Sztandar Biblijny nr 29 – 1988 – str. 26
naturę tego wydarzenia, tzn. od czasu swego zmartwychwstania On nie pozostaje dłużej istotą ludzką, lecz duchową, z (konieczności będącą w posiadaniu takiego ciała, które jest niewidoczne dla naturalnego wzroku. Po pierwsze, tego dowodzą wprost ustępy biblijne (1Kor. 15:45; 2Kor. 3:17; 5:16; 1Piotra 3:18); po wtóre dowodzi tego fakt, iż święci, których ciała w zmartwychwstaniu są upodobnione do Jego ciała (1Jana 3:2) otrzymują duchowe ciała (1Kor. 15:42-44, 48, 49, 51-54; Filip. 3:21); po trzecie, odziedziczenie przez Niego Królestwa niebiańskiego, którego ludzka istota odziedziczyć nie może, chyba, że odda swoje człowieczeństwo i stanie się duchową istotą (1Kor. 15:50, por. z Żyd. 2:14; Mat. 16:17; Gal. 1:16; Jan 3:5-8); po czwarte fakt, że obecnie jest On wyższy w randze od aniołów (Żyd. 1:3-5; Efez. 1:20-22; Filip. 2:9-11); po piąte przyjęcie przez Niego ludzkiej natury tylko w tym celu, aby mógł umrzeć jako nasz wybawiciel dający okup (Żyd. 2:9); po szóste dowodzi tego fakt, że byłby On wiecznie zdegradowany w zakresie natury, gdyby przyjął w zmartwychwstaniu z powrotem swoją ludzką naturę, pozostając tym samym niższym od aniołów (Żyd. 2:9, zob. także Jan 1:14; 2Kor. 8:9; Filip. 2:5-8; Żyd. 2:14, 16-18) po siódme, ponieważ fakt, iż oddał swoje człowieczeństwo jako cenę okupu za nas (Mat. 20:28, 1Tym. 2:5, 6; Jan 6:51), dlatego nie odebrał go z powrotem; po ósme, doskonałość charakteru Bożego daje gwarancję, że Bóg nie wycofa swojej obietnicy z wiążącą przysięgą, iż Jezusowi udzieli niebiańskiej natury (1Moj. 22: 16, 17; Gal. 3:16; Żyd. 6:17-20); po dziewiąte, rozwój charakteru Jezusa jako nowego stworzenia przebiegający różnymi etapami (Żyd. 2:10; 5:8, 9; Kol. 3:1-4) od spłodzenia do narodzenia z Ducha (zobacz Boski Plan Wieków, str. 391, 392); po dziesiąte piastowanie obecnie przez Niego urzędu Zbawcy Kościoła, a w przyszłości posłusznych ze świata, którego to urzędu ludzka istota nie jest w stanie pełnić; po jedenaste, piastowanie urzędu Boskiego Namiestnika, który nie może być pełniony przez ludzką istotę (1Kor. 8:6; Mat. 28:18; Efez. 1:20-23; Filip. 2:9-11; 3:21; Kol. 1:15-19; Żyd. 1:3-5; Obj. 5:11-13); po dwunaste, fakt Jego licznych po zmartwychwstaniu objawień w różnych ciałach (Jan 20:14-18; Łuk. 24:13- 31; Mar. 16: 12, itd. por. z 1Jana 3:2). Te rozważania dowodzą, że Jezus nie wyszedł z grobu jako ludzka istota, lecz jako duchowa i dlatego jest niewidzialny podczas swojego powrotu. Szczegóły na temat Powrotu Pana podaje Boski Plan Wieków, rozdz. 6 i The Millennium a na temat sposobu Jego Powrotu, Nadszedł Czas, rozdz. 5 i The Millennium.
(19) Tysiąclecie (2Piotra 3:7, 8). Zakreśla je łuk G na Wykresie wieków. Najpierw podamy pewne świadectwa ze Starego Testamentu 1Moj. 12:3; 18:18; 22:18; Psalm 2:8; 22:28-30; 72; Dan. 2:44, 45; 7:13, 14, 18, 22, 27; Izaj. 2:1-4; 9:6, 7; 11:6-11; 25:6-9; 32:1; 35:8-10; Ezech. 37:23-25; 36:24-38; Mich. 4:1-4; Jer. 23:5, 6; 33:14-16; Joel 2:28, 29, 32; Amos 9:14, 15; Abd. 21;
kol. 2
Sof. 3:8, 9; Agg. 2:8-10; Zach. 8:20-23; Mal. 4:1-3. Następnie przytoczymy pewne świadectwa z Nowego Testamentu, z których pierwszym będzie nasz przewodni tekst 2Piotra 3:7, 8, a potem Mat. 6:10; 19:28; 25:32; Łuk. 1:31, 32; 2:31, 32; 12:32; 19:11-15; 22:29, 30; Jan 18:36; Dz.Ap. 1:6, 7; 3:19-21; 15:16, 17; 1Kor. 15:21-28; Rzym. 8:17; 14:9; 2Tym. 2:10-12; 4:1; Filip. 2:9-11; Jak. 2:5; Obj. 1:5, 6; 2:26, 27; 3:21; 5:9, 10; 11:15; 20:4-6, 7-9; 21:5. Zobacz także The Millennium.
(20) Zmartwychwstanie (1Kor. 15:21-23; Dz.Ap. 24:15). Ten temat wiąże się z końcem wieku Ewangelii (łuk F na naszym Wykresie) i z wiekiem Tysiąclecia (łuk G). Rozważymy, po pierwsze, okoliczności poprzedzające zmartwychwstanie, tj. upadek Adama spowodowany jego nieposłuszeństwem oraz rodzaju ludzkiego w nim przez dziedziczenie, z doskonałości w grzech, niedoskonałość i śmierć (Rzym. 5:12-19; 1Kor. 15:21, 22), także wykupienie z tego stanu przez ofiarę i sprawiedliwość Chrystusa (1Tym. 2:5, 6; Rzym. 5:15-19; 1Kor. 15:21, 22). Po wtóre, rozważymy naturę zmartwychwstania rozpatrując najpierw znaczenie tego słowa, czyli samego aktu; ono nie oznacza jedynie wzbudzenia z umarłych, w przeciwnym bowiem razie Jezus nie byłby pierwszym zmartwychwstałym (1Król. 17:22; 2Król. 13:21; Mat. 9:18, 25; Jan 11:43, 44; Dz.Ap. 26:23; 1Kor. 15:20; Obj. 1:5); słowo zmartwychwstanie (greckie anastasis) odniesione do ludzkości oznacza raczej stopniowe powstawanie, krok po kroku, z upadłego stanu do doskonałości wyobrażenia Bożego jaką posiadał Adam zanim upadł (1Kor. 15:21, 22; Łuk. 20:35, 36; Filip. 3:10, 11; Dz.Ap. 24:15; 23:6; 26:6-8).
To pogrzebane ciało nie ma powstać (1Kor. 15:35, 37), lecz ten „umarły”, ta osoba, dusza (1Kor. 15:35, 36; Psalm 16:10; Dz.Ap. 2:31; Psalm 89:49). Rozpatrzmy sytuację kanibalizmu: ludożercy jadają i przyswajają sobie części ciał innych ludzi i gdyby przy wzbudzeniu wskrzeszone były ciała, które zostały pogrzebane, to ludożercy otrzymaliby swoje ciała z powrotem; co byłoby z tymi, których ciała zjedzone i przyswojone stały się częściami ciał ludożerców? Tak więc dostrzegamy absurdalność poglądu, że pogrzebane ciało zostanie wskrzeszone i zarazem widzimy rozumność doktryny biblijnej o zmartwychwstaniu zmarłych, czyli osób, dusz. Jako trzecie rozważymy zagadnienie różnych rodzajów zmartwychwstań i jako pierwsze zmartwychwstanie Kościoła. Kościół zmartwychwstały jest przedstawiony jako piramida r na naszym Wykresie. Jego zmartwychwstanie jest nazwane pierwszym zmartwychwstaniem (Obj. 20:6; 1Tes. 4:16, 17; 1Kor. 15:41-44, 49-53; Rzym. 6:1-11; 8:23; Jak. 2:5; Obj. 14:1-5) w Boskiej naturze (2Piotra 1:4; 1Jana 3:2). Następna według kolejności zmartwychwstanie Wielka Kompania (Obj. 7:9-17; Psalm 45:15,16) w duchowej naturze, potem Starożytni i Młodociani Godni (Żyd. 11:40), którzy także mają udział w „powstaniu żywota”, zmartwychwstaniu sprawiedliwych (Jan 5:28, 29; Dz.Ap. 24:15),