Sztandar Biblijny nr 29 – 1988 – str. 19
władzy nad aniołami, Maluczkim Stadkiem, Wielką Kompanią i Młodocianymi Godnymi oraz nad upadłymi ludźmi i aniołami w zakresie ustanawiania granic dla ich działań, i, ostatecznie, sprawowanie tej władzy.
Następnie wniebowstąpienie Jezusa przyniosło błogosławieństwa innym: Bóg zyskał w Nim wiernego Namiestnika, dobrzy aniołowie w swej służbie na rzecz Kościoła i świata zyskali w Nim Nadzorcę o wiele znamienitszego niż Jezus jako Logos, Maluczkie Stadko, Wielka Kompania i Młodociani Godni zyskali w Nim swego Nauczyciela, Usprawiedliwiciela, Poświęciciela i Wyzwoliciela (1Kor. 1:30). Świat odnosi obecnie korzyści z dostępowania ograniczonych błogosławieństw, z przygotowywania przez Pana Maluczkiego Stadka wraz z Wielką Kompania i Młodocianymi Godnymi jako pomocnikami do jego wybawienia. Pokutujący upadli aniołowie zyskują wielkie błogosławieństwa wynikające z wniebowstąpienia Jezusa i wprowadzenia Go na urząd Wybawcy. Ostatecznie Jego wniebowstąpienie oznacza, że będzie On rozwijał swoje dziedzictwo wiecznie, udoskonalając jedną planetę po drugiej i przyprowadzając do doskonałości nowe rodzaje istot. Szczegóły na temat wniebowstąpienia Jezusa podaje E 15, str. 305-314, pt. Christ Spirit Covenants (Chrystus Duch Przymierza).
(2) Dwie ofiary za grzech (Żyd. 13:12, 13). Piramida g na poziomie N, przedstawia Jezusa jako ofiarę za grzech, Jego ofiarowane człowieczeństwo; a piramida h przedstawia Go jako Nowe Stworzenie, które ofiarowało to człowieczeństwo. Kościół, jako Nowe Stworzenia, jest zobrazowany w niepełnej piramidzie n na poziomie M, poziomie spłodzenia z Ducha, a uwielbiony Jezus jest Tym, który kieruje ofiarowaniem człowieczeństwa Kościoła jako drugorzędną ofiarą za grzech, chociaż jako podkapłani, członkowie Kościoła współpracują z Nim w ofiarowaniu się. Jezus zapoczątkował ofiarowanie Kościoła w dniu zesłania Ducha Świętego i w tym początkowym akcie ofiarowywał Kościół przez cały wiek Ewangelii. Gdy mówimy o Kościele, który wraz z Jezusem, podlegając Jemu i dzięki Niemu stanowi ofiarę za grzech nie rozumiemy, że to znaczy, iż ofiara Kościoła, w znaczeniu zasługi jest niezbędna do pojednania Boga z człowiekiem, bowiem cała zasługa użyta w dziele pojednania jest wyłącznie zasługą Jezusa. Po przypisaniu jej na rzecz Kościoła, który w ten sposób został jej poczytalnym posiadaczem, ofiara Kościoła stała się niezbędna do uwolnienia zasługi Jezusa z embargo nałożonego na nią przed sprawiedliwością, z powodu przypisania jej Kościołowi, ażeby wolna od wszelkich żądań, które nakładało na nią to embargo, gdy przed sprawiedliwością zabezpieczała Kościół będący w stanie ofiarowywania, ona – jedna zasługa Chrystusa – mogła być zastosowana na rzecz świata, bowiem cała, zasługa (stąd musi być wolna od wszelkich nałożonych na nią restrykcji) jest niezbędna, aby uwolnić w Tysiącleciu Adama i jego rasę od wyroku śmierci.
kol. 2
Rozważmy obecnie niektóre wersety Pisma Świętego mówiące o dwóch ofiarach za grzech, wpierw pewne dosłowne ustępy: Rzym. 6:1-11; Mar. 10:35-39; por. z Ew. Jana 18:11; Łuk. 12:50; Jan 17:18; 20:21; Mat. 16:24; Rzym. 8:10, 17, 18; 12:1; 1Kor. 15:29-34; 2Kor. 1:5; 4:8-11; Gal. 2:20; 6:17; Filip. 3:10; Kol. 1:24, 26; 2:11, 12; 2Tym. 2:10-12; 1Piotra 2:19-24; 3:14, 17, 18; 4:12-14, 16, 19. Następnie wymienimy kolejno symboliczne ustępy zaczynając od obrazujących Chrystusa: Kol. 1:27; Rzym. 8:10; 1Kor. 12:12, 13; 15:23; Gal. 3:16, 29; Efez. 4:12, 13; Kol. 1:24; Żyd. 3:14; 2Kor. 1:21; 1Jana 2:20, 27. W drugiej kolejności przedstawimy wersety obrazujące kapłaństwo, gdyż Jezus z Kościołem stanowią Kapłaństwo: Żyd. 3:1; 1Piotra 2:5, 9; Obj. 1:5, 6; 5:10; 20:6. Kapłani ci przynosili ofiary za grzech: Żyd. 5:1; 7: 26, 27; 13:10-13, por. z 3Moj. 16; Żyd. 10:4-10. W trzeciej kolejności przedstawimy wersety obrazujące Pośrednika: Żyd. 9:13-23. W czwartej dwie symboliczne instytucje (a) chrzest (Mat. 3:13-15) i (b) Pamiątkę śmierci (Łuk. 22:19, 20; 1Kor. 10:16, 17; 11:24, 25; Filip. 3:10). Na koniec ilustrację rodzicielską, tak jak jest przedstawiona do Rzym. 5:12-19; 1Kor. 15:21-29, 45-48; Izaj. 9:6; 2Kor. 11:2, 3; Efez. 5:31, 32; Obj. 19:2-8; Zach. 13:3, 4; Izaj. 60:4. Po dalsze szczegóły odsyłamy czytelników do E 7, rozdz. VII
(3) Działanie Jezusa w zadośćuczynieniu sprawiedliwości (Żyd. 13:12). Działanie to jest podejmowane w Wieku Ewangelii i Tysiącleciu (na naszym Wykresie łuki F i G). Liczne obrazy biblijne to przedstawiają. Jezus jako Odkupiciel dostarcza zasługi okupu, która jest użyta za podstawę zaspokojenia wymagań sprawiedliwości. Przez doskonałe posłuszeństwo naturalnemu prawu (Rzym. 2:13, 14; 5:13, 18, 19) i Zakonowi Mojżeszowemu (Mat. 5:17) Jezus udowodnił, iż ma prawo do doskonałego ludzkiego życia i związanych z nim praw życiowych (Rzym. 10:5). Jednakże On zrzekł się ich jako równoważnej ceny (1Tym. 2:6; Mat. 20:28) za Adama i potępiony w jego biodrach rodzaj ludzki (Jan 1:29; Żyd. 2:9; 1Jana 2:2; Rzym. 5:18, 19; 1Kor. 15:21, 22). Przez swoją śmierć na krzyżu (Filip. 2:8) Jezus uwolnił tych. którzy podlegali Zakonowi Mojżeszowemu od dodatkowego potępienia jako skutku działania tego Prawa (Gal. 3:13; 4:4, 5; Rzym. 10:4).
Jezus (Nowe Stworzenie) jako Kapłan (3Moj. 16:11-16; Żyd. 10:6-9, 12, 14) ofiarował swoje człowieczeństwo (cielca) i użył zasługi tej ofiary (krwi) na rzecz Wybrańców wieku Ewangelii, przypisując ją im wobec Boskiej sprawiedliwości, przed zastosowaniem jej na rzecz świata. Jezus jako Orędownik (1Jana 2:1) podobnie używa ofiary okupu, ponieważ przedkłada On swoją zasługę przed Trybunałem Boskiej Sprawiedliwości dla dobra Wybrańców jako zadośćuczynienie Boskiej sprawiedliwości. Chociaż Jezus umarł za wszystkich, to jednak w wieku Ewangelii (łuk F, na Wykresie) przypisuje On swoją zasługę nie światu, lecz tylko tym, którzy Go przyjmują (Żyd. 9:24;