Sztandar Biblijny nr 25 – 1987 – str. 95
ŻE człowiek został stworzony doskonałym – “bardzo dobrym” – na wyobrażenie i podobieństwo Boga i że z powodu grzechu nałożono na niego karę – nie wiecznego życia w mękach, ale – śmierci, zniszczenia, której doświadcza będąc narażonym na różnego rodzaju fizyczne, umysłowe, moralne i religijne zło, na jakie Bóg dozwala, aby poprzez doświadczenie będące nauczycielem pokazać człowiekowi złą naturę oraz skutki grzechu i wywołać w nim pragnienie znienawidzenia i porzucenia go (1Moj. 1:26-31; Psalm 8:4-8; Żyd. 2:6-8; Kazn. 7:29; 1Moj. 2:17; 3; Rzym. 5:12-19; 6:21, 23; Jak. 1:15; Rzym. 8:20-22; 11:32; Psalm 76:8-11; 90:11, 12, 15).
ŻE Kościół stanowiący 144000 członków zebranych spośród żydów i pogan jest “kościołem Boga żywego” – a szczególnie, iż “czynem Jego jesteśmy stworzeni”; że “kościół pierworodnych” obejmuje również Wielką Kompanię, “żywe kamienie” znajdujące się na Dziedzińcu Świątyni wraz ze Starożytnymi i Młodocianymi Godnymi w zastosowaniu na Tysiąclecie; że budowa tej Wielkiej Świątyni trwa przez cały okres Ewangelii, począwszy od chwili gdy Chrystus stał się Odkupicielem świata i głównym kamieniem węgielnym tej Świątyni, przez którą Boże błogosławieństwa spłyną na “wszystkich ludzi” – i ostatecznie znajdą oni do Niego dostęp (Obj. 7:4-8; 14:1; Rzym. 11:11-33; 1Kor. 3:16, 17; 2Kor. 6:16; Efez. 2:10, 20-22; Obj. 7:9-17; Joel 2:28, 29; 2Tym. 2:20; Żyd. 11:38-40; 1Moj. 28:14; Gal. 3:8, 16, 29).
ŻE w międzyczasie odbywa się cyzelowanie, kształtowanie i polerowanie pozostałych poświęconych wybrańców wierzących w pojednanie Chrystusa za grzech; a gdy ostatni z nich, z Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych, zostaną przygotowani, jej Budowniczy wielki Mistrz przywiedzie wszystkich razem w zmartwychwstaniu, a napełniona Jego chwałą Świątynia stanie się miejscem spotykania Boga i ludzi przez cały wiek Tysiąclecia (Obj. 15:5-8; 21:3).
ŻE podstawą, na której opiera się nadzieja na życie wieczne, jaką posiadają wybrani i nie wybrani, jest fakt, iż Bóg “jest zbawicielem wszystkich ludzi, a najwięcej wiernych”; że Jezus “z łaski Bożej za wszystkich śmierci [kary za grzech] skosztował”, i stał się “okupem za wszystkich”; że Bóg “chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i ku znajomości prawdy przyszli”; i że Jezus jest “prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka, przychodzącego na świat”, “we właściwym czasie” (1Tym. 4:10; Żyd. 2:9; 1Tym. 2:3-6; Jan 1:9: 4Moj. 14:21; Izaj. 11:9; 40:5; Jer. 31: 34; Abak. 2:14).
ŻE nadzieją wybrańców Boga, klasy rozwijanej obecnie jest, iż będą wzbudzeni posiadając podobieństwo Boże – otrzymają dział w Jego Królestwie i ostatecynie oglądać będą Jezusa takim jakim jest, w chwale (Psalm17:15: Mat. 5:8: Ijob. 19:26, ASV; Obj. 7:15-17).
ŻE obecna misja poświęconych wierzących polega na udoskonaleniu siebie, co będzie im
kol. 2
potrzebne do przyszłego dzieła służby i rozwinięciu każdej łaski charakteru, aby mogli stać się świadkami Boga wobec świata i przygotowaniu się do pracy polegającej na błogosławieniu wszystkich narodów ziemi po zaprowadzeniu Królestwa Bożego na ziemi (Rzym. 12:2; Filip. 2:12; Gal. 5:22, 23; 2Piotra 1:5-11; 3:18; Jan 18:37; Dz.Ap. 1:8; 1Kor. 9:16; 2Tym. 4:2).
ŻE Jezus “jest ubłaganiem [zadośćuczynieniem] za grzechy nasze [Kościoła] a nie tylko za nasze, ale też za grzechy wszystkiego świata; że wiek Ewangelii jest dniem sądu dla Kościoła, bowiem “sąd począł się od domu Bożego”; że Bóg “postanowił dzień, w którym będzie sądził [za pośrednictwem Chrystusa] wszystek świat w sprawiedliwości” – “dzień sądu i zatracenia [zniszczenia] niepobożnych ludzi”, tenże dzień liczący “tysiąc lat”, podczas którego szatan zostanie związany, “aby nie zwodził więcej narodów, ażby się wypełniło tysiąc lat”; że nikt z rasy Adama nie otrzyma drugiej sposobności, ale cała ludzkość otrzyma jedną pełną, wolną, bezstronną szansę lub sposobność osiągnięcia życia wiecznego w tym życiu lub po wzbudzeniu ze snu śmierci (1Jana 2:2; 1Piotra 4:17; Dz.Ap. 17:31; 2Piotra 3:7, 8; Obj. 20:2-7, 12, 13; Psalm 96; 98; Dan. 12:2; Jan 5:28, 29; 11:11-14; Dz.Ap. 24:15; 1Tes. 4:13, 14).
ŻE ewangelia, owa “radość wielka, która będzie wszystkiemu ludowi”, była już uprzednio głoszona Abrahamowi – “błogosławione będą w nasieniu twoim wszystkie narody ziemi”; że Chrystus, Głowa i Kościół, który jest Jego ciałem są owym wielkim nasieniem obietnicy (pozostała część ludu Bożego stanowi nasienie podrzędne), przez które “błogosławione będą wszystkie narody ziemi”; że błogosławieństwo zbawienia ludzkości całego świata, jako różnej od wybranych, nastąpi w drugim adwencie Jezusa (Jego parousia – obecność), w czasie “naprawienia wszystkich rzeczy”; że “we właściwym czasie”, gdy nasza modlitwa “Przyjdź, Królestwo twoje; bądź wola twoja jako w niebie, tak i na ziemi” zostanie spełniona i będą “oglądały wszystkie kończyny ziemi zbawienie Boga naszego” – wtedy “Duch i oblubienica mówią – powiedzą -: Przyjdź … a kto chce, niech bierze wodę żywota darmo” (Łuk. 2:10, 14; 1Moj. 12:3; 22:18; Gal. 3:8, 16, 29; Efez. 1:22, 23; Dz.Ap. 3:19-23; 1Tym. 2:6; Mat. 6:10; Psalm 2:8; 72:8; Izaj. 52:10; Obj. 22:17).
ŻE żyjemy obecnie “w czasie końca”, który przyniósł ogromny wzrost wiedzy i podróżowania oraz niespotykany dotąd “czas ucisku”, w okresie epifanii, czyli apokalipsy, w którym nasz Pan sam pojawi się w swym drugim adwencie; że obala On obecnie władzę szatana; że Jego panowanie w pokoju i sprawiedliwości zostanie wkrótce ustanowione na ziemi; i że powrót Izraela do jego ziemi obiecanej jest aktem przygotowującym go na przyjęcie jego Mesjasza i na obdarowanie żydów oraz pogan wielkimi błogosławieństwami w czasie przeznaczonym na błogosławienie i podniesienie wszystkich narodów ziemi – aż ostatecznie