13). Każdy członek tej klasy ma swój udział w procesie tworzenia, po pierwsze, przez poświęcenie się Bogu, stawanie się umarłym dla siebie i świata a żywym dla Boga, (Rzym. 12:1; Kol. 3:3) i, po wtóre, przez zachowanie stanu poświęcenia się (Rzym. 12:2; 6:2-11; Kol. 3:1, 2; 1Piotra 1:14-16; 2:11; 4:1-3). Stwarzanie tej klasy jest przedstawione przez symbol rodzenia istoty ludzkiej: Bóg jest Ojcem (Jak. 1:18), Przymierze Sary jest matką (Rzym. 9:7-9; Gal. 4:22-31), w której łonie (obietnice) dokonuje się spłodzenie, ożywienie, wzrost, wzmocnienie, równoważenie i udoskonalenie nowego stworzenia jako embrionu. Potem następują narodziny w pierwszym zmartwychwstaniu – Kol. 1:18; Obj. 1:5; Jan 3:5-8. Po dalsze szczegóły dotyczące spładzania i narodzin z Ducha odsyłamy do Boskiego Planu Wieków, str. 389 – 394, edycja z 1986 roku. Przez zrodzenie z Ducha klasa Królestwa staje się klasą istot duchowych, w tej samej naturze, którą posiada nasz Pan – w naturze Boskiej (1Kor. 15:42-54; 2Piotra 1:4; 2Kor. 4:16-5:4; Filip. 3:20, 21; Kol. 3:4; 1Jana 3:2). Od tej chwili będąc Jemu podobni są niewidoczni dla ludzkiego wzroku – zobacz streszczenie (18). Zobacz także Łuk. 17:20, 21. By zilustrować niewidzialność tego duchowego Królestwa, możemy podać jako przykład królestwo szatana, w którym wraz z upadłymi aniołami panuje on nad ziemią aż do końca tej dyspensacji (Mat. 12:24-28; Łuk. 4:5-7; Jan 14:30; 16:11; 2Kor. 4:4; Efez. 2:2; 6:11, 12),
Nadchodzące Królestwo składa się z dwóch części, pierwszej niewidzialnej, części niebiańskiej – stanowi ją Jezus wraz z wiernym Kościołem i Wielką Kompanią – zobacz streszczenie (8) – jako podrzędną szlachtą na poziomie istot duchowych; drugiej, widzialnej części ziemskiej, Starożytnych i Młodocianych Godnych, przedstawicieli niewidzialnego Królestwa (1Moj. 13:14, 15; Dz. 7:5; Żyd 11: 39, 40; Psalm 45:17; Mat. 11:11; Joel 2:28). Obie części są wzmiankowane oddzielnie i odmiennie (Izaj. 2:3; 32:1; 62:1, 2; Joel 2:32; Psalm 107:32; 1Moj. 22:17, 18; Łuk. 13:28-30). Celami nadchodzącego Królestwa są: po pierwsze, ostateczne zniszczenie pośród ludzi wszelkich złych rzeczy i wpływów (Żyd. 2:14; Obj. 20:10; 21:8) i wprowadzenie pośród nich wszelkich dobrych rzeczy i wpływów (Obj. 21:3-6; 22:1-5; Miche. 4:5). Plan Boży, charakter, ćwiczenie i władza klasy Królestwa, ustrój społeczny oraz nagrody i kary tego wieku złożą się na realizację owych celów. Obietnice Boże, przysięgi, ofiara okupowa Chrystusa i wywyższenie przyniosą chwalebne wyniki (1Moj. 22:16-18; 4Moj. 14:21; Izaj. 45:22, 23; 53:11; Jan 12:32, 33; Rzym. 5:18, 19; 1Tym. 2:4-6).
kol. 2
Wszyscy nie wybrani żyjący bądź zmarli staną się poddanymi tego Królestwa z chwilą jego ustanowienia (Obj. 15: 3, 4; Psalm 98:1-4; 22:28-30; Izaj. 25:6-8; 1Kor. 15:54-57; Rzym. 14:9; Filip. 2:9-11) i dostąpią przywileju restytucji w swym wielkim dniu sądu – zobacz streszczenie (21) i (22). Wszyscy powinniśmy pragnąć jego nadejścia przez wzgląd na Ojca i Syna, Kościół i świat. Powinniśmy przygotować się na jego nastanie przez czynienie swego powołania i wybrania pewnym, udzielając pomocy innym, by podobnie postępowali, świadcząc światu o jego zbliżaniu się. Dalsze szczegóły podaje Boski Plan Wieków, rozdz. XIV, i The Millennium.
(27) Poświęcenie (Rzym. 12:1). Mieliśmy już pod uwagą poziom M na naszym Wykresie wieków, poziom spłodzonych z Ducha z usytuowanymi na nim piramidami h, n i m, które przedstawiają kolejno Jezusa, Maluczkie Stadko i Wielką Kompanię, wszystkich, którzy poświęcili się podczas wieku Ewangelii i w rezultacie zostali spłodzeni z Ducha. Przy końcu obecnego wieku istnieje jeszcze jedna klasa poświęcających się, Młodociani Godni, którzy chociaż są poświęceni nie są spłodzeni z Ducha i nie są pokazani jako klasa oddzielna na Wykresie wieków. Jednakże, skoro są poświęceni poniższe w zasadzie stosuje się do nich.
Najpierw zapytamy, czym jest poświęcenie? Jest to odłączenie się od spraw przeciętnych i zwykłych i poświęcenie się Bogu (Rzym. 12:1). Można tego dowieść przez rozpatrzenie postawy osób poświęconych: w czasach starotestamentowych Izrael był poświęcony Bogu przez odłączenie od pogan i wejście z Nim w związek przymierza. Lewici byli poświęceni Panu w ich odłączeniu się od zwykłych Izraelitów i całkowite oddanie się Panu (4Moj. 8:16), a kapłani z kolei byli odłączeni od zwykłych Lewitów i jeszcze ściślej oddani Bogu, jako ci, którzy mieli sprawować ofiary. W Nowym Testamencie mamy przykłady w Jezusie (Żyd. 10:7, 9), Apostołach i innych w ich odłączeniu się od przeciętnych i zwykłych dążeń życiowych i zupełnym oddaniu się Bogu i Jego służbie. Ponadto poświęcone rzeczy potwierdzają naszą definicję: sabat był dniem odłączonym od reszty tygodnia i przeznaczonym dla Pana. Naczynia ze świątnicy były odłączone od zwykłych naczyń używanych przez Izraelczyków i były tylko używane w służbie na rzecz przybytku i świątyni. Bezgrzeszność jest niewłaściwą definicją poświęcenia, co jest wykazane w 1Jana 1:8; Gal. 5:17; 2:11.
Następnie zapytujemy, kto jest zaproszony do poświęcenia się? Odpowiadamy: nie świat ani głównie ci już poświęceni, lecz usprawiedliwieni „bracia” o których mówi Apostoł do Rzym. 12:1. Ci wcześniej poświęceni są zaproszeni do poświęcenia się w znaczeniu codziennego odnawiania tego poświęcenia, tak jak nasz umiłowany brat Jan Edgar uczył na swoim łożu śmierci mówiąc: „Codziennie odnawiaj swoje przymierze poświęcenia i codziennie staraj się je wykonywać”. Z czego poświęcenie się składa?