Sztandar Biblijny nr 29 – 1988 – str. 29

w tym stanie, pobudzając ich Słowem Bożym, opatrznościowo pomagając im przez zaspokajanie ich potrzeb, karząc za nieposłuszeństwo i podnosząc posłusznych. Tak więc przy końcu tysiąca lat przymierze to będzie całkowicie zrealizowane a Chrystus jako Wielki Pośrednik przekaże Bogu ludzkość związaną z Nim przymierzem, na dalszą próbę, która nastąpi w Małym Okresie. Po dalsze szczegóły na temat Nowego Przymierza odsyłamy czytelników do Christ Spirit Covenants (E 15), str. 723-736; Ter. Pr. '63,11-16.

      (25) Przymierze Nowe czynne wyłącznie po wieku Ewangelii (Jer. 31:29-34; łuki G i M). Jako dowody przedstawiamy następujące: po pierwsze, jak dowiedziono w poprzednim streszczeniu, pośrednik jest niezbędny między dwiema nieufającymi sobie stronami. Nauczanie, że Jezus jest Pośrednikiem pomiędzy Bogiem a Kościołem wybieranym podczas wieku Ewangelii, jest niedorzeczne. Znaczyłoby to, że ani Bóg, ani Kościół nie ufają sobie. Po drugie, dwie ofiary za grzech, Jezusa i Kościoła, pieczętują Przymierze Nowe (Żyd. 9:13-23) i wobec tego Pośrednik stanowi Głowę i Ciało i z tego powodu Przymierze Nowe nie może zostać zawarte zanim człowieczeństwo całego Pośrednika nie umrze (Żyd. 9:16, 17 – Diaglott). Po trzecie, zbiorowość Pośrednika (5Moj. 18:15-18 – zobacz poprzednie streszczenie}. Po czwarte, Przymierze Nowe działa w warunkach odmiennych od warunków wieku Ewangelii, z których dziesięć jest przedstawionych u Jer. 31:29-34. Po piąte, przymierze obowiązujące w czasie wieku Ewangelii jest przymierzem łaski, jednak nie bez uczynków (Rzym. 4:13-16; Gal. 3:14; Psalm 50:5), podczas gdy Przy mierze Nowe jest przymierzem uczynków, chociaż przez pewien czas nie bez łaski (Obj. 20:12, 13; Ezech. 18:5, 9, 11-13, 19-27). Po szóste, Przymierze Nowe, będące antytypem Przymierza Zakonu, nie może działać dopóki to ostatnie nie zostanie zniesione, co jeszcze w zupełności nie nastąpiło (Żyd. 8:13; Gal. 4:30; 2Kor. 3:13; Rzym. 7:4-6). Po siódme, Przymierze Nowe, będące antytypem Przymierza Zakonu, nie mogłoby działać zanim to ostatnie nie prze stałoby działać, podczas gdy Przymierze Łaski, działające w wieku Ewangelii, obowiązywało 430 lat przed Przymierzem Zakonu (Gal. 3:17-29). Po ósme, Przymierze działające pod czas wieku Ewangelii oferuje swym wiernym Boską naturę i niebo (Rzym. 6:5; Kol. 3:3, 4; 2Piotra 1:4; Filip. 3:20, 21; Jan 14:2, 3; 1Tes. 4:17; 2Kor. 5:1, 2, 8; 1Kor. 15:42-54), pod czas gdy Przymierze Nowe oferuje swym wiernym doskonałe człowieczeństwo i rajskie warunki na ziemi (Jer. 31:22-40; Ezech. 36:24-38; 37; Ezech. 18, por. w. 3 z Jer. 31:29-34; Izaj. 60:21). Dziewiąte, usprawiedliwienie z wiary, niezależnie od jakichkolwiek uczynków, poczytalnie zapewnia usprawiedliwionym te wszystkie błogosławieństwa, które Przymierze Nowe przez uczynki przyzna faktycznie posłusznym w czasie jego działania
kol. 2
(Jan 3:36; 5:24; 1Jana 5:12; Obj. 21:3-5; Żyd. 10:14-18). Dziesiąte, w wieku Ewangelii usprawiedliwienie z wiary sprawia, że przy poświęceniu dana osoba staje się .odpowiednią do wejścia w Przymierze Abrahamowe, a poświęcenie takie jest antytypem obrzezki związanej z tym przymierzem (1Moj. 17:7-9; Kol. 2:10-12; Rzym. 4:10, 11, 13, 14, 16; Gal. 3:22), podczas gdy poświęcenie Przymierza Nowego jest antytypem poświęcenia pod Przymierzem Zakonu. Jedenaste, potomkowie Ketury występują jako typy klas błogosławionych pod Przymierzem Nowym razem z potomkami Agary (Izaj. 60:6, 7). Dwunaste, podczas wieku Ewangelii wszystkie nowe stworzenia znajdowały się w tym samym Przymierzu co Jezus – w zarysach Przymierza Sary związanego Przysięgą (Gal. 3:14-17, 26-29; 5:21-31; Rzym. 9:7-9; Żyd. 6:12-20). Z tego też powodu nie mogły być rozwijane przez Przymierze Nowe, gdyż nie zostało ono nawet poręczone (Żyd. 7:22), nie mówiąc już o działaniu, zanim Jezus nie umarł na Kalwarii. Trzynaste, inauguracja Przymierza Nowego jako antytypu inauguracji Przymierza Zakonu następuje po wieku Ewangelii (Żyd. 12:18-29). Czternaste, przytoczone dowody są w harmonii z sobą, ze wszystkimi ustępami Pisma Świętego i doktrynami, z Boskim charakterem, okupem, ofiarami za grzech, celami Pisma Świętego i faktami. Dalsze szczegóły podaje Ter. Pr. '35,51-76.

      (26) Przyjdź Królestwo Twoje (Mat. 6:10). W całym Piśmie Świętym znajdują się bardzo wyraźne wzmianki na temat Królestwa – tylko w Nowym Testamencie jest ich ponad 150. Obecnie słowo królestwo zwykle oznacza jakieś terytorium, państwo lub naród pozostający pod panowaniem króla lub królowej. W Biblii ono także oznacza królewskiego władcą lub władców (2Moj. 19:5, 6 por. z Mat. 21:43; 1Piotra 2:9; Obj. 1:5, 6; 5:10), albo władzę mocą której król lub królowa panuje (1Kor. 15:24; Łuk. 22:29; Jan 18:38; Dan. 4:31; 7:14, 18, 27). Tak więc wyrażenia „Królestwo Boże” i „Królestwo niebieskie” prawie niezmiennie odnoszą się do królewskich władców, Jezusa i Jego wiernego Maluczkiego Stadka, którzy będą reprezentować Jehowę w wykonywaniu Jego władzy jako Jego Namiestnicy. Te wyrażenia także stosują się do nich z pozycji dwóch form istnienia: pierwszej, podczas ziemskiego życia w stanie embrionalnym, gdy znosili cierpienia i opozycję ze strony diabła, świata i ciała (Mat. 11:12 por. z Dz.Ap. 14:22; 2Tym. 2:10-12; 3:12; Mat. 16:19, por. Dz.Ap. 2:14; 11:13, 14; Kol. 1:13; 1Kor. 4:8); drugiej, podczas ich niebiańskiego istnienia, w stanie ich narodzenia, czyli panowania w wielkiej mocy i chwale (Łuk. 21:31; 22:29, 30 por. Mat. 19:28; 2Tym. 4:1; Jak. 2:5; 2Piotra 1:10, 11; Obj. 2:26, 27; 3:21; 5:10; 20:4-6, por. 1Kor. 15:23-26, 42-44, 51-54 i 1Tes. 4:16, 17; Dan. 7:13, 14, 18, 22, 26, 27; można by tu zacytować jeszcze wiele innych wersetów Starego Testamentu). Nominalny, cielesny Izrael, typiczne Królestwo Boże, jest także niekiedy nazwany królestwem (Mat. 8:12;

poprzednia strona – następna strona